موشک هدایت شونده ناگ NAG MISSLE

طرح:برنامه ریزی وطراحی یک موشک هدایت شونده به نام ناگ {در سانسکریت به معنی کبری}
ناگ نسل سوم موشکهای هدایت شونده {شلیک کن فراموش کن}
این طرح یکی از 5 طرحی هست که سازمان دفاع هند بر رویه ان تحقیقاتی انجام داد که در پایان به این نتیجه رسیدند میتواند طرحی به مفید و کارا باشد تحقیقات بر روی این طرح توسط{(DRDO: Defence Research and Development Organisation انجام گرفت که این شرکت برای این طررح در حدود 54.3 میلیون هزینه کرد
=========================
ویژگی های فنی

در ابتدا تصمیم گرفته شد که موشک ناگ توسط 3 سیستم هدایت شود
1-روش سیمی
2-روش مادون قرمز
3-روش امواج لیزری{MMW}

DRDO در ابتدا روش سیمی رو برای ان نصب و امتحان کرد وبعد از ان دو روش IIRو MMWبر روی ناگ تعبیه شدن ولی در حال حاضر به جز ان 3 روش یه روش تصویر برداری هم هدایت میشود .سیستم مادون قرمز ان یک جستجوگر فعال دارد که برخورد به هدف رو تضمین میکند این جستجوگر درقسمت جلو موشک تعبیه شده است.
یکی از مزاید ناگ این هست که اگر 3 سیستم موفق هدایت ناگ به سمت هدف نشدند در پارت اخر سیستم هدایت تصویری با استفاده ار دوربین های تصویری CCD موشک رو به سمت هدف هدایت میکند که در این روش هدف شاید راهی برای جم {منحرف}کردن موشک نداشته باشد و موشک میتواند هدف رو شکار کند.این موشک دایره خطای در حدود 0.9 متر دارد
هدایت این موشک به این گونه هست که اول در جهت هدف شلیک میشود و سپس بر روی ان هدف قفل میکند و جهت را هدف رو به موشک منتقل میکنند
وزن این موشک در حدود 42 کیلوگرم است و این قابلیت رو دارد که تا حدود 4 تا 5 کیلومتر هدف رو شکار کند {البته اگر موشک از سطح زمین شلیک شود و و اگر موشک در ارتفاع ویا توسط هلی کوپتر شلیک شود برد ان افزایش چشم گیر پیدا میکند} جنس بدنه ناگ از فایبر گلاس هست که این امر باعث میشود که موشک امواج راداری رو کمتر بازتاب کند و کمتر توسط رادار دشمن شناسایی شود . لازم به ذکر است نیروی پیشرانه این موشک میتواند این موشک رو تمام شرایط اب و هوای به خوبی هدایت کند و خلا لی در ان وارد نشود بیشتر موشکها پس از شلیک شعله بزرگی به دنبال خود دارند که این امر باعث میشود موشک به راحتی دید شود حتی چشم غیر مسلح به راحتی ولی در ناگ به جایه یک خروجی از چند خروجی استفاده میشود که شعله کمتر شود و اگر این ستون اتش هم قابل رویت باشد در ثانیه اول است به علاوه یک پوستر تقویت کننده به ان اضافه شده است که از افتسرعت تا 90%جلوگیری میکند واین بوستر تقریبا کوچک هم است که جایی کمی هم میگیرد موتور ناک دارای دو موتور است مبتنی بر سوخت نیترات سدیم که همین سوخت دود کمی تولید میکند که این موتور راکتی 10 سال توسط این سازمان درحتی شرایط STAND BYضمانت شده است
سرعت ناگ در حدود 230 متر بر ثانیه است وزن کلاهک ان در حدود 8 کیلو است ماده منفجر تقویت شده ای برای انهدام بهتر زره ها.
برای استفاده از ناگ از 2 روش بهره میبرند
=================================
-خودروی زرهی NAMICA 2- بالگرد HELINA

در موشک ناگ این قابلیت هست که به یک پیکر بندی بر روی یه بالگرد بر روی ان نصب شود.
این نسخه میتواند به عنوان هلی کوپتر ناگ شناخته شود که دارای 8 موشک با 2 پرتاب گر 4 تای هست که در دو طرف هلی کوپتر نصب میشود در HELINA ناگ توسط قفل لیزری .مادون قرمز و هدایت تصویری هدایت میشود.
در خودروی زرهی NAMICA یک سیستم هدایت بصری وقفل جداگانه به جز موشک تعبیه شده که بر امر هدایت این موشک تاثیر مثبت دارد که این هدایت بصری میتواند در شناسایی اهداف به اپراتور شلیک موشک کمک کند بخصوص در بردهای بلند برد این هدایت چشمی در حدود 3 کیلومتر است.
به همین منوال یک سیستم قفل و شناسایی اهداف در HELINA تعبیه شده که برد ان در روز به 7 کیلومتر و در شب به 6 کیلومتر میرسد که به منوال NAMICA اول هدف به طور کامل شناسایی و به سمت ان شلیک میشود و در فاز نهایی بر روی هدف قفل میشود در این سیستم شناسایی 100% که هدف شناسایی شد موشک شلیک میشود و قفل اول توسط سیستم خود هلینا است که قفل میشود دوم توسط سیستم موشک که اگر قفل شکسته شد قفل خود موشک کارگر باشد
===================================


نمونه پیشرفته
DRDO به جز نمونه زمینی و HLINA در حال توسعه{HAL Light Combat Helicopter HAL{
HAL بالگرد سبک موشک انداز به کمک شرکت هوانردی هندوستان درست شده است در این بالگرد 4 موشک ناگ تعبیه شده است این بالگر د در واقع چند منظوره هست هم برای جابه جایی نیروها و و هم تهاجمی است در این هلی کوپتر که در واقع ساختاری جداگانه از HELINA برای استفاده از ناگ است از سیستم های IIR بر روی خود بالگرد تعبیه نشده است تعداد موشک ها به نصف تقلیل پیدا کرده ازمایشهای بر روی این بالگرد از 2010 شروع شده است که توانستند در همان سال ازمایشهای حمله به اهداف زمینی رو با موفقیت پشت سر گذراند در این بالگرد هم مانند HELINA اول موشک شلیک میشود سپس بر رویه هدف قفل میشود که کلا از مانور پذیری بالای موشک است که سریع تغییر مسیر میدهد در نمونهای هوایی که از ناگ استفاده میشوند به طور کل توانسته اند بر رو تا 7 کیلومتر افزایش دهند و در توضیح این مسئله باید گفت در ارتفاع 5 متری از سطح زمین که این موشک شلیک شود تا 7 کیلومتر بردش افزایش پیدا میکند حتی اگر ان را در یک برجک به ارتفاع 5 متر شلیک کرد خبرهای هم پخش شده که که در نمونه های که در حال تکمیل هستند ولی خبری موثق از ان موجود نیست توانسته اند تا 10 کیلومتر برد رو افزایش دهند و اگر این خبر تایید شود به دوربرد ترین موشک ضد تانک دنیا تبدیل میشود.....
NAMICAاین زره پوش ویرانگر که برای ارتش هند درست شده است همان نمونه از روی زره پوش BMP2{ICV} هست البته به نطر خودم و خیلی های دیگر این زره پوش قابلیت تصویر سازی در شب رو دارد و به این دلیل این زره پوش برای NAMICAانتخاب شده زیرا درشب هم میتواند بهترین شکار را داشته باشد این زره پوش میتواند 4.5 تن بار حمل کند 7 کیلومتر در اب حرکت کند 8 تا موشک در حالت اماده باش شلیک داشته باشد و 12 تا موشک دیگر با خود حمل کند که بر طبق یک ازمایشهای میتواند 155 کیلومتر هم درمیدان جنگ رو براحتی پوشش عملیاتی داشته باشد
========================================


وضعیت

ناگ ازمایش های پایانی خود را در 16/6/2010به پایان رساند و به ارتش هند پیوست لازم به ذکر است اولین ازمایش موفقیت امیز ناگ در 8 اوت2008 انجام گرفت این تست اولیه در ایالت راجستان در سازمان دفاعی ارتش هند انجام گرفت که با انجام این تست نظر همه رو به خود جلب کرد که همگی بر ادامه این طرح صحه گذاشتند پس از انجام این طرح ارتش هند مطالعه بر روی این موشک را شروع کرد که از چه راههای میتواند از این موشک استفاده کند که تصمیم به ساخت NAMICA &HELINAگرفته شد البته ازمایشهای بر رویه HALکمی بعدتر از ان شروع شد ولی بیشتر تلاشهای هند برای استفاده از ان در اسمان صورت گرفت به همین دلیل بر روی HELINA سرمایه گذاری بیشتر شد.....

از 16/6/2010 تا 3 سال بعد صنایع نظامی هند ملزم به ساختن13NAMICA&443 شده است اولین طرح های این موشک از نوامبر 2009 به صنایع نطامی هند برای فراهم کردن شرایط ساخت انتقال داده شد ولی صنایع نظامی و ارتش هند در این تاریخ طرحی که از DRDO برای ساخت به انها انتقال داده شده بود را در مورد کلاهک موشک رو رد کردن این رد کردن طرح به دلیل ضعیف بودن کلاهک HEAT این موشک بود بنابراین تصمیم بر قوی کردن این کلاهک گرفتن.....
در زمستان سال 2009 در اب و هوای سرد شمال هند این موشک مورد بررس قرار گرفت که به گفته ارتش هند در اب و هوای سرد برد این موشک دچار تقلیل شده است وای به موفقیت توانست تا 3.3 کیلومتر رو در برف مورد اصابت قرار دهد البته همین برد هم توانست رضایت زنرال های هندی رو کسب کندو در همین حالت و اب هوا توانست تا 3.1 کیلومتر مرود اصابت قرار دهد
بعد از این توضیحات داده شده لازم به ذکر است که در زمستان 2009 همه از کارکرد این موشک خوشحال بودند و تصمیم گرفته شد که در تابستان سال بعد ساخته شود و در این مدت فقط تستهای نهایی جهت ایب ومانور دهی موشک انجام گرفته است به خصوص تست کنترل IIR و هدایت تصویری که این دو روش هدایت توسط هند بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد...
در ژانویه 2010 این موشک توانست یک تانک تی 55 که ارتقا هم داده شده بود در برد4.300متری که در حال حرکت بود رد منهدم کند که در این تست از دو روش هدایت تصویری و مادون قرمز استفاده شده اپراتور های شلیک این موشک از سیستم شلیک کن فراموش کن این موشگ بسیار راضی هستند و لازم به ذکر است سیستم مادون قرمز ان در هر شرایطی به خوبی کار کرده است ولی با اینکه عملکرد خوبی دارد سیستم مادون قرمز هدایت تصویری و لیزری به ان اضافه شده است
پرتاب کننده این موشک دارای بهترین طراحی هست که سیستمهای که ان رو به موشک مرتبط میکند از بهترین وسایل ساخته شده اند تا بتواند در هر شرایطی بهترین عملکرد رو داشته باشد وای یکی از عیب های ناگ این هست تا به امروز توسط انسان شلیک نشده است در اول ناگ رو بر روی زره پوش و هلی کوپتر فرض کرده بودند ولی در جولای 2010 ازمایشهای اولیه برای لانچ این موشک توسط فرد صورت گرفت.....
شرکت سازنده میتواند سالی 100 موشک ناگ تولید کند که این موشک تا سال 2013 با ضد تانک های دیگر ارتش هند جایگزین میشوند
{ارتش هند از موشک9M113 .KONKUS& MILAN استفاده میکند موشک 9M113ساخته شده توسط جماهیر شوروی در سال 1974 وموشک میلان ساخته شده توسط فرانسه 1972 است که هر دو موشک توسط کمپانی BHART DYMAMIC هند ساخته میشوند گفته میشود میشود در نمایشگاه ابوطبی 2008 یک کشور نظر مثبتی درباره ناگ داشته است در 2011 اولین محموله ناگ به ارتش هند تحویل داده شد ارتش هند 443 عدد دیگر از این موشک رو به ارزش60.6 میلیون دلار سفارش داده است
 

بالگرد HAL

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

پروژه جنگنده "شفق" پس از فرمان مقام معظم رهبری مبنی بر جهاد خودکفایی توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران سرمایهگذاری و به همت دانشگاه صنعتی مالک اشتر طراحی شد؛ ویژگی رادارگریزی در طراحی این هواپیما بسیار مورد توجه طراحان آن بوده زیرا بدنه شفق از مواد جاذب امواج راداری ساخته شده که توانایی ایجاد RCS کمتر از یک متر مربع را به جنگنده میدهد.


هواپیمای بومی "شفق" نخستین هواپیمای رادار گریز ساخت جمهوری اسلامی ایران است که در سال 1386 به ناوگان نیروی هوایی كشور پيوست.
جمهوری اسلامی ایران به ترتیب پس از کشورهای فرانسه، آمریکا و چین چهارمين کشوری است که جنگنده رادارگریز دارد و "شفق" باقدرت استتار راداری 92% سومین جنگنده ضد رادار دنیا از لحاظ استتار محسوب میشود.
هواپیمای شفق در ابتدا برای آموزش خلبانان طراحی شد ولی پس از مدتی تصمیمها بر اين مبنا قرار گرفت كه نوع جنگنده آن نیز تولید شود.این جنگنده اکنون در سه نوع آموزشی دو نفره، جنگنده دو نفره و جنگنده یک نفره طراحی شده است.
پروژه شفق پس از فرمان مقام معظم رهبری مبنی بر جهاد خودکفایی توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی كشورمان سرمایهگذاری و به همت مجتمع دانشگاهی هوایی(Aviation University Complex) که زیر مجموعهای از دانشگاه صنعتی مالک اشتر است، طراحی شد.
آزمایشات این پروژه با همکاری دو گروه کارشناس و طراح از ایران و روسیه (20 کارشناس طراحی کارخانجات میکویان و سوخو) به صورت کاملا سری در یک پایگاه دور افتاده در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ايران انجام گرفت.
اولین معرفی جنگنده شفق در سال ۲۰۰۲ و در نمایشگاه صنایع هوایی ایران اتفاق افتاد که در آن نمایشگاه یک نمونه از این هواپیما در ابعاد واقعی به نمایش گذاشته شده بود.
در سال ۲۰۰۴ نیز سیمای جمهوری اسلامی ایران فیلمی از یک نمونه در ابعاد واقعی از این هواپیما نشان داد. در این نمونه تغییراتی نسبت به یاک-۱۳۰ دیده میشد که احتمال رسیدن به سرعت مافوق صوت را برای این هواپیما مطرح میکرد.
بنا به برخی اظهارات طراحی نمونه بعدی شفق که شامل بسیاری از اصلاحات در قسمت بالها، دهانه خروجی موتور و همچنین سیستمهای راداری پیشرفتهتر است در سال ۱۳۸۷ به ناوگان هوایی کشور تحویل داده شد.
ویژگی رادارگریزی در طراحی این هواپیما بسیار مورد توجه طراحان آن بوده، زیرا بدنه شفق از مواد جاذب امواج راداری(radar absorbing materials) ساخته شده که توانایی ایجاد RCS کمتر از یک متر مربع را به جنگنده میدهد.
این جنگنده رادار گریز با طول 10.48 و پهنای بال 10.45 و با ارتفاع 4.26 متر از لحاظ تیپیك طرح بدنه کمی شبیه به جنگنده اف/ای-22 رپتور است.
وزن خالی شفق 4.361 و ماکزیمم وزن برخاست آن 4.900 کیلوگرم بوده و سرعت ماکزیمم اين جنگنده 2.5 ماخ( 2300 کیلومتر بر ساعت) است که با توجه به سرعت پیمایش يک ماخی(1150 کیلومتر بر ساعت) و حد اوجگیری 16750 متری و قابلیت بالا در سرعت اوج گیری (110 متر بر ثانیه) این جنگنده در نوع خود به جنگندهای صاحبنام تبدیل شده تا حدی که در ردهبندی کارشناسان ناتو از میان صدها جنگنده در جهان، رتبه پنجم را کسب کرده است.
در طراحی شفق مساحت ریشه بالها بسیار بیشتر از نوک بال است(بالهای قیفی شکل) كه این امر باعث میشود تا جنگنده بتواند در داگ فایت(DOG FIGHT) سرعت زاویه حمله خود را بسوی هدف تغییر دهد، همچنین به دلیل طراحی ویژه بدنه آن توانایی پیچش، غلتش و قابلیت مانورپذیری شفق تا حد زیادی افزایش یافته است.
شفق دارای هفت جایگاه برای حمل تسلیحات گوناگون بوده و نوع سازه بکار رفته در آن به طرز مناسبی اجازه حمل انواع بمب، موشکهای هوابههوا و هوا به زمین و همچنین انواع بمب با هدایت لیزری را به این هواپیما ميدهد.

جنگنده شفق داراي 3 جایگاه حمل تسلیحات زیر هر بال و يك جایگاه در زیر بدنه است و کابین خلبان آن هم از نمایشگرهای LCD سه گانه و ایونیک دیجیتال و سامانه HOTAS و HUD بهره میبرد که این توانایی باعث استفاده کمتر از نمایشگرهای آنالوگ شده است.

این نمایشگرها که به صورت سری و در کنار هم قرار دارند، قابلیتهایی چون کنترل صفحه رادار برای رهگیری پرندههای مشکوک، مدیریت تسلیحات موجود در جنگنده، کنترل سیستمهای دفاع الکترونیک برای استفاده در نبردهای الکترونیکی و نیز سیستم هدایت و کنترل شلیک انواع موشکها و بمبهای هدایت راداری یا لیزری را به این جنگنده داده است.
از لحاظ آیرودینامیکی در جنگنده شفق از لبههای تیز خودداری شده و برای کارایی هر چه بهتر از تکنولوژيهای مرسوم همچون LERX نیز استفاده شده است. برای مدلهای اولیه شفق دو موتور توربوفن بر اساس J-85 در نظر گرفته شده بود ولی بعدها طرح یک موتوره شد كه البته باز هم در ادامه تغییرات قرار شد شفق از دو موتور کلیوف Rd-33 یا J-79 که نهایتا موتور J-79 بدلیل مشکلات در همسازی با بدنه از برنامه حذف شد.




در سامانه خروج اضطراری صندلیهای پرتاب شونده نیز K36-D روسی به کار رفته و دریچه مهمات در جنگنده شفق به جای پایین آمدن، به بالا رفته و داخل جنگنده جای میگیرد که این ویژگی باعث عدم آشکار شدن آن به هنگام شلیک یا بمباران و استتار بیشتر شفق شده است.
چون سرعت شلیک موشک در این جنگنده 0.0001 ثانیه است فقط موشک هواپیما در رادار نشان داده میشود و درصد موفقیت مأموریت این جنگنده به دلیل این که دقت اکثر رادارهای دنیا روی موشک جت تنظیم نمیشود، بسیار بالا است.
نوع رادار این جنگنده AN\AWG – 9 بوده و نیز قابلیت شلیک موشک اسپارو، ساید وایندر و نیز موشکهای سری R روسی از جمله R-73 و موشکهای KH-29 به همراه موشک هدایت تلویزيونی ماوریک، توانایی ارزشمندی را به این جنگنده ایرانی در نبردهای چند منظوره داده است.

شفق دارای سیستم ضد موشکی 22 تایی ستارهای، 19 تایی نامنظم، 25 تایی خطی بوده و از قابلیت رهگیری 24 هدف و انهدام همزمان 6 هدف و مانور سقوط اضطراری و کاهش سریع سرعت برخوردار است.
این جنگنده برای مأموریتهای ضربتی و ضد کشتی مجهز است و در تمامی مدلها توانایی پرواز کوتاه و فرود در زمینهای خشن را نیز دارد.

طراحی و ساخت جنگنده رادارگریز و پنهانکار شفق نشان میدهد كه با وجود اعمال تحریمهای شدید علیه جمهوری اسلامی ایران از سوي غرب، متخصصین صنایع نظامی کشورمان به دستاوردي جدید در حوزه سیستمهای پنهانکاری راداري دست يافتهاند كه در نتيجه آن قوای موشکی، دریایی و هوایی جمهوري اسلامي ايران به تدریج از این فناوری بهره خواهند برد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

بسم الله الرحمن الرحیم
ای -10 ، افسانه ای که باطل شد !

همانطور که می دانید یکی از خطرناک ترین بلایایی که می تواند بر سر نیروهای زمینی نازل شود هواپیماهای پشتیبانی زمینی است. این موضوع هنگامی بیش از پیش خودش را نشان داد که نیروهای آمریکایی در جنگ خلیج فارس برای مقابله با نیروهای زرهی قدرتمند عراق به طور گسترده از هواپیماهای پشتیبانی زمینی ای-10 استفاده کردند. جالب است بدانید که نیروی زرهی عراق که قوی ترین قوای این کشور به شمار می آمد توسط این هواپیمای آمریکایی تنها در طی چند روز در هم شکست و این زمینه ای شد تا این هواپیمای عجیب الشکل آمریکایی به کار خود تا سال 2050 ادامه دهد و به این زودی ها بازنشسته نشود.
ولی مشکل کار از کجا بود؟ اگر دوباره به این داستان بنگریم خواهیم دریافت که نیروهای عراقی از پشتوانه پدافندی خوبی بهره نمی بردند. البته عراق نیروی پدافندی قوی داشت ولی اکثر این نیروها به صورت توپ های ضد هوایی و یا سامانه های ثابت بودند و اگر هم به صورت متحرک بودند ، جابجایی آنها بسیار دشوار بود و نیاز به زمان زیادی داشت. ای-10 ها با اینکه هواپیماهای پر سرعتی نبودند ولی می توانستند که تا زمان زیادی در برابر آتش سنگین پدافند عراق دوام بیاورند. نکته دیگر که حائز اهمیت است جنگ الکترونیک است. جنگ الکترونیک برای هواپیماهای پشتیبانی زمینی که بیشتر با نیروهای پدافندی دشمن سر و کار دارند بسیار حیاتی است و متخصصان آمریکایی نیز این نکته را به خوبی دریافته بودند. هواپیمای ای-10 از جنگ الکترونیک نسبتا خوبی بهره می برد و می توانست به راحتی موشک های عراقی را منحرف سازد. تمام اینها دست به دست هم داده بودند تا جنگنده های ای 10 به راحتی تمام تانک های عراقی را تنها به فلزهای بی ارزش تبدیل کنند.
فرماندهان ایرانی نیز هنگامی که شرایط را دیدند به خوبی دریافتند که برای مقابله با چنین تهدیدی باید چاره ای اندیشید. گزینه های پیش رو سامانه هایی نظیر سام-19 و سام-15 بودند. سام-19 سامانه ای بود که علاوه بر استفاده از موشک می توانست با خود توپ های ضد هوایی نیز حمل کند و به راحتی در میدان جنگ به مبارزه بپردازد. ولی سام-15 (تور ام 1) سامانه ای است که علاوه بر موبایلیتی (متحرک بودن) در میدان نبرد می تواند به راحتی جنگ الکترونیک جنگنده های دشمن را خنثی سازد و حتی در بدترین شرایط آب و هوایی به مقاومت خود ادامه دهد. به همین علت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی با خریداری 29 عدد از این سامانه های پدافندی روسی اقدام به مقابله با تهدیدات در سطح های پایینی و میانی آسمان پرداخت. تور ام 1 می تواند به راحتی از سد 19 نوع پارازیت عبور کند و با وجود جنگ الکترونیک و با استفاده از هدفیاب های مادون قرمز و نوری هدف را ردیابی و منهدم سازد. این سامانه با تحرک بالای خود (65 کیلومتر بر ساعت) می تواند در میدان جنگ به سرعت جابجا شده و موقعیت خود را تغییر دهد. این مزیت به سامانه کمک می کند که دیرتر شناسایی شده و مورد تهاجم قرار گیرد. ای -10 های می توانند حداکثر تا سقف 45000 فوتی (13700 متری) اوج بگیرند، ولی اگر آنها بخواهند با نیروهای دشمن درگیر شوند و از برد مفید تسلیحات خود استفاده کنند باید تا مقدار زیادی در آسمان نزول کنند. تور ام یک به طور متوسط می تواند تا سقف 20000 فوتی (6000 متری) را به طور کامل پاکسازی کند ولی تورهای ایرانی با ارتقاهایی که در سازمان هوافضا بر رویشان صورت گرفته به استانداردهای تور ام 2 نزدیک شده اند و می توانند هر هدفی را تا سقف 35000 فوتی (10500 متری) منهدم سازند. به همین دلیل می توان گفت که ای – 10 های آمریکایی در برابر این سامانه های ایرانی حرفی برای گفتن ندارند.
شاید خیلی ها سوالی در ذهنشان باشد که ای-10 ها از فاصله دور می توانند با موشک های هدایت شوند به حساب این سامانه ها برسند ولی باید عرض کنم که این سامانه ها مدام در حال حرکت هستند و می توانند در هنگام حرکت نیز به شلیک بپردازند ، از طرفی رادارهای و موشک های این سامانه قادر هستند تا موشک های هدایت شوند را نیز منهدم سازند ، پس این موضوع منتفی است.
البته تور ام یک قابلیت های بسیاری را داراست که در حال تهیه مطلبی درباره سری پدافندی تور هستم. با این وجود می توان مهر باطل را بر پرونده ای 10 های ایالت متحده زد و گفت که افسانه ای10 به پایان رسیده است !

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در ادامه مطلب

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 18

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

:: ادامه مطلب

 

نظامی - صبح امروز با حضور رئیس جمهور و وزیر دفاع، در سالروز گرامیداشت صنایع دفاعی از شش دستاورد دفاعی جدید کشور رونمایی شد.

 

رئيس​جمهور در مراسم رونمايي از تجهيزات دفاعي جديد گفت: پیشرفت صنایع دفاعی را برای کشورگشایی نمی‌خواهیم.

سردار فيروزآبادي نيز رئيس جمهور را در رونمايي از دستاوردهاي جديد دفاعي کشور، همراهي مي کرد.

رئيس​جمهور از نزديک با تجهيزات دفاعي جديد کشور آشنا شد.

متخصصان کارآزموده صنایع دریایی موفق شدند موتور دریایی بنیان 4 با تعداد 16 سیلندر و قدرت 5 هزار اسب بخار و 18 تن وزن بر روی شناورهای بزرگ نظامی نصب کنند.

سامانه جهت‌یاب و شنود شاهد، پولیس سیگنالی و جهت یابی در بانک‌های WHFو UHF و مدلاسیون‌های مختلف را در فاصله زمانی بسیار کم انجام می‌دهد. سامانه شاهد قادر است سیگنال‌های ثابت، آنالوگ و جهش فوقانی را تشخیص داده و مورد پردازش قرار دهد و امکان شنود چند کانال را به طور همزمان فراهم کند.

يکي از شش دستاورد بزرگ دفاعی جدید که امروز رونمايي شد.

خودروی تاکتیکی - فرماندهی ارس با 3.4 تن وزن و توان 133 اسب بخار با دو کابین یکپارچه به عنوان خودروی حامل فرماندهان،‌ خودروی هجومی و خودروی پشت خاکریز قابلیت استفاده در تمام مناطق عملیاتی صعب العبور و شهری را دارد. قابلیت زرهی، پوشش تلفیقی،‌ گرم کن گازوئیلی و محافظ پشت سر از مهمترین ویژگی‌های این خودرو محسوب می‌شود.

موشک فاتح 1D-110 از دقیق‌ترین و پیشرفته‌ترین موشک‌های بالستیک زمین به زمین با سوخت جامد مرکب است که در یک دهه اخیر نقش مؤثری در ارتقاء توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران داشته است. قابليت​هاي اين موشک ارتقا يافته و به تولید انبوه رسیده است.

پروژه سکوی تست‌های پروازی با نام آرمیتا با هدف آزمایش سامانه‌های هوایی در شرایط واقعی پرواز ساخته شده است که با هدف آزمایش سامانه پرتاب هواپیمای جنگی، آزمون سامانه دستگاه تولید اکسیژن هواپیما‌، آزمون سامانه اویونیک پیشرفته هواپیما و آزمایش اویونیک پیشرفته به خلبان‌های هواپیمای جنگنده انجام شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , سلاح گرم , ,

|

امتیاز مطلب : 24

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

بسم الله الرحمن الرحیم

AGM ARMIGER یک موشک هوا به سطح ضد رادار(ضد تشعشع) هست که در حال  توسعه برای مقابله با اهداف سطحی با قابلیت جا به جایی سریع ( مانند رادارها و سیستم های موشکی ضد هوایی متحرک) هست . این موشک برای جایگزینی با موشک AGM-88 HARM در نیروی هوایی آلمان و دیگر نیروهای هوایی اروپا طراحی شده و در صورت ادامه پروژه وکنسل نشدن آن ممکن هست که جایگزین موشک  HARM شود.

موشک ARMIGER  موشکی با ابعاد کوچک و وزن کم (220 کیلو گرم) و سرعت سه ماخ بوده و برد این موشک به 200 کیلومتر میرسد. همچنین  این موشک با داشتن جستجوگر دوطیفی مادون قرمز و رادار پسیو ( این جستجوگر جدید ARAS نام دارد.) و سیستم های ناوبری GPS و INS دقت زیادی دارد!  ایستگاه های رادار و سیستم های دفاع هوایی دشمن  هدف اصلی این موشک پر سرعت به شمار می آیند!

از ویژگی های اساسی این موشک می توان به گیرنده رادار باند پهن و جستجوگر فروسرخ توسعه داده شده توسط Diehl BGT و EADS برای هدفیابی نهایی دقیق و موتور رمجت سوخت جامد برای پرواز مافوق صوت(سه برابر صوت) و برد زیاد اشاره کرد .

ARMIGER میتواند به رادارهایی که بعد از شناسایی شدن , توسط خدمه خاموش  و به جای دیگری منتقل میشوند و همچنین به اهدافی که از اقدامات متقابل الکترونیکی  استفاده میکنند حمله و آنها را نابود کند!

سابقه  و تصمیم ساخت این موشک که توسط BGT آلمان اجرا میشود به موشک ARAMIS که قرار بود توسط آلمان و فرانسه برای جایگزینی موشک های ARMAT و AGM-88 HARM ساخته شود بر میگردد !

پس از خروج فرانسه از پروژه BGT , ARAMIS این برنامه را که به عنوان موشک ضد تشعشع با هدایت هوشمند و برد زیاد به (ARMIGER) تغییر نام داد !  ARMIGER یک کلمه لاتین به معنای محافظ یا bodyguard هست!

وزن کم این موشک Tornado ECR را قادر میسازد تا 4 فروند از این موشک ها را به جای 2 موشک AGM-88 HARM حمل کند! موشکهای جدید بر روی یک جفت از پایلون های دوقلو به صورت کنار هم  زیر هواپیما نصب می شوند.

مشخصات موشکAGM ARMIGER

نوع موشک:ضد رادار(ضد تشعشع)
اهداف: تاسیسات راداری دشمن
پیمانکار:Diehl BGT Defence
طول: 4 متر
قطر:20 سانتی متر
موتور:رم جت
برد:200 کیلومتر
سرعت: سه ماخ
وزن: 230 کیلوگرم( و در بعضی منابع 220 کیلوگرم)
سر جنگی: 20 کیلوگرم
هدایت:radar homing, Dual-Mode with INS/GPS, IR seeker

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

میتِئور  مفهوم جدیدی در دنیای موشکهای هوا به هوا میباشد که از فناوری های جدید و پیشرفته تنفس موتور و اخرین تجهیزات الکترونیکی جهت رسیدن به ماورای قدرت جنگی موشکهای کنونی بهره میبرد. این موشک پیشرفته یورو فایتر را در مقابل انواع تهدیدات هوایی حفاظت کرده و آن را قادر میسازد تا با چندین هدف همزمان درگیر شود. میتِئور در رده موشکهای هوا به هوای میان برد طبقه بندی شده و مکمل موشک پیشرفته و قدرتمند ASRAAM به حساب می آید.

منبع:central clubs-wikipedia

برای نخستین بار میتِئور جهت بکارگیری توسط سه جنگنده ی یوروفایتر، رافائل و گریپن گسترش یافت. این موشک با نام BVRAAM نیز شناخته میگردد.
موشک هوا به هوای ماورای دید(BVRAAM or Beyond Visual Range Air to Air Missile) همانطور که پیشتر گفته شد، کار خود را از یوروفایتر شروع کرد. ترکیب یوروفایتر و میتِئور ضمانت میکرد که حداقل در دهه ی پیش رو، پروژه هایی نیستند که حریف قابلی برای این دو دوست باشند. هدف از طراحی BVRAAM تولید یک شاهکار، بویژه در ابعاد قابلیتهای جنبشی بود؛ به طوری که این موشک بارها از یک موشک معمولی میان برد موثرتر عمل خواهد کرد. در واقع خلبان قادر خواهد بود تا با استفاده از تمام قابلیتهای هواپیمای خود با خیالی آسوده دل آسمان را بشکافد و بدون نگرانی از سوی هواپیماهای دشمن، به انجام ماموریت خود بپردازد.
هم اکنون در نیروی هوایی بریتانیا هیچ موشک هوا به هوای فعال هدایت راداری وجود ندارد. اسکای فلش تنها موشک فعال در این زمینه میباشد که  این موشک پس از پرتاب نیاز به هدایت توسط رادار هواپیما دارد که خطر رهگیری و انهدام هواپیما را محیا میسازد. گرچه یوروفایتر با موشک AMRAAM در خدمت است، BVRAAM آن را قادر میسازد تا با چندین هدف بصورت همزمان در برد بیشتری درگیر شود. میتِئور، یوروفایتر را قادر میسازد تا مانورپذیری بیشتری هنگام درگیری داشته باشد و در هر موقعیت اب و هوایی، در شب و روز ماموریت خود را انجام دهد.

یک فروند موشک BVRAAM لود شده روی Typhoon
تجربه نشان داده است که برتری هوایی در جنگهای نظامی، نقش موثری دارد. BVRAAM این اطمینان را میدهد که نیروهای خودی چه بر روی زمین و چه در سطح دریاها، از جنگنده های دشمن در امان خواهند بود. تنها یک جنگنده بهمراه یک فروند موشک BVRAAM قابلیت نابودی مانور پذیرترین هواپیماهای موجود را پیش از آن که وارد برد درگیری شود خواهد داشت، همچنین توانایی مقابله همزمان با بمب افکنها در فاصله زیاد را نیز دارا میباشد. اهداف بر حسب مهمتر در اولویت قرار میگیرند و موشکها بسوی آنها که از پیش رهگیری شده اند، روانه میشوند. اطلاعات دقیق هدف پس از پرواز اولیه توسط یک دیتا لینک، از طریق جنگنده شلیک کننده یا یک فروند آواکس به موشک ارسال میگردند. اطلاعات تاکتیکی مربوط به موشک حتی توسط یک هواپیمای کنترلی نیز قابل دریافتند. سرانجام در زمان مناسب، رادار فعال BVRAAM بصورت خودکار جستجو را آغاز کرده و پس از کشف هدف، بر روی آن قفل راداری انجام داده و بسوی آن حرکت میکند. از این مرحله به بعد عملکرد موشک بصورت تماما اتوماتیک است و در واقع، با تصمیم خود، هدف را دنبال کرده و انواع مانورها را انجام میدهد، بصورت اتوماتیک در صورت وقوع جنگ الکترونیک با آن مقابله کرده و در نهایت هواپیمای دشمن را منهدم میکند.

در قسمت جلویی این موشک، دقیقا پشت جستوجوگر یک عدد اندازه گیر اینرسیایی که توسط شرکت آلمانی وابسته به نورثروپ گرومن به نام Litef تولید شده است، قرار دارد. هماهنگی اجزای مختلف موشک با رادار فعال آن توسط یک هماهنگ کننده موسوم به PFS که Saab Bofors Dynamics آن را تهیه کرده است، انجام میپذیرد. در واقع وظیفه اصلی PFS ردیابی هدف در فازنهایی و محاسبه دقیق مدت زمان برخورد کلاهک و نحوه عملکرد آن جهت وارد آوردن ضربه ای مهلک و مرگ آور به هدف است. سامانه PFS دارای 4 آنتن است که بصورت متقارن در اطراف قسمت جلویی موشک قرازیر سیستم های پیش رانشی (PPS) شامل منفذهای هواکش سوپاپی راکت(TDR) میشوند و با نازلهای بوستر که توسط شرکت Bayern-Chemie آلمان تولید شده اند، سازگار گشته اند. زیر سیستم TDR برد بیشتر، سرعت بیشتر، ارتفاع پروازی بیشتر نسبت به سطح دریا، انعطاف موشک در قبال انجام ماموریت های مختلف توسط کنترل رانش، طراحی نسبتا ساده و نیاز به تدارکات تقریبا مشابه با یک موتور راکت جامد متعارف را برای مشتریان میتئور محیا میسازد.



مشخصات فنی موشک میتیور (شهــــاب)

نوع: موشک هوا به هوای فرا دید
وضعیت خدمتی : در مرحله پیش تولید - پروژه تا سال 2013 کامل خواهد شد.

کارخانه سازنده : MBDA
قیمت هر واحد : 1000000 پوند انگلیس
وزن : 185 کیلوگرم
طول : 3.65 متر
قطر: 7 اینچ
کلاهک : ترکشی -سوزنده با قدرت انفجار زیاد
مکانیسم انفجار: ضربه ایی - مجاورتی
موتور : Throttleable ducted rocket

برد عملیاتی : بیش از 100 کیلومتر!
سرعت: فراتر از 4 ماخ

سیستم هدایت : رادار فعال - و در میان مسیر هدایت داخلی با آپدیت های دیتا لینک
پلتفورم پرتاب ( سکوی پرتاب ) : یوروفایتر تایفون- داسلت رافائل- ساب جاس 39-انتظار میرودموشک متئور تا سال 2015 برای استفاده روی F-35 اماده باشد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 18

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

بسم الله الرحمن الرحیم

HOPE مخفف HOchleistungs-PEnetrator یا نفوذگر با کارایی بالا و HOSBO مخفف HOchleistungs-Sperng-BOmb یا بمب منفجر شونده با کارایی بالا دو بمب جدید از خانواده بمب های هواپرتاب  هدایت شونده دقیق هستند که توسط Diel BGT برای نیروی هوایی آلمان در حال توسعه هستند . این شرکت انتظار دارد تا سال 2010 این سلاح ها را به تولید برساند . مقامات آلمانی اعلام کرده اند که بمب HOPE قابلیت نفوذ بیشتری نسبت به بمب GBU-28 نیروی هوایی آمریکا دارد و این در حالی است که بمب GBU-28  سی متر در خاک و شش متر در بتن نفوذ میکند!

 

اولین پرتاب آزمایشی بمب HOPE توسط جنگنده تورنادو لوفت وافه در تاریخ 2008/09/04 در Manching آلمان صورت گرفت و آزمایش موفق بعدی در محدوده آزمایش سوئد در Vidsel در 14 سپتامبر 2008 انجام شد.

HOPE

HOPE یک بمب بدون موتور سرشی با قدرت نفوذ بالاست که به طور ویژه برای استفاده علیه اهداف سخت مانند تونل ها  یا پناهگاه های زیر زمینی توسعه یافته و همچنین این بمب میتواند اهداف متحرک را مورد اصابت قرار دهد!

HOPE بردی فراتر از 160 کیلومتر (99 مایل) داشته و توسط سیستم های اینرسیایی و جی پی اس و الکترو اپتیکال هدایت میشود .

HOSBO

HOSBO بمب سرشی با مانور پذیری بسیار بالاست که میتواند به سر جنگی مدولار از جمله کلاهک های غیر کشنده مانند کلاهک های منتشر کننده امواج مایکروویو با قدرت بالا مجهز شود! این کلاهک ها به E-BOMB معروف هستند و تاثیر مخربی بر روی سیستم های الکترونیکی غیر حفاظت شده دارند!

برد این بمب همانند بمب HOPE صد و شصت کیلومتر هست و از سیستم های هدایتی بمب HOPE استفاده میکند.

مشخصات بمب HOPE
سازنده:Diehl BGT Defence
برد: 160 کیلومتر(99 مایل)
طول : 5 متر
وزن:1400 کیلوگرم (3,086 پوند)
قطر: تقریبا 40 سانتی متر(16 اینچ)
سیستم های هدایتی:GPS/INS and electro-optical video feedback



مشخصات بمب HOSBO
توسعه دهنده:Diehl BGT Defence
برد: 160 کیلومتر(99 مایل)
طول : 3.5 متر
وزن:907 کیلوگرم (2,000 پوند)
قطر: تقریبا 40 سانتی متر(16 اینچ)
سیستم های هدایتی:GPS/INS and electro-optical video feedback

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

 

Z-19




شاید خیلی از دوستان در مورد این بالگرد چیزی نشنیده باشند که این خود نشان از در حاشیه ماندن چینی ها در مواقع لزوم دارد!!
این بالگرد از لحاظ تکنولوژی حرف برای گفتن زیاد دارد حتی از لحاظ استیلث بودن هم میتونه در بین بالگردهای نسل پنهانکار
قرار بگیره و حتی یک گام فراتر گزاشته و از لحاظ حرارتی هم خودش رو استیلث نگه داره!!! که در ادامه توضیح داده خواهد شد.
این بالگرد از نوع دو سرنشینه می باشد که خلبان در جلو و افسر تسلیحات و در اصل ریکون در عقب قرار میگیره.حتما تا حالا حدس زدید که
این بالگرد نمونه ارتقا یافته کدوم مدل هست.مدله Z-9W Harbin  که یک بالگرد چند منظوره متوسط بود.و از لحاظ فیگور و آرایش شبیه دلفین
اروپایی می باشد.دم این پرنده به دلیل ویژگی خاص این مدلها از نوع Fenestron طراحی شده که به دلیل توزیع نویز در فرکانسهای متفاوت صدای
کمتری و در اصل روتوره ساکت تری رو بوجود میاره.بگذریم از اینکه از لحاظ اقتصادی هم به دلیل کوچکتر شدن پره های دم بصرفه تر هست.



پس تا اینجا از لحاظ آکوستیکی پرنده مورد نظر پنهان کار می باشد و حال به سراغ اگزوز این بالگرد میریم که به دلیل قرار گرفتن در غلاف
مخصوص محافظت شده و از لحاظ حرارتی هم پنهانکاری خوبی را فراهم میکند و همچنین از لحاظ مواد جاذب راداری میتوان قسمتهای زیادی
از بدنه را مشاهده کرد که توسط این مواد پوشانده شده اند همچنین سیستم و طراحی قالب بدنه هم ما را یاد بالگرد پنهانکاری که در حمله به اسامه بن لادن
توسط مرین های آمریکایی بکار رفت میندازه.



مشخصات:
خدمه:دو نفر
وزن ناخالص(لود شده):4500 کیلوگرم
قدرت: 2 × WZ-8A Turboshaft, 632 kW (848 hp) eac
سرعت کروز:245 کیلومتر در ساعت
برد:700 کیلومتر
میزان صعود:9 متر در ثانیه
تسلیحات:پایلون هایی برای انواع راکت و توپ ها و همچنین موشک ضد تانک HJ8 و TY90 که موشکی با پایه هوا به هوا  می باشد

همچنین توپ 23 م م

موشک ضد تانک HJ8 با بردی معادل 3 تا 6 کیلومتر



موشک هوا به هوا TY-90 کابوسی برای پرندگان مقابل



این پرنده توسط مهندسین چینی به برجکی کوچک دردماغه و فلیر و تی وی و همینطور فاصله یاب لیزری مجهز شده است که به یاری این
بالگرد پنهانکار در میدان های نبرد پیشرفته امروزی خواهند شتافت و درست در میدان نبر هست که برتری خود را نسبت به
تانکها و حتی کبری های امریکایی به نمایش گزاشته و پایان دهنده نبرد خواهند بود.



نحوه طراحی قسمت خروجی اگزوز واقعه یک شاهکار در دنیای پنهانکاری بحساب می آید چرا که دیگر توسط تسلیحاتی حرارت یاب که
گستره زیادی از تسلیحات امروزی را از آن خود کرده اند شکار نخواهد شد و برای تسلیحات با قفل لیزری و .... هم چاره هایی اندیشیده شده است.

در انتها باید گفت اگر چه کشوری مثل چین طراح این بالگرد هجومی بوده اما باید به این نکته

هم اشاره کرد که اکثر قسمتهای این بالگرد از بالگردهای معروف دنیا الگوگیری کرده اند که

باید این نکته را به فال نیک گرفت و حتی در کشور عزیزمان ایران هم بکار بست چرا که از لحاظ نیروی کاری و هزینه

میتواند بسیار بصرفه تر از طراحی یک بالگرد جدید باشد.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

  بسم الله الرحمن الرحیم  






بوئینگ  CH-46 ملقب به شوالیه دریا یک هلی کوپتر برد متوسط می باشد که برای تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده توسعه یافته است .اولین و مهمترین هدف ساخت این هلی کوپتر حمایت و پشتیبانی از نیرو های حمله کننده و خط مقدم می باشد و مدل اولیه آن یعنی  CH-46A  نیز در سال 1962 اولین پرواز خود را انجام داد و در سال 1965 به خدمت سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده درامد . در سال 1971 با ساخت بیش از 500 فروند ، کار ساخت این پرنده در تمامی مدل ها متوقف گردید .در حال حاضر شوالیه دریا به تدریج و با آهنگی کند ، جای خود را به  MV-22 Osprey می دهد .این هلیکوپتر بیشتر جهت پشتیبانی از تفنگداران دریایی و عملیاتهای نجات و جستجو همچنین عملیاتهای امدادی مشغول خدمت میباشد.




  MV-22 Osprey      


در سال 2004 یگان ترابری نیروی دریایی ایالات متحده این پرنده را بازنشسته و به جای آن از هلی کوپتر MH-60S   ملقب به Knighthawk  استفاده کرد .کشورهای استفاده کننده از این هلی کوپتر عبارتند از :ژاپن ، عربستان ، سوئد و همچنین تعدادی از آن در خدمت نیروهای حافظ صلح می باشد .نمونه تجاری این پرنده به عنوان Vertol شناخته شده است .شوالیه دریا از دو موتور توربو شفت T58-GE-8 ساخت شرکت جنرال الکتریک که دارای 1250 اسب بخار است بهره می برد و همچنین دارای دو روتور  می باشد که موتورها در دو طرف روتور عقب نصب شده اند .همچنین این هلی کوپتر می تواند در صورت اظطراری و با داشتن تنها یک موتور به پرواز ادامه دهد .تعداد خدمه این هلی کوپتر شامل 5 نفر که عبارتند از :2 نفر خلبان ، 1 نفر فرمانده ،1 نفر مسئول تیر بار ، 1 نفر کمک  تیربار چی می باشد .




MH-60S

CH-46 توانایی حمل و جا به جایی 17 سرباز کاملا مسلح در عملیات های نظامی و پشتیانی و حمل 1850 کیلوگرم بار را دارد و در صورت بلند کردن اجسام و وسایل ( از طریق اویزگاه هایی که در زیر بدنه پرنده نصب می باشد )تا وزن 4500 کیلوگرم را می تواند حمل کند .شوالیه سیاه جهت پشتیبانی و دفاع از دو تیربار 12.7 میلی متری در دو طرف و یک تیر بار 7.62 میلی متری در انتهای هلی کوپتر ( قسمت مدخل ورودی )استفاده می کند .


انواع مدل ها :


CH-46A : مدل اولیه آن که در مجموع 160 فروند از آن تولید شد .

UH-46A  :این مدل برای ناوگان حمل و نقل نیروی دریایی امریکا در سال 1964 ساخته شد و در ناوهای هلی کوپتر بر و کشتیها مورد استفاده قرار گرفت

CH-46D: مدل بهبود یافته برای تفنگداران دریایی ایالات متحده ، مجهز به پره روتور اصلاح شده و موتور های قدرتمند تر که هر کدام دارای 1400 اسب بخار نیرو بود  و توانایی جا به جایی 3100 کیلو گرم بار و حمل 25 سرباز را داشت که تحویل آن از سال 1966 آغاز شد .

UH-46D : یک هلیکوپتر چند منظوره جهت پشتیبانی و حمل ونقل در نیروی دریایی  که شبیه مدل CH-46D بود .

CH-46F : این آخرین نمونه از شوالیه سیاه می باشد که دارای تجهیزات ناوبری پیشرفته تر و رادار ارتقا یافته است و در فواصل میان سال های 1968 تا 1971 تحویل نیروی دریایی گشت .

CH-46E : مدا ارتقاء داده شده که مجهز به پره های روتور جدید ، بدنه تقویت شده و موتور هایی با قدرت 1870 اسب بخار بود و 275 فروند از CH-46 های USMC به این استاندارد ارتقاء پیدا کردند .

CH-113 : ملقب به لابرادور ( Labrador ) که نسخه کانادایی می باشد و در عملیات های جست و جو و نجات به کار می رود .

CH-113A : این مدل جهت پشتیبانی و جابجایی سربازان و حمل محموله های نظامی کانادا استفاده می گردد .







مشخصات :


کشور سازنده : ایالات متحده آمریکا

شرکت سازنده : بوئینگ

سال ورود به خدمت : 1965

تعداد خدمه : 5 نفر

طول : 13.92 متر

طول روتور : 16 متر

ارتفاع : 5.1 متر

وزن خالی : 7 تن

بیشترین وزن : 11 تن

موتور :  دو دستگاه توربو شفت مدل T58-GE-8 ساخت جنرال الکتریک

قدرت موتور : 1250 اسب بخار ( برای هر موتور )

ماکزیمم سرعت : 265 کیلو متر بر ساعت

حداکثر برد : 680 کیلومتر

برد رزمی : 300 کیلومتر

اسلحه : 2 قبضه تیربار 12.7 میلی متری و یک قبضه تیربار 7.62 میلی متری

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 18

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا وF-111 شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.


این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.

از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.

درشرایط برخاست که حداکثر نیروی برا لازم است، بال ها تماماً رو به جلو باز شده وبیشترین برا را تولید می نمایند. با افزایش سرعت، بال ها به تدریج بسته شده و برای سرعت های بالا، سازگاری لازم را پیدا می کنند. از مشهور ترین هواپیماهای بال متغیر،می توان به هواپیمای اف-14 تامکت آمریکایی و سوخو-24 فنسر روسی اشاره کرد. طرح قرارگرفتن دو خلبان این هواپیما، به صورت کنار هم، مانندF-111 هواپیماهای مسافربری است که بدین گونه، از کپی آلات پروازی برای هر دو خلبان در دو کابین جلوگیری شده و تماس دوخلبان نیز آسان تر خواهد بود. صندلی نجات این هواپیما به صورت کپسولی است و قابلیت باز شدن در هر شرایط سرعت و ارتفاع و حتی زیر آب را نیز دارد. این کپسول که حاوی هردو خلبان است، پس از به آب افتادن روی آب شناور می ماند.

این هواپیما، حتی بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی و تنهابا سوخت داخلی خود، دارای برد فوق العاده زیاد به میزان 4.000 کیلومتر است که این میزان، با اضافه کردن مخازن سوخت در بیرون افزایش نیز می یابد. اف-111، قادر به حمل دو بمب اتمی معمولی وتعدادی بمب های عادی دیگر در مقرهایی نیزدیک به بدنه است. حداکثر وزن برخاست این هواپیما که به طرز غیر قابل باوری زیاد می باشد، میزانی معادل 45 تن است. این جنگنده، قادر است به کمک موتورهای پرات اند ویتنی TF-30 که در جنگنده های اف-14 تحویل شده به ایران نیز به کار رفته بود، به سرعت هایی بالغ بر5/2ماخ و حداکثر ارتفاعی برابر با 18 کیلومتر نیز دست یابد.

طول این هواپیما 22 متر و طول دو سر بال های آن در حالت کاملاً باز به 19 متر می رسد که این طول، در حالت بال کاملاً بسته به 11 متر کاهش پیدا خواهد کرد که شرایط بسیارمناسبی را برای پارک روی ناو هواپیمابر به وجود می آورد. ناگفته نماند که تنها فروش خارجی این هواپیما به کشور استرالیا بوده است. همچنین این هواپیما در اواخر جنگ ویتنام نیز به طور تقریباً محدودی به خدمت گرفته شد که جزو امن ترین هواپیما ها به شمار آمده و تنها تلفاتی برابر با 6 فروند داشت. این هواپیمای نامی، برای نخستین بار در اکتبر 1967 پرواز کرده و پس از تولید 563 فروند تا بسته شدن خط تولید، درسال 1996 به خیل هواپیماهای بازنشسته و البته افسانه ای آمریکا پیوست.


مشخصات

نوع کاربرد: بمب افکن
شرکت سازنده: جنرال داینامیکس
تعداد خدمه: 2 نفر( خلبان و افسر تسلیحات)
اخرین قیمت: 75 میلیون دلار
نوع موتور: 2 عدد پرات اند ویتنی TF30-P-100 توربوفن با 25100 پوند تراست در هر کدام با پس سوز
طول: 22 متر
عرض: در حالت بالهای باز 19 متر و در حالت بسته 11.9 متر
ارتفاع: 5.13 متر
حداکثر سرعت: 2.5 ماخ یا 2700 کیلومتر
ارتفاع پروازی: 60000 پا
وزن خالی: 21376 کیلوگرم
بیشترین وزن: 45 تن
برد: با تانکر های اضافی سوخت 5700 کیلو متر
وزن تسلیحات: 11250 کیلوگرم

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

آزمايش يك جت مافوق صوت آمريكا كه بر روي يك بمبافكن نيروي هوايي انجام شد، با از دست رفتن كنترل آن، تنها 15 ثانيه پس از پرواز، در اقيانوس آرام سقوط كرد.

به گزارش سرويس فناوري خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اين هواپيماي X-51A Waverider روز سهشنبه 24 مرداد ماه آزمايش شد، براي سفر در سرعت شش ماخ طراحي شده بود، سرعتي كه با آن ميتوان مسافت ميان لندن و نيويورك را در 45 دقيقه طي كرد.

در اين پرواز آزمايشي، يك باله كنترلي جت مافوق صوت موفق عمل نكرده و هواپيماي بدون سرنشين، پيش از روشن شدن موشك ابتدايي آن از كنترل خارج شد.

اين سومين بار است كه پروژه 300 ميليون دلاري نيروي هوايي آمريكا انتظارات ارتش را برآورده نكرده است. پرواز پيشين در ژوئن 2011 انجام شد كه طي آن موتور جت فراصوت روشن نشد.

چارلي برينك، مدير پروژه X-51A در بيانيه اي اعلام كرد: متاسفيم كه يك مشكل در اين زيرسيستم پيش از روشن شدن موتور اسكرمجت هواپيما منجر به عدم موفقيت آن شد. تمام دادههاي ما نشان داده كه ما شرايط درستي را براي روشن شدن موتور مهيا كرده بوديم و اميد داشتيم كه به اهداف آزمايشي خود دست يابيم.

اين هواپيما از پايگاه ادواردز نيروي هوايي آمريكا در صحراي موجاوه در حالي كه به بال يك بمبافكن عظيم B-52 متصل بود، به آسمان پرواز كرد.



X-51A سپس از حدود 15 كيلومتري نزديك دماغه پوينت ميگوي كاليفرنيا از بمبافكن جدا شد. يك رانشگر موشك بايد روشن شده و سرعت جت را تا 4.5 ماخ افزايش ميداد و اگر همه چيز به درستي پيش ميرفت، موتور آن به افزايش سرعت پرداخته و تا سرعت شش ماخ آن را تا ارتفاع 21 كيلومتري بالا ميبرد.

طبق برنامه، اين ماموريت بايد 300 ثانيه بطول ميانجاميد كه طولانيترين زمان پروازي براي اين هواپيما تا به امروز بوده است.

پس از اين پرواز آزمايشي، قرار بود هواپيما در دريا سقوط كند.

پرواز فراصوت كه به سرعتهاي بيشتر از پنجبرابر سرعت صوت گفته ميشود، گام بعدي براي هواپيماهاي آينده است.

اين پروژه توسط ناسا و پنتاگون با هدف استفاده از آن براي هواپيماهاي رادارگريز ارتش و سلاحهاي جديد سرمايهگذاري شده است.

در حال حاضر سريعترين هواپيماي مسافري جهان Cessna Citation X است كه از سرعت 1126 كيلومتر در ساعت يا 0.9 ماخ برخوردار بوده و تنها قادر به حمل هفت مسافر است.



http://isna.ir/fa/news/91052616473/%...86%D9%88%D8%B3

در رده بعدي آن فالكون 7X با سرعت 1102 كيلومتر بر ساعت و گلفاستريم G550 با سرعت 1086 كيلومتر بر ساعت قرار دارد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در اوج جنگ جهانی دوم، مردانی که توان جنگ داشتند به جبهههای اروپا و شرق آسیا اعزام میشدند و جز زنان، کسی نبود که در کارخانههای نظامی به کار تولید تجهیزات نظامی مشغول باشد.

در این تصویر از آلفرد پالمر که در سال 1942 / 1321 گرفته شده، زنانی را میبینید که در کارخانه هواپیماسازی داگلاس واقع در لانگبیچ کالیفرنیا به آمادهسازی دماغه شیشهای بمبافکنهای داگلاس A20 مشغولند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 22

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا وF-111 شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.

این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.



از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.

درشرایط برخاست که حداکثر نیروی برا لازم است، بال ها تماماً رو به جلو باز شده وبیشترین برا را تولید می نمایند. با افزایش سرعت، بال ها به تدریج بسته شده و برای سرعت های بالا، سازگاری لازم را پیدا می کنند. از مشهور ترین هواپیماهای بال متغیر،می توان به هواپیمای اف-14 تامکت آمریکایی و سوخو-24 فنسر روسی اشاره کرد. طرح قرارگرفتن دو خلبان این هواپیما، به صورت کنار هم، مانندF-111 هواپیماهای مسافربری است که بدین گونه، از کپی آلات پروازی برای هر دو خلبان در دو کابین جلوگیری شده و تماس دوخلبان نیز آسان تر خواهد بود. صندلی نجات این هواپیما به صورت کپسولی است و قابلیت باز شدن در هر شرایط سرعت و ارتفاع و حتی زیر آب را نیز دارد. این کپسول که حاوی هردو خلبان است، پس از به آب افتادن روی آب شناور می ماند.



این هواپیما، حتی بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی و تنهابا سوخت داخلی خود، دارای برد فوق العاده زیاد به میزان 4.000 کیلومتر است که این میزان، با اضافه کردن مخازن سوخت در بیرون افزایش نیز می یابد. اف-111، قادر به حمل دو بمب اتمی معمولی وتعدادی بمب های عادی دیگر در مقرهایی نیزدیک به بدنه است. حداکثر وزن برخاست این هواپیما که به طرز غیر قابل باوری زیاد می باشد، میزانی معادل 45 تن است. این جنگنده، قادر است به کمک موتورهای پرات اند ویتنی TF-30 که در جنگنده های اف-14 تحویل شده به ایران نیز به کار رفته بود، به سرعت هایی بالغ بر5/2ماخ و حداکثر ارتفاعی برابر با 18 کیلومتر نیز دست یابد.

طول این هواپیما 22 متر و طول دو سر بال های آن در حالت کاملاً باز به 19 متر می رسد که این طول، در حالت بال کاملاً بسته به 11 متر کاهش پیدا خواهد کرد که شرایط بسیارمناسبی را برای پارک روی ناو هواپیمابر به وجود می آورد. ناگفته نماند که تنها فروش خارجی این هواپیما به کشور استرالیا بوده است. همچنین این هواپیما در اواخر جنگ ویتنام نیز به طور تقریباً محدودی به خدمت گرفته شد که جزو امن ترین هواپیما ها به شمار آمده و تنها تلفاتی برابر با 6 فروند داشت. این هواپیمای نامی، برای نخستین بار در اکتبر 1967 پرواز کرده و پس از تولید 563 فروند تا بسته شدن خط تولید، درسال 1996 به خیل هواپیماهای بازنشسته و البته افسانه ای آمریکا پیوست.

مشخصات

نوع کاربرد: بمب افکن
شرکت سازنده: جنرال داینامیکس
تعداد خدمه: 2 نفر( خلبان و افسر تسلیحات)
اخرین قیمت: 75 میلیون دلار
نوع موتور: 2 عدد پرات اند ویتنی TF30-P-100 توربوفن با 25100 پوند تراست در هر کدام با پس سوز
طول: 22 متر
عرض: در حالت بالهای باز 19 متر و در حالت بسته 11.9 متر
ارتفاع: 5.13 متر
حداکثر سرعت: 2.5 ماخ یا 2700 کیلومتر
ارتفاع پروازی: 60000 پا
وزن خالی: 21376 کیلوگرم
بیشترین وزن: 45 تن
برد: با تانکر های اضافی سوخت 5700 کیلو متر
وزن تسلیحات: 11250 کیلوگرم

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در دوران جنگ جهانی دوم، همیشه بمباران کشورهای دور از دسترس مسئله ای مشکل ساز برای نیروی هوایی کشورهای درگیر در جنگ بود. چرا که خطرات زیادی یک بمب افکن را در حین پرواز دوربرد به کشور دشمن تهدید می کرد. رهگیری شدن به وسیله جنگنده های دشمن، اتمام سوخت، خرابی موتورها و نقص فنی، همه و همه از عواملی بودند که مانع از موفقیت در بمباران های استراتژیک دوربرد می شدند. پس از جنگ جهانی دوم، کم کم این ایده توسعه زیادی پیدا کرد و نتیجه همین پیشرفت، رقابت شدید شوروی و آمریکا، یعنی دو طرف جنگ سرد در ساخت بمب افکن های سنگین دوربرد شد. یکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی که همواره موجب وحشت غرب بود، بمب افکن مافوق صوت سنگین Tu-22M، یعنی نمونه اصلاح شده همان بلایندر قدیمی بود. در مقاله زیر، به تفصیل به تشریح توانایی های این بمب افکن فراموش شده البته قدرتمند و مقتدر خواهیم پرداخت.



توانایی لحظه به لحظه بمباران طرف مقابل در جنگ سرد، برای شوروی و آمریکا حکم یکی از بزرگترین آرزو هایشان را داشت. ظاهراً هنوز قدرت بمباران های سنگین دو طرف به حدی نرسیده بود که آمریکا و شوروی بتوانند با هم درگیر نبرد های این چنینی شوند. بنابراین، هر دو کشور شروع به توسعه موشک های قاره پیمای خود کردند و هر روز با دست یافتن به فناوری پیشرفته تری، هر یک از طرفین قدرت خود را به رخ طرف مقابل می کشیدند. موشک های دوربرد تا اواخر جنگ سرد همچنان یکی از موضوع های داغ بحث های نظامی بین آمریکا و شوروی بود، اما انگار این دو کشور هم به این نتیجه رسیده بودند که هرگز بمباران موشکی نخواهد توانست جای عملیات انسانی را به طور کامل بگیرد، یعنی کاملاً جایگزین آن شود. در نتیجه آمریکا و شوری هیچ گاه از گسترش نیروی بمباران استراتژیکی که به وسیله هواپیماهای سنگین و دوربرد انجام می شد غافل نشدند.

توپولف Tu-22M و تاریخچه Tu-22 بلایندر، جد بزرگ بک فایر
Tu-22 از هواپیماهایی بود که هنوز تاریخ نخستین پرواز آن معلوم نیست. این هواپیما احتمالاً در اوایل دهه 60 نخستین پروازهای خود را انجام داد و در خدمت نیروی هوایی و نیروی دریایی شوروی قرار گرفت. ناتو که با بررسی عکس های هوایی به وجود این هواپیما پی برده بود، آن را بلایندر نام نهاد. با بررسی شکل بال های- پسگرای این هواپیما و ابعاد آن، سرعت آن حداکثر دو ماخ پیش بینی گشت که بعدها معلوم شد سرعت بلایندر هیچ گاه از 1.4 ماخ فراتر نرفته است. این هواپیما بمب افکنی با حداکثر وزن برخاست حدود هشتاد تن بود و موتورهای آن با یک پیکربندی نا متعارف در عقب بدنه و درست در زیر سکان عمودی قرار داشتند. مشهورترین مدل بلایندر، مدل بلایندر C است که به تجهیزات گسترده ECM یا دفاع الکترونیکی مجهز بود و در خدمت نیروی دریایی شوروی سابق قرار گرفت. عراق به عنوان هم پیمان نزدیک شوروی در آن سال ها، یکی از مشتریان Tu-22 بود و در زمان جنگ ایران-عراق هم این کشور، استفاده نسبتاً گسترده ای از این بمب افکن علیه ایران به عمل آورد. هواپیمای Tu-22M، یعنی بمب افکن مورد بحث این مقاله، از نظر ساختار کلی و البته نام شاید به Tu-22 شباهت هایی داشته باشد، اما توپلوف 22 مدل ام که به بک فایر مشهور است، اساساً هواپیمای دیگریست.

توپولف Tu-22M چگونه به وجود آمد
پس از طراحی بمب افکن Tu-22 هیئت طراحی توپولف کار را بر روی طرح بمب افکنی بر پایه ی بلایندر آغاز کرد. توپولف از ابتدا می خواست با تغییر زاویه پسگرایی بال ها و نصب موتورهای جدید با قدرت افزون تر نمونه ای اصلاح شده از Tu-22 را ارائه دهد. این طرح، طرح شماره 106 نام گرفت اما چندان که باید و شاید موفق نبود. شرکت توپولف طرح شماره 125 که بمب افکنی با بردی بیش از 4.800 کیلومتر و سرعتی بالغ بر 2.500 کیلومتر بر ساعت بود را نیز در سال 1962 به دولت آن زمان شوروی ارائه کرد. پس از تحلیل های فراوان، طرح 125 شرکت توپولف رد و طرح T-4 شرکت سوخو مورد قبول واقع گردید. با این که امیدها برای شرکت توپولف داشت به تدریج از بین می رفت، اما این شرکت دوباره دست به طراحی جدیدی با کد 145 زد. طرح 145 هواپیمایی اصلاح شده بر پایه ی Tu-22 بود که توانایی انجام ماموریت ها را چه در سرعت های زیر صوت و چه در سرعت های بالای صوت داشت. برای آن که حداقل نیاز های این هواپیما برای برد آن مرتفع شود، نیاز به استفاده از بال های متغیر بود تا طرح 145را تبدیل به بمب افکنی با انعطاف پذیری بالا و قابلیت پرواز در هر شرایط سرعت پروازی بنماید. بر اساس پیش بینی ها، هواپیمای جدید سرعتی بالغ بر 2.300 کیلومتر بر ساعت و بردی بین شش تا هفت هزار کیلومتر داشت. پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.

توپولف Tu-22M چگونه بمب افکنی بود
با معرفی بمب افکن سوپر سونیک بک فایر، آرزوهای نیروی هوایی شوروی برای داشتن بمب افکنی مدرن و در حد و اندازه های بمب افکن B-1B آمریکایی به بار نشست. بک فایر برای نخستین بار در سال 1969 در کازان مشاهده شد. برای نخستین بار در سال 1971 در آسمان رامنسکوی، در شرق مسکو بک فایر اقدام به انجام سوختگیری هوا به هوا کرد. این مسئله اگر شاید در وهله ی اول چندان هم مهم نباشد، اما همین عمل سوختگیری هوایی به منزله تهدیدی جدی برای آمریکا بود. توپولف برد این هواپیما را 2.200 کیلومتر اعلام کرده بود، در حالی که CIA معتقد بود برد این هواپیما می بایست از چهار هزار کیلومتر بیشتر باشد. DIA هم برد هواپیما را بدون سوختگیری AA، در حدود پنج هزار کیلومتر اعلام کرده بود. اگر به این برد زیاد، سوخت گیری هوا به هوا هم اضافه می شد، بک فایر به یک بمب افکن میان قاره ای به خصوص با توان حمله به کشوری چون آمریکا تبدیل می شد. بک فایر از موضوعات مورد بحث سران دو کشور شوروی و آمریکا در مذاکرات سالت 2 بود؛ هر چند که شوروی در این مذاکرات پذیرفت تا به جهت اطمینان از عدم حمله اتمی به کشور آمریکا، لوله ی سوختگیری هوایی Tu-22M را حذف نماید، اما روس ها چندی بعد این لوله ها را دوباره نصب کردند.

Tu-22M0- Backfire A- نخستین مدل بمب افکن بک فایر که به دلیل کارائی پایین تنها دو فروند از آن تولید شد. این دو فروند برای مقاصد آموزشی در سال 1973 به مرکز تمرینات هوایی منتقل شدند.
Tu-22M- Backfire A- اولین فروند از بمب افکن بک فایر که که کارائی و عملکرد آن مثبت تشخیص داده شده و ورود نمونه های بعدی آن به خدمت صحیح و به جا ارزیابی گردید.
Tu-22M2- Backfire B- مدل B بمب افکن بک فایر، اولین مدل از این بمب افکن سنگین بود که دستخوش اصلاحاتی در مقیاس بزرگ شد. این مدل به موتورهای نیرومند تر NK-22 مجهز گردید و برد آن به صورت رسمی تا پنج هزار و صد کیلومتر و بالاترین سرعت آن تا 1.800 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این نمونه برای نخستین بار می توانست تا سه فروند موشک هوا به سطح Kh-22 را در زیر بدنه خود حمل نماید. اگر چه این مدل سیستم تعقیب اتوماتیک عوارض زمین را نداشت، اما مع الوصف قادر بود به خوبی از پس پرواز در ارتفاع پایین هم برآید. تعداد 211 فروند از این مدل در فاصله ده سال، یعنی بین سال های 1973و 1983 تولید شد. در همان ابتدای تولید، موتورهای جدیدتر NK-23 هم معرفی گردیدند که اصولاً نمونه های تقویت شده موتورهای قبلی بودند، اما این نمونه از موتورهای جدید به هدف های مورد انتظار دست نیافتند. گفتنی است که نخستین پروازهای آزمایشی این مدل از Tu-22M از سال 1973 شروع شد.
Tu-22M2Ye- Backfire B- مدل Ye بک فایر نمونه ای از بک فایر بی بود که مجهز به موتورهای جدید NK-25 و سیستم پیچیده کنترل پرواز شده بود. اما باز هم این تغییرات انتظارات را برآورده نکرد و این طرح هم همچنان مسکوت ماند.
Tu-22M3- Backfire C- به جرات می توان گفت که این مدل، پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید دراز تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش یافت. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را نیز مرتفع نمود. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر آن چه M2 حمل می کرد، اسلحه های مختلف را حمل نماید. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.
Tu-22MR- اگرچه با ورود ماهواره های فضایی به عرصه ماموریت های جاسوسی هواپیماهای شناسایی تقریباً از رده خارج شدند، اما نمونه های انگشت شماری از Tu-22M3 ها برای انجام ماموریت های شناسایی بهینه سازی شدند. در Tu-22MR محفظه های نگهداری بمب جای خود را به سنسورها و حسگرهای مفصل هوایی داده اند. با تمام این اوصاف، در توانایی اخلال گری سیستم های الکترونیکی دشمن یا ECM نه مدل M2 و نه مدل M3 یا MR چندان موفق نبوده اند و همیشه برای تکمیل این نقش، هواپیماهای اسکورت دیگری که باید به عنوان مکمل به عملیات اضافه شوند، الزامی بوده اند.

به احتمال فراوان ساخت بمب افکن قدرتمند B-1B لنسر آمریکایی، واکنشی نسبت به ساخت بک فایر بوده است. بک فایر درست مخالف بسیاری از بمب افکن های رده خود، دارای پیکربندی ویژه ای است، چنان که موتورهای توربوفن آن در داخل و قسمت های کناری بدنه واقع شده اند. این ترکیب، بک فایر را بیشتر به یک جنگنده عظیم الجثه مشابه می سازد تا یک بمب افکن استراتژیک. بک فایر چهار خدمه دارد، یک خلبان در قسمت جلو سمت چپ، کمک خلبان در قسمت جلو سمت راست، افسر ارتباطات در قسمت عقب سمت چپ و یک افسر ناو بر در قسمت عقب سمت راست که البته افسران قسمت عقب کابین هیچ دیدی نسبت به جلوی هواپیما ندارند، اگر چه پنجره های کناری وسیع و بزرگی برای آنان در نظر گرفته شده است. تا کنون هیچ بک فایری به کشورهای خارجی صادر نشده است، اگر چه کشورهایی مثل ایران و چین در سال های 1990 علاقه فراوان خود را به داشتن این بمب افکن در خدمت نشان داده اند. هر چند گزارش هایی هم مبنی بر پیشنهاد این بمب افکن به کشور هند، مجهز به موشک های نزدیک برد Kh-15S وجود دارد. با تمام اوصاف، روسیه هنوز هم بزرگترین پرواز دهنده بمب افکن مشهور دوران جنگ سرد یعنی بک فایر است و این هواپیما به دلیل لغو پروژه T-60S به دلیل هزینه های زیاد تا آینده نامعلوم به عنوان بمب افکن اول استراتژیک روسیه در خدمت باقی خواهد ماند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

این هواپیمای بمب افکن تاکتیکی سوخو-24 روسیه در یک نمایشگاه دائم هوافضایی مستقر شده و احتمالاً به دلیل حذف برخی از تجهیزات، با تغییر محل مرکز ثقل، موقتاً به اینصورت در آمده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 21

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

امروزه موشک های هدایت لیزری «ستار» که به کارگیری آنها روی جنگنده های اف-4 و اف-5 نهاجا اعلام شده، مکمل تسلیحات جنگنده بمب افکن های کشورمان بوده و نیاز به خرید تسلیحات در این رده از خارج کشور را کاملا برطرف کرده اند.

انهدام هدف به صورت دقیق خواسته اصلی از اجرای یک عملیات بمباران هوایی است. در سال های گذشته برای افزایش اطمینان از این موضوع، با چندین هواپیما به یک هدف حمله می شد که هر یک نیز چندین بمب را رها می کردند اما علاوه بر مصرف مهمات زیاد برای یک هدف، هر چه تعداد هواپیماهای درگیر در یک عملیات بیشتر شود، احتمال اصابت ضربات پدافند دشمن بیشتر شده، آمادگی برای اجرای عملیات های بیشتر در گستره وسیع تر کاهش یافته و عمر عملیاتی ناوگان نیز زودتر به پایان می رسد.


همچنین هزینه انهدام یک هدف نیز بالا خواهد بود چه از نظر مهمات مصرفی و چه پشتیبانی های لازمه از هواپیماهای درگیر در عملیات که شامل موارد حمایت هوایی توسط شکاری ها، سوخت رسان ها و تعمیرات می تواند باشد.

استفاده از مهمات هدایت شونده دقیق باعث شد تا ایده "یک مهمات برای یک هدف" شکل بگیرد. منظور ما از مهمات در اینجا شامل دو نوع است: بمب و موشک. روش های هدایت راداری، لیزری، اپتیکی و ماهواره ای از جمله راه های هدفگیری و هدایت دقیق هستند که در این گزارش به معرفی نمونه های هدایت لیزری ساخت کشورمان می پردازیم.

روش پر استفاده در هدایت لیزری مهمات هواپرتاب به این ترتیب است که یک کاربر از طریق یک نشانه گذار، پرتو لیزر را به هدف تابانده و بازتاب این پرتو که به سمت بالا به شکل یک قیف جهت گرفته است توسط جستجوگر(seeker) موجود در سر موشک دریافت شده و بر مبنای تشخیص اختلاف زاویه این پرتو با مسیر موشک، فرامین هدایتی برای تصحیح مسیر آن ارسال می شود تا با حرکت به داخل این قیف مجازی، موشک به طور دقیق، یعنی با خطای کمتر از یک متر به هدف برخورد نماید.

در این روش که هدایت نیمه فعال لیزری نامیده شده نشانه گذار باید تا لحظه برخورد موشک، روی هدف تمرکز داشته باشد. در صورتی که این عمل نشانه گذاری توسط هواپیما اجرا شود، با توجه به محدودیت های مانوری ایجاد شونده برای حفظ دقت نشانه روی، عملاً این هواپیما فلج بوده و احتمال مورد اصابت قرار گرفتن آن زیاد است. البته برای رفع این مشکل نیز راه حل های مختلفی از جمله اصلاح راهکنش(تاکتیک) مورد استفاده وجود دارد که به آن نمی پردازیم.

برای اولین بار بمب های هدایت لیزری در دهه 1960 در آمریکا توسعه داده و در جنگ ویتنام به کار گرفته شد. بعدها موشک های هدایت لیزری نیز ساخته شدند تا قابلیت های این نوع هدایت دقیق با برد و سرعت بیشتر موشک ها ترکیب شود. در واقع هر چند موشک ها گرانتر از بمب ها هستند اما برد بالاتر آنها هواپیمای شلیک کننده را از خطر پدافند دشمن بیشتر مصون داشته و سرعت بالای موشک ها نیز مدت زمان مورد نیاز برای فرایند نگه داشتن پرتو لیزر روی هدف را کاهش می دهد.

در جنگ تحمیلی 8 ساله عراق علیه کشورمان، نسل اول بمب های هدایت لیزری که پیش از انقلاب خریداری شده بودند مورد استفاده قرار گرفت. البته به دلیل تعداد نچندان زیاد این بمب ها و خطر ایجاد شونده برای هواپیمای نشانه گذار، هم در عملیات های بمباران لیزری تلفاتی بر پیکره نهاجا وارد شده و هم این مهمات نمی توانست به طور گسترده و همه جانبه به کار رود. از طرفی کارایی بالای موشک های هدایت لیزری که در اختیار دشمن بعثی قرار داشت و بعدها انهدام ناوشکن سهند و آسیب دیدن سبلان در درگیری با آمریکا توسط تسلیحات هدایت شونده لیزری نقش این مهمات در نبردهای جدید را بیش از پیش آشکار کرد.

با درک نیاز به این مهمات هدایت دقیق و ارزش بیشتر موشک ها، با زحمات شهید ستاری فرمانده وقت نیروی هوایی ارتش، پروژه عصر67 در این سال در نیروی هوایی ارتش آغاز شد تا نمونه هایی از موشک و بمب هدایت لیزری ساخته شود. از 4 محصول معرفی شده این برنامه 3 نمونه موشک ستار-3/2/1 بوده و یک نمونه که بیشتر شبیه بمب ها است. این موشک ها که به یاد سرلشگر شهید منصور ستاری به این نام خوانده می شوند در حالی ساخته و آزمایش شدند که پیش از آن موشک های هدایت لیزری در کشور موجود نبودند.


موشک ستار-1 نمونه ای با برد کوتاه تا متوسط بوده، از یک بدنه استوانه ای، چهار بال ذوزنقه ای ثابت در میانه طول بدنه و چهار بالک متحرک در انتهای آن برای کنترل موشک از ناحیه دم برخوردار است. اطراف جستجوگر لیزری موجود در در دماغه آن نیز توسط بدنه پوشانده شده. محل اتصال بال ها به بدنه نیز از ضخامت بیشتری نسبت به بقیه سطح بال برخوردار است.

سرعت موشک ستار-1 نامشخص است هر چند که سطح ساده بال نشان دهنده این است که احتمالاً این موشک برای سرعت های مافوق صورت در نظر گرفته نشده یا در صورت مافوق صوت بودن، طراحی بال ساده انجام شده است. پیشران این موشک نیز قاعدتاً باید از نوع سوخت جامد باشد که خروجی(نازل) آن در انتهای بدنه مشهود است. برد دوراستایی این موشک 15 تا 20 کیلومتر عنوان شده است.


در نمونه ستار-2، شاهد تغییرات مهمی در پیکربندی موشک هستیم که مهمترین آنها استفاده از بالک های کنترلی در جلوی موشک برای کنترل پیشبال(کانارد) به جای کنترل دم است. کنترل پیشبال برای کاهش نیروی مقاوم یا پسا در پرواز مافوق صوت مفید است. این روش کنترل با توجه به نیاز به گشتاور کم برای تغییر زاویه بالک و طول بازوی گشتاور تولیدی مناسب، دارای سرعت پاسخ بسیار بهتری در برابر فرامین ارسالی از کنترلر در قیاس با سطوح کنترلی دم هستند که برای یک پرتابه سریع روش مناسبی است.


بال های ستار-2 که نسبت به نمونه قبلی کوچکتر شده در ناحیه اتصال به بدنه، ضخامت قابل توجهی داشته و زاویه تندتری نسبت به لبه حمله(لبه جلویی) بال دارد که طرحی مشابه «ریشه بال امتداد یافته» را تداعی می کند که به نوبه خود مزیت هایی در زوایای پروازی مختلف دارد. گفتنی است کوچکتر شدن بال ها که تماماً ثابت هستند نسبت به نمونه قبل به معنی تولید نیروی برآ(لیفت) کمتر است بنابراین ستار-2 یا سبکتر از نمونه قبل بوده ویا بایستی با استفاده از پیشران قوی تر به سرعت های بالاتری برسد تا نیروی برآی کافی حاصل شود.

همچنین شکل مقطع بال شباهت قابل توجهی با مقاطع بال مناسب برای سرعت های مافوق صوت دارد بنابراین اگرچه از سرعت دقیق این موشک اطلاعی در دست نیست اما از این شواهد و طرح ساده بال می توان حدس زد سرعت موشک ستار-2 مافوق صوت باشد. در اینصورت این موشک هم سریع تر و هم چابک تر از نسل قبلی خود است. اما اگر سرعت آن مادون صوت هم باشد، طرح ساده ای برای آن انتخاب شده است.

در این نسل علاوه بر جستجوگر دیده شده در ستار-1، نوع تراز شده معروف به پیووی-2 نیز دیده شده است. این نوع، ساختار ساده تر و قابلیت اطمینان بیشتری دارد. در این نمونه بهبود یافته از ستار-2، از بالک های کنترلی جدید در دماغه استفاده شده که زاویه حمله لبه جلویی آنها بیشتر است.


نسل سوم از موشک های هدایت لیزری ستار، با بهسازی نسل دوم اما نه دگرگونی های ساختاری بوجود آمده است. بال های ستار-3 به طور کلی مشابه ستار-2 است با این تفاوت که یک بخش متحرک در لبه فرار و نوک بال وجود داشته و لبه حمله آن یکپارچه و بدون امتداد و زاویه متفاوت در محل نصب است. بال های این نمونه نسبت به ستار-2 جلوتر نصب شده اند و شکل آنها نیز با سرعت های مافوق صوت تطابق دارد.


در بیشتر نمونه های به نمایش در آمده از ستار-3، جستجوگر لیزری به کار رفته در آن از نوع پیووی-2 بوده هر چند که در مواردی هم بدون آن دیده شده است. اینطور که در تصاویر دیده می شود قطر بدنه هر سه نمونه موشک های ستار باید با هم برابر باشد اما طول ستار-3 نسبت به نمونه های قبلی تا حدودی کمتر به نظر می رسد. بر اساس گمانه زنی ها برد ستار 2و 3 نیز دست کم از 15 تا 20 کیلومتر و جرم سرجنگی آنها بالغ بر 225 کیلوگرم است.


تا کنون در بین موشک های ستار، نسل اول و سوم بیشتر نمایش داده شده اند ولی چند سالی است یک نمونه با نام ستار که شباهت ظاهری به بمب های هدایت لیزری دارد نیز به عنوان محصول پروژه عصر67 دیده می شود. البته وجود یک خروجی(نازل) در انتهای بدنه آن این تصور را به وجود می آورد که این نمونه کوچک و سبک نیز موشک بوده و برای کاربری های خاص خود توسعه یافته است.

این نمونه دارای بال های ذوزنقه ای با دهانه بزرگ در انتهای بدنه، یک سر جنگی مشهود در میانه بدنه که با سرجنگی بمب های 226.5 کیلوگرمی ام-کی-82 تطابق دارد و بالک های کنترلی در دماغه به همراه جستجوگر تراز شده(نوع پیووی-2) است.


نکته قابل توجه دیگر در زمینه این موشک های هدایت دقیق، طراحی و ساخت یک نمونه نشانه گذار لیزری نصب شونده در زیر بدنه هواپیما است. نشانه گذارهای نسل قبلی به صورت یک تفنگ بودند که در کابین عقب هواپیما قرار داشته و هدفگیری از طریق آن صورت می گرفت. محدودیت های فیزیکی در کابین خلبان، مانع از افزایش برد نشانه گذاری می شد که یکی از شرایط لازم آن بزرگتر شدن ابعاد این وسیله بود.

با استفاده از نمونه جدید سامانه هدفگیری لیزری هر چند وزن بیشتری داشته و به نیروی مقاوم آیرودینامیکی تجهیزات بیرونی هواپیما می افزاید می توان از مسافت های بیشتری عمل نشانه گذاری روی هدف را به انجام رساند.


همچنین امکان هدفگیری توسط پهپادها و ارسال اطلاعات به هواپیماهای شلیک کننده موشک نیز اقدامی مهم در جهت حفظ بیشتر هواپیما از خطرات پدافند دشمن است.

به جز این نمونه های مختلف ستار، چند نمونه موشک هدایت لیزری روسی نیز در اختیار نیروی هوایی ارتش قرار دارد که بر روی بمب افکن تاکتیکی سوخو-24 و احتمالاً جنگنده میگ-29 به کار می روند. اما با توجه به محدودیت خریدهای تسلیحاتی، ساخت نمونه های بومی از این نوع موشک های هدایت شونده که توسعه و بهسازی آنها در آینده نیز ممکن است اقدامی شایسته برای ایجاد توانایی بالاتر در انهدام اهداف با مهمات کمتر و در زمان کوتاه تر بوده است.

تا به امروز موشک های ستار، که به کارگیری آنها روی جنگنده های اف-4 و اف-5 نهاجا اعلام شده مکمل تسلیحات جنگنده بمب افکن های کشورمان بوده و نیاز به خرید از خارج را برطرف کرده اند. این پروژه گامی موفق در این زمینه محسوب شده و روند توسعه ای آن از نمونه اول تا آخرین نمونه از نشانه های ارزش بالای این پروژه است زیرا مطالعه و بهسازی یک سلاح برای رسیدن به کارایی مطلوب به مراتب از طراحی و ساخت اولیه آن مهمتر است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

یک فروند هواپیمای آموزشی از نوع پی سی 6 امروز صبح حوالی ساعت 10 در منطقه ای نزدیک داریون شیراز سقوط کرد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

یک فروند از بالگردهای میل 24 ملقب به "غزال" ارتش اوگاندا که در سومالی در جریان ماموریت حافظ صلح سقوط کرده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 23

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

با سلام خدمت دوستان، این مقاله ای هست در مورد تامکت های ایرانی، خیلی خلاصه و چکیده، این مقاله قرار بود برای خبرگزاری فارس رد بشه که به دلیل یه سری مسائل به طور کل همکاری بهم خورد و به همین خاطر در اینجا منتشرشون میکنم. اگر کمی و کاستی دارد دوستان به بزرگی خودشون ببخشند، مقاله به علت اینکه تالیفی هست ممکن است نواقصی داشته باشد. در حال حاضر من چندین مقاله جامع در زمینه پدافند در اختیار دارم ولی به دلیل اینکه امتیاز آنها خریداری شده است نمی توانم آنها را تا موعد خاصی منتشر کنم ولی جبران خواهم کرد !
====
ساخت:
پس از اینکه شوروی سابق توانست جنگنده های موفقی همچون میگ-25 (فاکسبت) بسازد و به راحتی بر فراز آسمان هر کشوری به جاسوسی بپردازد، نیروی هوایی ایالت متحده آمریکا به فکر این افتاد تا فانتوم های کهنه کار را که به خوبی از در جنگهایی همانند ویتنام خوش درخشیده بودند را در رهگیری بازنشسته کرده وساخت جنگنده ای تحت نام اف-14 (تامکت) را کلید بزند، در این راستا کارخانه های آمریکایی دست به کار شدند و در آخر طرحی که کارخانه گرومن به نیروی هوایی آمریکا داده بود پذیرفته شد. اف-14 سطح پروازی پایین تری نسبت به جنگنده های پیشین همانند فانتوم داشت ولی برتری آن در رادار افسانه ای AWG-9 بود که اکثر خلبانان از آن به عنوان یک مینی آواکس یاد می کنند تا یک رادار معمولی ، بهتر است بدانید که این رادار می تواند تا بیش از 165 کیلومتر را به راحتی پوشش بدهد، در ضمن این رادار قادر بود تا 24 هدف را در آسمان تشخیص دهد و به طور همزمان بر روی 6 هدف قفل راداری انجام دهد و به ترتیب به سمت هر کدام موشکی جداگانه شلیک کند، برتری بعدی این رهگیر افسانه ای به رقیبان روسی خود داشتن موشک قدرتمند AIM-54 ملقب به "فونیکس" بود، که بردی بیش از 100 کیلومتر داشت، فرار از دست این موشک برای جنگنده های نسل سوم و چهارم، تقریبا غیر ممکن می باشد و موشک پس از پرتاب به احتمال 99% به هدف برخورد خواهد کرد.
ساخت تامکت داستان طولانی تری دارد، جنگنده های میگ-25 شوروی قادر بودند در ارتفاع بسیار بالا به پرواز در آیند و در آن زمان هیچ یک از غول های آهنین غربی قادر به رهگیری چنین جنگنده ای نبودند! در زمانی که میگ-25 به عنوان یک پرنده سری درفرودگاه های شوروی نگاه داشته می شد ، آمریکا با توجه به جاسوسی های انجام داده متوجه شده بود که روس ها جنگنده ای با پتانسیل بالا در حد میگ-25 در اختیار دارند ولی سرویس های اطلاعاتی آمریکا به درستی نمی دانستند که میگ-25 چگونه جنگنده ای است؟ تا اینکه در بعد از ظهر ششم سپتامبر سال 1976 میلادی مسئولین فرودگاه غیرنظامی هاکوداته “Hakodate” واقع در ژاپن در صفحه رادار خود شی عجیبی را با سرعت و ارتفاع عجیبی مشاهده کردند، بلافاصله دو فروند جنگنده رهگیر اف-4ئی (فانتوم) برای شناسایی و در صورت لزوم رهگیری هدف از فرودگاه کیاکوری تیک آف کردند، ولی در عین ناباوری شی مذکور آن دو جنگنده را به راحتی جا گذاشته و به راحتی در فرودگاه هاکوداته فرود آمد. با فرود آمدن این شی ناشناس مسئولین فرودگاه پس از بررسی شی متوجه شدند که آن شی یک جنگنده مافوق صوت روسی است که هدایت آن را یک خلبان خیانتکار روسی به نام ویکتور بلنکو “Victor Belenko” بر عهده داشته است، این خلبان از ژاپنی ها تقاضا کرد تا جنگنده را پنهان کنند و آنها نیز درخواست او را اجرا کردند، بعد از گذشت مدتی روسها درخواست بازپس گیری جنگنده به همراه خلبان آن را کردند ولی مقامات ژاپنی مخالفت کردند و پس از مدتی خلبان مذکور به آمریکا پناهنده شد و اطلاعات ارزشمندی را در اختیار غرب قرار داد. جنگنده نیز با یک هواپیمای ترابری سی-5 به پایگاه "کیاکوری" واقع در 50 مایلی توکیو انتقال داده شد و کارشناسان آمریکایی و ژاپنی شروع به تحقیق بر روی آن کردند.

جالب است بدانید که میگ-25 بر روی بسیاری از کشورها مانند اکثر کشورهای خاورمیانه ، همچنین بر روی کشورهای کنار دریای مدیترانه و اسرائیل و حتی چین جاسوسی کرده است، در آن زمان نه گلوله های ضد هوایی می توانست حریف این غول آهنین شود و نه جنگنده های موجود می توانستند از حریم کشورها محافظت کنند، برای مثال در اسرائیل فانتوم ها چندین بار برای رهگیری میگ اقدام کردند ولی در همه موارد شکست خوردند!
همانطور که گفته شد با پتانسیلی که تامکت داشت تنها برای رهگیری میگ-25 ساخته نشده بود، فاکسبت بیشتر یک جنگنده بود که حالت تدافعی داشت تا تهاجمی ، اف-14 جنگنده ای بود که وظیفه رهگیر بمب افکن های شوروی در زمان جنگ سرد و همچنین انواع موشک ها را به عهده داشت، حتی در دفاع مقدس نیز خلبانان کشورمان بارها اقدام به انهدام موشک های کرم ابریشم عراقی کرده اند و موفق بوده اند. پس می توان نتیجه گرفت که تامکت جانشینی خوب برای جنگنده های کهنه کار فانتوم بود و لیاقت یدک کشیدن لقب "افسانه ای" را داشت.
تجهیزات و تسلیحات:
بهتر است بدانید که تامکت بیشتر یک جنگنده مخصوص نیروی دریایی بوده تا یک جنگنده برای نیروی هوایی ! تامکت در اصل برای جایگیری به جای فانتوم بوجود آمد و بیشتر استانداردهای نیروی دریایی را رعایت کرد، اف-14 نسبت به فانتوم جای کمتری را به خود اختصاص می داد و بالهای متغییر آن بسیار مناسب جایگیری بر روی عرشته ناوهای هواپیمابر بود. از مزیت های دیگر بالهای متغییر این جنگنده سرعت کمتر آن هنگام تیک-آف از روی عرشه ناوهواپیمابر است، همچنین این بالها در هنگام داگفایت (نبرد بین دو جنگنده) به اف-14 کمک زیادی می کرد. این را نیز باید اضافه کرد که این بالها نسبت به اضافه شدن سرعت ، در اثر فشار هوا جمع می شوند و با کم شدن سرعت نیز به صورت اتوماتیک طبیعتا باز می شوند ولی خلبان نیز می تواند به صورت دستی و خارج از حالت اتوماتیک بالها را تغییر دهد، این بالها از 20 درجه الی 68 تا 70 درجه قابل تغییر هستند و سرعت جمع و یا باز شدن بالها هفت و نیم درجه بر ثانیه است.
اف-14 مدل A قادر است یک توپ 20 میلیمتری از نوع M61 (Vulcan) را به همراه 1000 فشنگ که در سمت چپ دماغه تامکت قرار گرفته است و همچنین موشکهای نیمه اکتیو اسپارو و حرارتی سایدویندر را حمل کند، این موشک ها به همراه موشک فوق العاده فونیکس هنوز هم ترکیب مرگباری را می سازند، لازم به ذکر است که اف-14 می تواند تا 6 تیر موشک فونیکس را با خود حمل کند.
تامکت قادر است تا 2 برابر سرعت صوت ، افزایش سرعت داشته باشد و تا تقریبا تا ارتفاع 45000 پایی اوج بگیرد، تنها مشکل این جنگنده هزینه بالای نگهداری و همچنین پیچیده بودن تکنولوژی آن است، ایران تنها کشوری است که موفق به خرید این جنگنده افسانه ای از آمریکا شد.
در پایان این مبحث باید اشاره کنم که تامکت های ایرانی از دو موتور TF30 استفاده می کند که هر کدام از موتورها قادر به ایجاد قدرت رانشی برابر با 20000 پوند را دارا هستند، تنها مشکل این موتور غیرقابل اطمینان بودن آن در ارتفاعات بالا به دلیل خفگی کمپرسور و ایجاد شدن حالت "استال" است که بعدها به دست متخصصین ایرانی این مشکل نیز تا حدی رفع گشت.

ورود به ایران:
با تعاریفی که از جنگنده تامکت شد، می توانیم نتیجه بگیریم وظیفه اصلی این جنگنده ، رهگیری بمب افکن ها و جنگنده های شکاری دشمن در ارتفاعات بالا و همچنین نابودسازی موشک هایی نظیر موشک های کروز است، قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران شوروی حریم هوایی ایران را نیز مانند کشورهای دیگر توسط جنگنده میگ-25 نقص می کرد ، به همین خاطر نیروی هوایی ایران به آمریکا درخواست جنگنده ای برای مقابله با جنگنده های بلند پرواز شوروی را داد، آمریکا نیز به ایران دو جنگنده اف-15 و اف-14 را پیشنهاد داد که در نهایت تامکت بر رقیب خود یعنی اف-15 (ایگل) پیروز شد و در نیروی هوایی به خدمت گرفته شد، نیروی هوایی ایران به طور دقیق 80 فروند از این جنگنده به کارخانه گرومن در طی دو مرحله سفارش داد که 79 فروند آن به اضافه 284 تیر موشک فونیکس تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران دریافت شدند. ایران پس از خرید تامکت دیگر شاهد جنگنده های بلند پرواز میگ-25 نبود! به این ترتیب که خلبانان ایرانی یکبار بر فراز دریای خزر اقدام به قفل راداری بر روی یک جنگنده بلند پرواز روسی را کردند که آن جنگنده نیز از ترس فرار کرد و تا ابد بر فراز ایران دیده نشد.
تامکت در جنگ تحمیلی:
مدتی از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نگذشته بود که کشور متجاوز عراق، جنگ ناخواسته ای را به ایران تحمیل کرد، در این جنگ نیروی هوایی نیز نقش بسزایی را دارا بود و می بایست نقش بمباران مراکز مهم رژیم بعثی به علاوه حفاظت از حریم هوایی ایران را بر عهده می گرفت. نقش بمباران بر عهده جنگنده های اف-4 (فانتوم) و اف-5 (تایگر) افتاد، و نقش رهگیری و نابودی جنگنده های متجاوز نیز را نیزاسکادران های تامکت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران بر عهده گرفتند.
در دو سال ابتدایی جنگ، جنگنده های دشمن هیچ حرفی برای گفتن نداشتند و تنها شکاری آسان برای جنگنده های اف-14 و موشک های پرقدرت فونیکس بودند، ولی با گذشت چندسال ابتدایی جنگ، عراق با خرید میراژ-اف-1 از فرانسه تصمیم به مقابله با جنگنده های ایرانی برخواست، البته وظیفه اصلی جنگنده های میراژ مقابله با جنگنده های ایرانی نبود، بلکه نقش اصلی آنها مقابله با نفت کش ها و کشتی های تجاری ایرانی بود که به سمت لنگرگاه ها حرکت می کردند، در این راستا نیروی هوایی نیز دست به کار شد و اقدام به جا به جایی تعدادی از تامکت های ایرانی به پایگاه هوایی بوشهر کرد، با این کار هم عمر موتورها و بدنه تامکت ها افزایش می یافت و هم از خستگی خلبان ها به خاطر پرواز مداوم کاسته می شد،همانطور که انتظار می رفت تامکت های ایرانی از پس این ماموریت نیز به خوبی برآمدند و از ناوگان تجاری ایران به خوبی محافظت کردند، میراژ های عراقی هر چند که قدرت مانور خوبی داشتند ولی در برابر موشکهای فونیکس تامکت های ایرانی حرفی برای گفتن نداشتند و از رادار قدرتمندی استفاده نمی کردند، در واقع این جنگنده ها بیشتر از تاکتیک هایی مثل پرواز در ارتفاع پایین استفاده می کردند تا اینکه به طور مستقیم با تامکت ها درگیر شوند، با این حال این جنگنده های عراقی موفق به رهگیری برخی از تامکت ها و جنگنده های دیگر کشور عزیزمان شدند.
همانطور که مشاهده می کنید تامکت و فاکسبت سرنوشتی عجیب دارند که به نظر می رسد که در هر محدوده زمانی در مقابل یکدیگر قرار می گیرند، در طول جنگ تحمیلی 8 ساله نیز عراق تعدادی از این جنگنده ها را از شوروی سابق خریداری کرد که از آنها برای شناسایی و همچنین بمباران استفاده می کرد، البته خلبانان عراقی به قدری ترسو بودند که حتی جرات پایین آمدن از ارتفاعی مشخص را نداشتند و با میگ-25 بمب هایشان را از ارتفاع بالا رها کرده و فرار می کردند ، و به همین خاطر اکثر اوقات بمب هایشان به خطا رفته و به هیچ هدف درستی برخورد نمی کرد ولی با این وجود در دل مردم رعب و وحشت ایجاد می کردند، تیرهای ضد هوایی و موشک های موجود بر روی فانتوم ها و جنگنده های دیگر نیز کارساز نبود به همین علت دوباره جنگنده افسانه ای تامکت و خلبانان غیور ایران دست به کار شدند و اقدام به گشت زنی های مداوم بر آسمان ایران اسلامی کردند تا خلبانان عراقی حتی در ارتفاع بالا به خودشان جرات نفوذ به مرز کشور را ندهند.


با این حال خلبانان عراقی به قدری از تامکت های ایرانی می ترسیدند که اکثر اوقات با دیدن جنگنده های اف-14 در صفحه رادار خود بمب هایشان را در بیابان ها رها می کردند و فرار می کردند و یا مسیر خود را تغییر می دادند، خلبانان تامکت نیز که این مسئله را متوجه شده بودند، فقط به قفل راداری بر روی جنگنده های عراقی اکتفا می کردند تا موشک های گرانبهای فونیکس را برای مواقع ضروری ذخیره کنند.
همانطور که می دانید جنگ ایران و عراق بیشتر یک جنگ فرسایشی بوده و منجر به از کار افتادگی بسیاری از تجهیزات نیروی هوایی نیز گشت، بسیاری از تامکت های ایرانی نیز در طی جنگ به دلیل کمبود قطعات یدکی زمینگیر شده بودند و حتی به دلیل کمبود موشک فونیکس تامکت ها دیگر کارایی لازم را نداشتند ، به همین دلیل متخصصان داخلی دست به کار شدند و شروع به ساخت تجهیزات یدکی تامکت و همچنین موشک های جایگزین برای تامکت کردند.
بهینه سازی و ارتقا تامکت:
سجیل، اولین پروژه موفق بومی بود که به نوعی تبدیل موشک هاوک زمین به هوا به یک موشک هوا به هوا بود، این موشک به نحوی توانست برای مدتی جای خالی فونیکس را پر کند و ایران را تا پایان جنگ تقریبا بی نیاز سازد. عراق در اواخر جنگ تحمیلی اقدام به خرید جنگنده های میگ-29 شوروی سابق کرد و در این زمان ادعا کرد که این جنگنده قادر است که تامکت های ایرانی را سرنگون سازد! در همین زمان یک درگیری بین یک تامکت و میگ-29 درگرفت که تامکت با وجود داشتن موشک بومی سجیل توانست میگ-29 عراقی را سرنگون سازد و به این ادعای بی اساس عراقی پایان دهد.
پس از پایان یافتن جنگ نیز ارتقا و تعمیر تامکت های ایرانی آغاز گشت و متخصصان ایرانی توانستند بسیاری از تامکت های ایرانی که به دلیل کمبود قطعات یدکی زمینگیر شده بودند را دوباره به دل آسمان برگردانند، جالب است بدانید که ایران در حال حاضر قادر است که 70% تجهیزات و لوازم تامکت را تولید کند، به دلیل احساس جای خالی موشک فونیکس نیز متخصصان ایرانی اقدام به ساخت نوع بومی این موشک یعنی "عصر-67" کردند که در حال حاضر در اختیار نیروی هوایی ایران قرار دارد.
اگر بخواهیم به طور مختصر از بهینه سازی های نیروی هوایی ایران بر روی تامکت های ایرانی مطالبی بیان کنیم می توانیم به موارد زیر اشاره کنیم:
- بهبود سازه جنگنده
- بهینه سازی موتور
- بهینه سازی دستگاه های الکترونیکی
- اضافه شدن قابلیت درگیری هوا به سطح
- بهینه سازی جنگ افزارها
- بهینه سازی مقطع راداری

البته در حال حاضر تامکت ها قادر هستند تا برخی از موشک های شرقی را نیز با خود حمل کنند.

وضعیت فعلی:
همانطور که گفته شد ایران تنها کشوری است که در حال حاضر این جنگنده را در اختیار دارد و بیشتر این جنگنده ها در حالت عملیاتی به سر می برند، در ابتدا قرار بود به غیر از ایران ، کشورهایی نظیر کانادا و اسرائیل و آلمان غربی اقدام به خرید این جنگنده کنند ، و حتی کانادا به ایران پیشنهادهایی را برای خرید این جنگنده داد که با مخالفت فرماندهان نیروی هوایی فروش این جنگنده منتفی شد. آمریکا این جنگنده را در سال 2006 میلادی به علت هزینه های بالای نگه داری از رده خارج کرد و به این دلیل که قطعات یدکی این جنگنده به دست نیروی هوایی ایران نرسد، تمام قطعات این هواپیما منهدم شدند !
لازم به ذکر است که نیروی هوایی ایالت متحده آمریکا چند مدل دیگر از این جنگنده را تولید کرد که می توان به مدل B (مخصوص درگیری هوا به سطح) ، مدل C که هرگز به مرحله تولید انبوه نرسید، مدل D (رهگیر قدرتمندتر با داشتن رادار و موشک های قوی تر نسبت به مدل A) اشاره کرد.
به هر حال با زندگی پر فراز و نشیب اف-14 های ایرانی باید اعتراف کنیم که این جنگنده بر گردن ما حق زیادی دارد و در جنگ ایران و عراق یکی از مهمترین جنگنده های کلیدی ایران اسلامی بوده است، در حال حاضر تامکت های ایرانی در شرایط خوبی به سر می برند و با توجه به ارتقاهایی که در طی سالهای گذشته داشتند امید می رود که تامکت ها به همراه فولکروم های ایرانی (میگ-29) بتوانند حریف سرسختی برای جنگنده هایی متجاوز به خاک میهن اسلامی ما باشند، آخرین نمایش قدرت این جنگنده نیز در 29 فروردین امسال بود که 5 فروند از این جنگنده های موفق از مقابل جایگاه اختصاصی عبور کرده و در نهایت در پایگاه اول مهرآباد به زمین نشستند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

هواپیمای تهاجمی J-22 اورائو نیروی هوایی صربستان در حال شلیک راکت های 57 میلیمتری در یک تمرین نظامی است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

بالگردها بی شک انعطاف پذیرترین ماشینهای پرنده ساخت دست بشر هستند، اما مطمئنا در بین سریعترینها جایی ندارند. اما شاید به زودی نسل جدیدی از بالگردهای سریع دنیای هوانوردی را با تحولی تازه مواجه کند.

 

 

یوروکاپتر X3 برای نخستین بار در سپتامبر 2010 / شهریور 1389 به پرواز در آمد. این بالگرد نسبتا بزرگ با ترکیبی از خواص هواپیماها مثل بال و ملخهای افقی ساخته شده و همین موضوع هم سرعت بیشتر را برای آن به همراه آورده است. بدنه اصلی بالگرد در حقیقت نسخه اصلاح شده ای از بالگرد معروف EC155 یوروکاپتر مجهز به موتورهای توربوشفت و ملخی پنج پر است که نیروی برای اصلی بالگرد را برای شناور شدن در هوا تامین میکند. ملخهای افقی بالگرد هم که در نوک بالهای به نسبت کوچک آن قرار گرفته اند، نیروی پیشرانش را تامین میکنند. این ملخها همچنین برای خنثی کردن گشتاور تولیدی ملخ اصلی با سرعت بیشتری میچرخند. سرعت نهایی این بالگرد 410 کیلومتر بر ساعت است و به گفته یوروکاپتر، نمونه کامل بالگرد که بر اساس تکنولوژی X3 ساخته خواهد شد، تا سال 2020 / 1399 پرواز خواهد کرد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

جنگنده چندمنظوره اف-18 توسط شرکت مکدانلدداگلاس ساختهشده و از سال 2006/1385 جایگزین جنگندههای اف-14 تامکت در نیروی دریایی ایالات متحده شده است.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

مانور کبرا مشهورترین مانور هوایی برای نبردهای نزدیک هوایی است که برای سالها جنگنده های روسی سوخو27 و میگ 29 شهرت خود را مدیون آن بودند و به کمک آن جای تعقیب شونده و تعقیب کننده را عوض میکردند!


محمدحسین جهانپناه: مانور مشهور کبرا برای نخستین بار توسط خلبان روس یک جنگنده سوخو27 در نمایشگاه هوایی پاریس 1989/1368 به اجرا درآمد. این مانور در عمل برای به نمایش گذاشتن مانورپذیری بالای نسل جدید جنگندههای روسی در آن زمان انجام شده بود.
در مانور کبرا خلبان با چرخاندن سریع دماغه هواپیما، زاویه حمله جنگنده را خیلی سریع به 90 تا 120 درجه میرساند. این عمل برای مدتی کوتاه موجب کاهش شدید سرعت جنگنده و واماندگی هواپیما میشود. در این حالت پسار ایجاد شده در انتهای هواپیما گشتاوری را ایجاد میکند که هواپیما را مجدد به جلو میچرخاند. سپس خلبان با افزایش توان موتور، جنگنده را به مسیر خود باز میگرداند. نام کبرا نیز به شباهت این مانور به حالت نیمخیز شدن مار کبرا اشاره دارد.
اصلیترین کاربرد مانور کبرا در درگیریهای نزدیک هوایی معنی پیدا میکند، زمانی که هواپیمای جنگنده در حال تعقیب شدن توسط جنگنده دیگری در ارتفاع بالاست و با ایفای این مانور میتوان جای تعقیبشونده و تعقیب کننده را عوض کرد؛ هرچند اجرای کامل مانور کبرا مهارت زیادی را طلب میکند. شکی نیست که ظهور تکنولوژی نازلهای تغییر دهنده بردار رانش موتور تا حدی در آسانتر کردن مانور کبرا موثر بودهاند.

دانلود

روسها مانور کبرا را در اصطلاح پوگاچف کبرا (Pugachev Cobra) میخوانند که به نام ویکتور پوگاچف، نخستین خلبانی که این مانور را در ملأ عام ایفا کرد، گرفته شده است. انجام این مانور تنها توسط جنگندههایی خاص همانند اعضای خانواده سوخو27 و میگ29 روسی و اف22 آمریکایی آن هم در سرعتهای بالا امکانپذیر است.

در فیلم زیر، انجام مانور کبرا را توسط جنگنده سوخو27 ملاحظه می‏کنید.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

یوروفایتر تایفون که ستون فقرات نیروی هوایی اغلب کشورهای اروپایی را تشکیل میدهد، هواپیمایی است جنگنده و بمبافکن که برای نبردهای قرن 21 کاملا تجهیز شده و در سرعتهای بالا خوب عمل میکند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 23

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

نیروی هوایی روسیه به مناسبت 100 سالگی خود اقدام به برگزاری نمایش هوایی در فرودگاهی در بیرون شهر مسکو کرده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

یدک کشیدن این هواپیمای سی-130 هرکولس در آمریکا آغازگر ترافیک قابل توجهی در جاده شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

این مقاله اولین مقاله در مورد ناوهای کلاس هنگام نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران میباشد .

ناوهای کلاس هنگام:

اين سری ناوها ترابري و برای عملیات های آبی خاکی هستند كه كار حمل و نقل نيرو و تجهيزات رو بر عهده دارند و داراي درب باز شونده در جلو هستند تا خودروهاي آبي خاكي مثل هاورکرافت ها يا تانك ها و نفربر ها از طریق آن عبور و مرور نمایند و همچنین دارای یک جرثقیل در قسمت جلو میباشند و یک پد ویژه فرود هلیکوپتر هم در پاشنه ناو وجود دارد.



درست است که اصلی ترین ماموریت این ناوها برای عملیات های نظامی است ولی در اصل هيچ يک از اين ناوها رزمي نيستند، اما به تسليحات مناسبي از جمله توپ هاي 20 ميليمتري با نواخت تير بالا مجهز شده اند .

این شناورها در دسته ی Landing Vessel قرار دارند که در ایران یک خانواده ی 4 نفره شامل هنگام و لارک و لاوان و تنب تشکیل داده اند .

از آنجایی که همه ی این شناور ها شبیه به هم هستند مشخصات عمومی همه ی آن ها هم برابر و به شرح زیر است:

شرکت سازنده: Yarrow Shipbuilders Scotstoun

نوع کشتی: Landing Vessel

ابعاد:

طول: ۳۰۵ فوت

پهنا: ۴۹ فوت

آبخور: 2.20 متر

پیشران:

نوع: Paxman Ventura Mk 2

قدرت: ۵۶۰۰ اسب بخار

سرعت: ۱۴.۵ گره دریایی "تقریبا ۲۷ کیلومتر بر ساعت"

شرکت سازنده ی این سری کشتی ها Yarrow Shipbuilders Scotstoun است .



نام این شرکت بصورت کوتاه شده Yarrow نام دارد که برگرفته از نام Alfred Yarrow موسس این شرکت بزرگ کشتی سازی است .

کلمه ی Scotstoun هم نام منطقه ی در غرب گلاسکو یعنی بزرگترین شهر اسکاتلند و سومین شهر پرجمعیت در بریتانیا و بر روی رودخانه ی کلاید است .

ناو هنگام :

اولین ناو از سری هنگام که با همین نام شناخته میشود و در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۳ Scotstoun ساخته شده است .

هنگام دارنده ی شماره ی ۵۱۱ در نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران است که این شماره ها برگرفته از شماره گذاری خود شرکت سازنده یعنی Yarrow است نه نیروی دریایی ایران .



تنها تصویر از ناو هنگام که در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۳ Scotstoun قرار دارد

راه اندازی: Thursday 27/09/1973

ساخت: 1974

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

وضعیت فعلی: نامعلوم

ناو لارک:

ناو لارک بعنوان دومین عضو ناوهای کلاس هنگام و دهمين ناوگروه نداجا در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۴ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو دارنده ی شماره ۵۱۲ در نیروی دریایی ایران است - یعنی تصاویر زیر که دقیقا خود لارک است :



ناو پشتيباني لارک، يک بالگرد سي کينگ در بالاي آن و يک فروند هاورکرافت و ناوشکن الوند در زمينه تصوير



راه اندازی: Thursday 27/09/1973

ساخت: 1974

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

وضعیت فعلی: فعال

----------------------------------------------------------------------------

خب قابل توضیح برای شما دوستان است که بگم تا اینجا ناو های هنگام و لارک توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران سفارش داده میشوند و تحویل گرفته میشوند ولی از اینجا به بعد برای ناوهای لاوان و تنب بدلیل انقلاب اسلامی اوضاع فرق میکند . یعنی توسط نیروی دریایی سلطنتی سفارش داده شده اند ولی با چند سال تاخیر تحویل نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران داده شده اند.

۲ کشتی لاوان و تنب بخشی از ۴ کشتی سفارش داده شده بودند و شبیه همان ناوهای هنگام و لارک بودند که در سال ۱۹۷۴ تحویل داده شده بودند .

با این حال پس از سقوط خاندان پهلوی در ایران توسط امام خمینی رحمه الله علیه در سال ۱۹۷۹ منجر شد که تحویل دو کشتی لاوان با شناسه ASP 1622 و تنب حدود 5-6 سال یعنی تا سال 1985 به تعویق بیافتد. آن ها در این مدت در Scotstoun تحت تحریم بودند .



ناو لاوان و تنب در زمان انقلاب در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun

اگرچه در این سال ها این دو کشتی در Scotstoun بصورت نیمه کاره رها شده بودند ولی در نهایت پس از چند سال وقفه تکمیل و تحویل داده شدند .

ناو لاوان:

ناو لاوان بعنوان سومین عضو ناوهای کلاس هنگام و پنجمين ناوگروه نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو صاحب شماره ی ۵۱۳ در نیروی دریایی ایران است یعنی تصویر زیر که در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun است .



این تصویر هم در آب های خلیج فارس که تحویل نیروی دریایی ایران است از ناو لاوان:



راه اندازی: Tuesday 12/06/1979

ساخت: 1984

تحویل: تحریم تا حدود 1985 به علت اوضاع اجتماعی و سیاسی در ایران

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایرا

وضعیت فعلی: فعال

ناو تنب:

ناو تنب بعنوان آخرین عضو ناوهای کلاس هنگام و یازدهمین ناوگروه نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران همانند ناو لاوان احتمالا در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو صاحب شماره ی ۵۱۴ در نیروی دریایی ایران است .



ناو تنب 514 و ناو 513 لاوان در پشت آن

راه اندازی: Tuesday 12/06/1979

ساخت: 1984

تحویل: تحریم تا حدود 1985 به علت اوضاع اجتماعی و سیاسی در ایران

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایرا

وضعیت فعلی: فعال

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 20

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

هواپیمای گشت دریایی و ضد زیردریایی توپولف ۱۴۲ موسوم به آلباتروس یا نگهبان اقیانوس از جمله هواپیماهای روسی است که بر پایه بمب افکن نام آشنای توپولف ۹۵ موسوم به خرس بوجود آمده است، این بمب افکن بلند پرواز ترین و سریعترین هواپیمای توربوپراپ جهان است و به همین واسطه توپولف ۱۴۲ نیز از چنین صفاتی برخوردار است، حد اکثر سرعت توپولف ۱۴۲ برابر ۵۳۱ مایل بر ساعت و بیشترین ارتفاع پروازی آن نیز ۳۶۰۰۰ فوت می باشد. این هواپیما که دارای ۱۱ تا ۱۳ خدمه می باشد بطور رسمی از سال ۱۹۵۷ وارد خدمت شد و از چهار موتور توربوپراپ Kuznetsov NK-12MV (هرکدام ۱۱۰۳۳ کیلووات) با ملخ های ۸ تیغه ای AV-60N استفاده می کند.

از دیگر ویژگی های این هواپیما برد بسیار زیاد (حدود ۱۲۵۵۰ کیلومتر) است که به هواپیما اجازه می دهد بدون هیچگونه سوختگیری هوایی از بمبئی در هند به ژوهانسبورگ در افریقای جنوبی پرواز کرده و دوباره به بمبئی باز گردد. بعلاوه امکان تعبیه یک لوله سوخت گیری برای انجام سوخت گیری هوایی در جلوی دماغه هواپیما نیز وجود دارد که به این وسیله برد نگهبان اقیانوس بیشتر نیز می شود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

TBD Devastator اژدر افکن عمده ی نیروی دریایی آمریکا طی شش ماه درگیری مستقیم این کشور در جنگ جهانی دوم بود. در سال ۱۹۳۴، در پی درخواست اداره ی هوانوردی نیروی دریایی آمریکا برای یک اژدر افکن، کار روی TBD Devastator در شرکت Douglas که برنده ی قرداد شده بود آغاز شد. TBD در سال ۱۹۳۵ نخستین پروازش را تجربه کرد و در سال ۱۹۳۷ وارد خدمت شد. Devastator جایگزینی برای دو هواپیماهای دوباله ی Martin MB-2 و Great Lakes TG-2 بود و در آن زمان پیشرفته ترین پرنده ی نیروی دریایی آمریکا و احتمالآ نیروهای دریایی جهان بود. در واقع این هواپیما برای تجهیز نسل جدید ناوهای هواپیمابر آمریکایی که در پاسخ به تهدید فزاینده ی جنگ جهانی دوم ساخته شده بودند تولید شد. این پرنده از جهات بسیاری یک “نخستین” در نیروی دریایی آمریکا بود. در نیروی دریایی آمریکا، TBD Devastator نخستین هواپیمای یک باله ی ناونشین بود که به طور گسترده به کار گرفته شد، نخستین پرنده ی تمام فلزی بود، نخستین هواپیمایی بود که اتاقکی کاملاً سرپوشیده داشت، نخستین پرنده ای بود که از بال های تاشو هیدرولیک برای پارک بر روی ناو هواپیمابر استفاده می کرد (هواپیماهای دیگر بال تاشو دستی داشتند)، نخستین هواپیمایی بود که در عرّاده ی فرودش از ترمز چرخ استفاده می کرد. سخن گزافی نیست اگر که بگوییم TBD Devastator یک طرح انقلابی بود. Devastator برای حمل یک اژدر سنگین در بخش پایینی بدنه طراحی شده بود و الزامآ باید پرنده ای بزرگ می بود. پیشرانه ی Pratt & Whitney R-1830-64 با قدرتی در حدود ۹۰۰ اسب، Devastator را به سرعت بیشینه ی ۲۰۰ مایل در ساعت می رساند. خدمه ی Devastator سه نفر بودند. این سه تن در زیر سرپوش گلخانه ای اتاقک که تقریبآ به اندازه ی نیمی از طول هواپیما بود جای می گرفتند. خلبان در اتاقک پیشین می نشست، بمبچی (کاربر بمب) در اتاقک میانی قرار می گرفت، و کاربر رادیو که تیربارچی نیز بود در اتاقک پسین می نشست. هنگام اجرای عملیات اژدرافکنی، شخص بمبچی که در اتاقک میانی جای داشت به حالت درازکش به زیر اتاقک خلبان می خزید تا از دریچه ای که در کف بدنه قرار داشت هدف را ببیند. جنگ افزار های تهاجمی این هواپیما یک اژدر نیم تنی یا یک بمب ۴۵۰ کیلوگرمی بود. جنگ افزار های تدافعی آن یک تیربار ۷٫۶۲ میلیمتری یا ۱۲٫۷ میلیمتری در جلو و یک تیربار ۷٫۶۲ میلیمتری در عقب بود. اگر چه معتقدند هنگامی که TBD Devastator در سال ۱۹۳۵ نخستین پروازش را انجام داد طرحی انقلابی بود، اگر چه هنگامی که TBD Devastator در سال ۱۹۳۷ وارد خدمت شد پیشرفته ترین پرنده ی نیروی دریایی آمریکا و شاید نیروهای دریایی جهان بود، با این حال، سه سال پس از آن (در حدود سال ۱۹۴۰) نیروی دریایی ایالات متحده دریافته بود که Devastator از پیشرفت جنگنده ها و بمب افکن های کشورهای دیگر عقب افتاده است. و بدین سبب بود که در آن هنگام بر روی یک پرنده ی جایگزین کار می کرد. ولی تا هنگامی که آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد این پرنده ی جایگزین وارد خدمت نشده بود. بدین روی، در آن هنگام Devastator دیگر برای خدمه اش بسیار خطرناک شده بود. سرعت کم، مانورپذیری پایین، و جنگ افزار های تدافعی سبک، TBD را به طعمه ای آسان برای جنگنده ها و جنگ افزارهای دفاعی تبدیل کرده بود.

در سال ۱۹۴۱ صد فروند TBD Devastator ستون فقرات توان اژدر افکنی نیروی دریایی آمریکا را بر ناوهای هواپپیمابر این کشور تشکیل می دادند. در اوایل سال ۱۹۴۲، طی یورش های ناگهانی به پایگاه های ژاپنی، TBD ها دو کشتی ترابری را غرق کرده و ۱۰ شناور دیگر را غرق یا تخریب کردند. در ماه “می” همان سال و در جریان نبرد Coral Sea ((منطقه ای از اقیانوس آرام، میان استرالیا، گینه ی نو، و جزایر سلیمان))، TBD ها در غرق کردن یک ناو هواپیمابر ژاپنی و تخریب عمده ی یکی دیگر مساعدت کردند. به هر حال، این اقدامات زود هنگام باعث شد تا کاستی های Devastator ها در مورد سرعت، برد، و … لو رفته و مشکل جنگ افزار تهاجمی اصلی آن ها فاش شود؛ مشکل این بود که اژدرهای این هواپیماها در اغلب موارد منفجر نمی شدند.



و اما نبرد Midway در ماه جون همان سال (۱۹۴۲)، پایان راه TBD ها بود. این نبرد که یکی از تعیین کننده ترین نبرد های جنگ دوم جهانی بود، در حوالی جزیره ی آمریکایی Midway، و در جایی که آمریکایی ها یک پایگاه کوچک در میانه ی اقیانوس آرام داشتند حادث شد. طی این نبرد، ۳ اسکادران از Devastator ها که در مجموع شامل ۴۱ فروند بودند، به ناوهای هواپیمابر ژاپنی حمله کردند. هر چند این نبرد با یک پیروزی قاطع برای آمریکایی ها به پایان رسید، اما تراژدی تلخی برای TBD ها بود؛ از چهارده فروند TBDهایی که اسکادران VT-6 به نبرد گسیل کرد تنها ۴ فروند به ناو هواپیمابر بازگشتند، از دوازده TBD متعلق به اسکادران VT-3 فقط دو فروند جان به در بردند، و از پانزده TBD متعلق به اسکادران VT-8 هرگز پرنده ای بازنگشت. در مجموع ۳۵ فروند از ۴۱ فروند Devastator هایی که به Midway رفتند در امواج اقیانوس آرام فروغلتیدند. در واقع کاستی ها و ضعف هایی که Devastator ها در سرعت، برد، مانورپذیری، و جنگ افزارهای تدافعی داشتند، سرانجام در Midway گریبانشان را گرفت و جنگنده های مشهور ژاپنی به نام Zero آن ها را قتل عام کردند.

در تصویر زیر آخرین Devastater متعلق به اسکادران اژدرافکن VT-8 به شماره ی سریال T-16 و شماره ی ثبت ۱۵۰۶، در جریان نبرد Midway در ۴ جون ۱۹۴۲ دیده می شود. این Devastater به خلبانی ناوسروان “جان والدرون” در حال برخاستن از ناو هواپیمابر USS Hornet می باشد.



در تصویر زیر، شخص ایستاده در راست “اینساین جورج گی”، تنها بازمانده ی اسکادران VT-8 در Midway است. این تصویر که مربوط به ۴ جون ۱۹۴۲ است، او را به همراه یکی از توپچی های کابین عقبش در کنار Devastater نشان می دهد.




البته باید گفت که تلاش Devastator ها در Midway آنچنان بیهوده نبود. چرا که Devastator ها جنگنده های Zero را به دنبال خود به بیرون از منطقه ی نبرد کشاندند و با این کار به بمب افکن های شیرجه ای آمریکا اجازه دادند تا بدون هیچ مزاحمتی به ناوگان ژاپنی حمله کرده و سه ناو هواپیمابر Kaga، Soryu و Akagi را غرق کنند. در روز آخر این نبرد نیز، ۳ فروند TBD در غرق کردن یک رزم ناو سنگین ژاپنی و تخریب یکی دیگر شرکت جستند. پس از نبرد Midway ، نیروی دریایی آمریکا سریعآ TBD ها را از خط مقدم خارج کرد و آن ها را با TBF Avenger جایگزین نمود.

تصویر زیر یکی از TBD-1 های اسکادران اژدر افکن VT-8 از ناو هواپیمابر USS Hornet را در جریان یک حمله، بر فراز جزیره ی Wake نشان می دهد. عکس مربوط به سال ۱۹۴۲ می باشد. به آتش و دودی که در پایین است توجه کنید. جزیره ی Wilkes در مرکز تصویر، بخش غربی جزیره ی Wake در مرکز و پایین تصویر و جزیره ی Peale در سمت راست تصویر دیده می شوند.




در تصویر زیر ناو هواپیمابر ژاپنی Shoho را در اواخر صبح روز ۷ می ۱۹۴۲، و زیر حمله ی پرنده های نیروی دریایی آمریکا نشان می دهد. یک Devastater در سمت راست و پایین تصویر و یکی دیگر در میانه ی بالایی تصویر قابل تشخیص است.



در کل ۱۲۹ فروند TBD Devastator به وسیله ی اداره ی هوانوردی نیروی دریایی آمریکا خریداری شد که این پرنده ها بر ناوهای هواپیمابر USS Saratoga ، USS Enterprise ، USS Lexington ، USS Wasp ، USS Hornet ، USS Yorktown و USS Ranger مستقر بودند. نا گفته نماند که گونه ای TBD نیز ساخته شد که به جای چرخ از فلوت (float) استفاده کرده و روی سطح آب فرود می آمد. این گونه به مرحله ی تولید انبوه و ورود به خدمت نرسید. به هر حال نام این گونه TBD-1A بود و نام گونه ی معمولی که شرح آن رفت TBD-1 بود. البته از آنجا که TBD-1A هرگز به تولید نرسید و وارد خدمت نشد، و همانگونه که در متن حاضر دیده می شود، معمولآ به جای لفظ TBD-1 از همان نام TBD استفاده می شود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 21

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

چین به طوررسمی اعلام کرد که ورود به خدمت بمب افکن H-6K در خلال برگزاری جشنهای شصتمین سالگرد تاسیس جمهوری خلق چین انجام پذیرفته اما این بمب افکن در اواخر ۲۰۰۶ و اوایل ۲۰۰۷ به همراه عکس در وب سایتهای چینی و برخی منابع open source قابل رویت بود. H-6K به شدت تحت تاثیر خبری دیگر جنگنده های خبرساز چینی مانند FC-1، J-10 و J-11 قرارداشته و یکی از عللی که اطلاعات در باره این بمب افکن کم میباشد همین مورد است. برای یگان بمب افکن استراتژیک نیروی هوائی چین H-6K به همان اندازه مهم میباشد که برای یگان تاکتیکی چین J-10، J-11 و Su-27.
در حقیقت H-6K اولین بمب افکن استراتژیک به معنای واقعی چین با مشخصات هواپیماهای جدید و امروزی بوده و دارای بدنه تغییر یافته، موتور جدید، آویونیک بهتر و برد افزایش یافته میباشد. H-6K همچنین اولین بمب افکن چینی است که قادر به حمل موشک های کروز چینی برد بلند مدرن که قادر به شلیک خارج از برد دفاع هوائی دشمن می باشد است. H-6K برگرفته از مدل H-6 که خود نمونه چینی Tu-16 Badger میباشد مشتق شده است. چین از دهه ۷۰ تا اوایل دهه۹۰ تغییرات زیادی در مدل قدیمی H-6 از جمله بر روی ناوبری و سیستمهای مخابراتی و هدفگیری اعمال کرده بود. چین همچنین مدل دریائی به نام H-6D که قادر به حمل موشکهای ضد کشتی بود را ساخت اما تلاش برای ساخت مدل H-6I با موتورهای جدید ناکام ماند. در دهه ۹۰ نیروی هوائی چین آشکارا با بحران مواجه بود. H-6 فقط در صورت حمل موشکهای ضد کشتی بمب افکن معقولی به نظر میرسید ، در حالیکه مدل مورد استفاده نیروی هوائی چین فقط قادر به پرتاب بمبهای سقوط آزاد بوده و در این صورت احتمال نفوذ به شبکه پدافند هوائی دشمن به حداقل میرسید. تمام مدلهای H-6 از فقدان برد مناسب در رنج بودند . برخی از تحلیلگران نظامی چینی در دهه ۹۰ بر این باور بودند که پس از دریافت جنگنده های Su-30 با قابلیت سوختگیری هوائی دیگر هیچ نیازی به نگهداری بمب افکنهای H-6 نمیباشد. مدل H-6H که در اواخر دهه ۹۰ آشکار شد اولین تلاش چین برای رفع این مشکلات بود. این مدل قادر به حمل فقط ۲ موشک کروز KD-63 که نمونه تغییر یافته C-601 برای حمله به اهداف زمینی بود.
موشک های کروز KD-63 مدلی منسوخ شده و قدیمی با بردی فقط معادل ۲۰۰ کیلومتر بودند که خلبان را در مواجهه با یک سیستم پدافند هوائی مدرن دچار مشکل می نمود. ضمن اینکه برد ناکافی H-6 همچنان به عنوان یک معضل باقی مانده بود. از این روی تصمیم گرفته شد تا کار بر روی H-6 این بار به صورت اساسی و ریشه ای انجام پذیرد. کار بر روی H-6K از سال ۲۰۰۰ آغاز و اولین پرواز آزمایشی در ژانویه ۲۰۰۷ صورت پذیرفت. تفاوت اصلی H-6K در موتورهای آن است. موتورهای توربوفن روسی D-30KP-2 جانشین موتورهای توربوجت WP-8 که خود کپی چینی از نمونه اوریجینال روسی AM-3M برای بمب افکنهای Tu-16 میباشد شده اند. موتورهای جدید ساخت NPO Saturn بسیار قدرتمندتر و در عین حال مصرف سوخ کمتری را نیز دارند.
چین این موتورهای جدید را قبلا برای یگان Il-76 خود خریداری کرده بود. چین قراردادی برای خرید ۵۵ دستگاه از موتورهای D-30KP-2 با امکان افزایش ۳۳ دستگاه بیشتر را قبلا به امضاء رسانه بود اما نیروی هوائی چین فقط دارای ۱۴ فروند Il-76 و ۵ فروند KJ-2000 میباشد. برنامه خرید ۳۸ فروند Il-76 و تانکرهای Il-78 تحت قرارداد سال ۲۰۰۶ در میاه راه ناکام ماند. کاملا اشکار بود که چین این قرارداد بزرگ را فقط برای یگان IL-76 خود که ناگهان موتورهای آنها دچار مشکل شده بودند نمیخواست، چین موتورها را برای اسکادران H-6K در نظر داشت. برای تطبیق نیروی محرکه جدید، ورودی های موتور دارای ابعادی بزرگتر و شکل متفاوت تری نسبت به H-6 و Tu-16 میباشند. این یکی از مهمترین راه های تشخیص بمب افکن جدید با نمونه های قبلی میباشد. یکی از مهمترین دلایل تغییر موتور، رسیدن به برد بیشتر بوده است. رسانه های چین برای این بمب افکن جدید بردی معادل ۳۰۰۰ تا ۳۵۰۰ کیلومتر متذکر شده اند. امری که تاکنون به صورت رسمی تائید نشده است. چین سعی بسیار دارد تا وابستگی خود را به موتورهای روسی قطع نماید. برای این منظور، تولید بدون لیسانس موتورهای WS-18 که کپی (بدون مجوز) موتورهای روسی D-30KP-2 میباشد در دستور کار چین قرار گرفته. این موتورها قرار است تا در هواپیماهای ترابری سنگین آینده چین نیز به کار روند. تست موتور WS-18 در سال ۲۰۰۷ و در یکی از کارخانجات Chengfa Group آغاز شد. هنوز مشخض نیست که چه زمانی این موتور برای تولید انبوه آماده خواهد گشت. برنامه توسعه موتورهای چینی در مورد زمان بندی بسیار بدنام بوده و زمان مشخصی را برای deadline آنها نمیتوان در نظر داشت. دماغه H-6K به طور کامل مورد بازنگری قرار گرفته و ضمن کوتاه تر شدن پانل شیشه ای ناوبر حذف شده است. به جای کاکپیت ناوبر، H-6K از رادوم که پوشش دهنده یک رادار قدرتمند است بهره میبرد. همچنین رادوم زیر کاکپیت ناوبر که در نمونه H-6H و کلیه نمونه های دریائی قابل مشاهده بود نیز حذف شده است. اگرچه اطلاعات زیادی از سیستمهای آویونیک، رادیو الکتریک و جنگ الکترونیک H-6K موجود نیست اما تصاویر منتشر شده نشان دهنده ان است که H-6K مجهز به کاکپیت با نمایشگرهای MFD است. H-6K مجهز به ۶ مقر پرتاب موشکهای کروز CJ-10A با برد ۲۰۰۰ کیلومتر در زیر بال میباشد. برخی منابع از حمل موشک هفتم در مقر میانی بدنه نیز سخن گفته اند. به نظر نمیرسد که H-6K مجهز به مقر داخلی پرتاب بمب باشد و این فضا مورد استفاده مخزن سوخت اضافه و تجهیزات رادیو الکترونیک قرار گرفته است. برخی کارشناسان نظامی بر این باورند که در آینده بمب افکن جدید قادر به حمل موشک ضد کشتی YJ-62 با برد ۳۰۰ کیلومتر بر پایه موشک CJ-10 خواهد بود. این احتمال در صورت تولید نمونه دریائی H-6K بیشتر خواهد شد. خانواده موشکهای YJ-62/CJ-10 بر پایه توسعه موشک های کروز Red Bird/ Honhniao بنا نهاده شده که در طراحی آن شباهتهائی با موشک Kh-55/AS-15 به چشم میخورد. چین تعداد زیادی از موشک های کروز Kh-55/AS-15 را طی سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۰ از اوکرائین خریداری نمود. احتمال آن میرود که اوکرائین در پروژه CJ-10 در حوزه سیستمهای ناوبری و ساخت موتور به چین کمک کرده باشد. همچنین پس از ناکامی موشکهای کروز Tomahawk آمریکا در حمله به اهداف طالبان در سال ۱۹۹۹، چین تعداد زیادی از این موشکها را در پاکستان و افغانستان بدست آورد. اطلاعات بدست آمده از Tomahawk ناکام در افغانستان و پاکستان در پروژه CJ-10/YJ-62 بکار گرفته شد. گزارشهای رسیده تاکنون حاکیست که این موشکها فاقد کلاهکهای اتمی میباشند.
با فرض تجهیز H-6K به موشکهای جدید، این بمب افکن قادر است تا به اهداف زمینی در برد ۵۰۰۰ کیلومتری حمله نماید.با این برد ، H-6K یک تهدید جدی برای پایگاه های آمریکا در اقیانوس آرام میباشد و در صورت تجهیز به موشکهای YJ-62 نیز همین تهدید برای ناوگان آمریکا و متحدانش در منطقه محسوب خواهد شد. همچنین ، مراکز حساس و اتمی هند نیز مورد تهدید جدی واقع خواهند شد و باعث خواهد شد تا هند به فکر ترمیم نقاط پدافندی از مراکز حساس اتمی خود باشد. چین بر این باور است که مشخصات بمب افکن H-6K نزدیک به بمب افکن Tu-22M3 بکفایر میباشد. H-6K قرار است تا در آینده هسته مرکزی اسکادران بمب افکن نیروی هوائی چین را تشکیل بدهد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 20

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

همانطور که مطلع هستید، چند وقتی خبرهای جالبی در مورد نصب موشک های روسی روی هواپیماهای آمریکای ایران می شنویم.

عکس ها گویا هستند.

نصب موشک R-73 روی فانتوم



نصب موشک R-27 روی تامکت



جایی شنیده ام، که تمام این پروژه ها نیمه کاره رها شدند و موفق ترین پروژه برمیگردد به هماهنگ سازی هاوک با تامکت.

با توجه به تعداد موشک AIM-9 که در اختیار داریم و حتی تولید آن بنام فاطر لزومی بر هماهنگ سازی R-73 با فانتوم هست؟
و اینکه وقتی موشک هاوک با F-14 کاملا مچ شده و حتی در دوران جنگ توانسته ایم یک فروند سوپر اتاندارد عراقی را با همین موشک منهدم کنیم، نیازی به R-27 روی تامکت هست؟
در ضمن موشک هاوک نیز با نام سجیل به تولید ملی رسیده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

 

129

مشخصات کلی:
نام:  تی 129
شرکتهای سازنده:   TAI / AgustaWestland از ترکیه و ایتالیا
خدمه:  2 نفر (خلیان و کمک خلبان/افسر تسلیحات)
برد:  561 کیلومتر
سرعت کروز:  269 کیلومتر در ساعت
موتور:   دو عدد  LHTEC CTS800-4A turboshaft به قدرت 1,014 kW برای هر کدام
تسلیحات:
توپ 20 میلیمتری گتلینگ سه لول با 500 گلوله
چهار پاد با توانایی نصب:
38 راکت 81 م م
76 راکت 70 م م
پاد برای نصب یک تیربار 12.7 م م
8 عدد موشک ضد تانک در انواع مختلف مثل:
AGM-114 Hellfire, BGM-71 TOW, Hydra 70, Spike-ER, UMTAS, Roketsan Cirit
4 یا 8 عدد موشک هوا با هوا:
AIM-92 Stinger . Mistral . AIM-9 Sidewinder



شاید برای خیلی ها قبول کردن ترکیه به عنوان کشوری که در حال ساخت یکی از پیشرفته ترین و هولناک ترین
بالگردهای دنیا است مشکل باشد.اما باید قبول کنیم که کشور همسایه ما از 28 سال پیش تا بحال در حال
پیشرفتهای غیر قابل انکار در زمینه هوافضا می باشد.یکی از نمونه های این پیشرفت را در همین بالگرد میتوان
دید که تا سال 2013 تحویل آن از طرف شرکت ترکیه ای به ارتش ترکیه انجام خواهد شد.
بالگردی که در تمامی شرایط آب و هوایی و در تمام طول شبانه روز توانایی انجام ماموریت های دشوار را داراست.
این بالگرد با بهره گیری از سیستم کامپیوتری و ناوبری جدید و سطح مقطع راداری کوچک و توانایی حمل 1200
کیلوگرم مهمات و هزینه نگهداری پایین یکی از ایدهآل های هر ارتشی در دنیای امروز می باشد.
این پرنده در اصل نمونه بروز شده همتای ایتالیایی خودش یعنی Agusta A129 Mangusta می باشد.


ویدئو شلیک گتلینگ

طرح کلی این پرنده که به طور کامل در کشور ترکیه ساخته خواهد شد تغییر خاصی نمیکند اما تقریبا می توان گفت
تمامی سیستمها پیشرفته تر و بومی تر خواهند شد.بدنه باریک این پرنده احتمال برخورد گلوله را تا حدی کاهش می دهد و
همچنین مانورپذیری را نیز  افزایش میدهد.مهمترین تفاوت این پرنده با نمونه ایتالیایی وجود یک برآمدگی سرتاسری در قسمت چپ
می باشد که به دلیل بزرگ تر شدن رادار امکان قرار دادن قطار فشنگ ها در جای خود وجود ندارد و درون این غلاف قرار میگیرند که البته این موضوع
آسیب پذیری پرنده را تا حدی افزایش میدهد.شاهین ترک در هنگاه برخاستن 5000 کیلوگرم وزن دارد که بیش از یک پنجم آن را مهمات تشکیل میدهند.
در ادامه به تجهیزات جنگی این پرنده خواهیم پرداخت.

گتلینگ قدرتمند



گرچه در مورد کنترل این توپ 20 م م با کلاه خلبان فعلا اطلاعاتی موجود نیست اما به دلیل قرار گرفتن آن بر روی
یک برجک مستقل که به وسیله افسر تسلیحات کنترل میشود میتوان در نبردهای نزدیک بر روی آن حساب جدی باز کرد.

AGM-114 Hellfire

هدایت فروسرخ حرارتی با یک فرستنده داده تصویری برای تصحیح احتمالی هدف و برد 8 کیلومتر و
سرعت 1.3 ماخ آتش جهنم را تبدیل با قاتلی بی رحم برای تانکهای دشمن میکند

BGM-71 TOW



این موشک معرف حضور تمامی دوستان می باشد و با بردی نزدیک به چهار کیلومتر و بالاتر
و سر جنگی شش کیلویی به شکار تانکهای دشمن میرود.

Hydra 70



برد 10 کیلومتری و سرعت دهانه 700 متر بر ثانیه میتواند برای نفرات و ماشینهای گشتی دشمن
خطری جدی باشد .

Spike ER



نمونه ای از خانواده اسپایکها که هدف از ساخت آن افزایش برد این موشک می باشد که البته موفقیت آمیز نیز بوده است.
چرا ه برده 8 کیلومتری و وزن 34 کیلوگرمی آن چالاکی خاصی به این موشک داده است.سیستم Tandem-charge موجود در این مدل
زره های قفسی شکل مثل استرایکر ها و همچنین واکنشی را با مشکل جدی روبرو خواهد کرد.

UMTAS



جنگ افزار اصلی ضد تانکی که ترکها برای این بالگرد در نظر گرفته اند همین موشک می باشد.در حالت کاملا مسلح
این پرنده قادر است 12 عدد از این موشکها را با خود حمل کند.


برنامه ریز عملیاتی این پرنده که البته از یک مدل سه بعدی استخراج شده است:

رادار موج میلیمتری MILDAR با قابلیت پالس داپلر و جستجو به صورت SAR و  ISAR برای شاهین
در نظر گرفته شده.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

بسم الله الرحمن الرحیم

هواپیمای جنگنده سوخو 15 ملقب به فلاگون که در سال های دهه هفتاد میلادی وارد خدمت شد، همراه برادر بزرگترش، یعنی میگ 25 فاکس بت نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی را به گونه ای

مقتدرانه، اگرچه حتی توانایی های زیادی هم دارا نبودند، تجهیز، تقویت و تحیکم نمودند.


هواپیمای فلاگون در طول دوران خدمت خود، رکورد های جهانی زیادی را از جمله در سرعت و سقف پروازی به جای گذاشت و از جمله رهگیر هایی بود که در دوران خدمت خود هیچ گاه به متحدان

روسیه صادر نشد. در این هواپیما، برد، اویونیک پیشرفته و تسلیحات متعدد قربانی سرعت و شتابگیری و ازتفاع بالا شده است. این هواپیمای بال دلتا شکل، به طور شدیدی برای هدایت خود به سمت هدف،

نیاز به کنترل زمینی دارد. همچنین موتورهای قدرتمند توربوجت آر-13 تومانسکی این هواپیما که قدرتی معادل 31.000 پوند کشش استاتیک تولید می نمایند، سوخت را به سرعت بلعیده و به همین دلیل

سبب می شوند که برد و دایره عملیاتی این هواپیما به شدت کاهش یابد. این هواپیما قادر به انجام عملیات در هر آب و هوا بوده و می تواند در هر ساعت از شبانه روز نیز به اهداف خود حمله نماید. نکته

جالب این جاست که اگرچه این هواپیما در سال های دهه شصت میلادی طراحی و تولید گشته، اما پس از گذشت سال ها از تولید و ساخت آن و به واسطه هیبت و قیافه ترسناک و مخوف آن، خلبانان هنوز از

وجود آن در آسمان وحشت داشتند.






این هواپیما به تعداد زیاد ساخته شده و قابلیت حمل موشک های بزرگی را در زیر بال های خود نیز دارد و قادر است با تکیه بر نیروی فراوان موتورهایش، با سرعت 4/2 ماخ پرواز نماید. فلاگون دارای

سقف پروازی به میزان 18 کیلومتر بوده حداکثر برد آن معادل 1.400 کیلومتر می باشد. طول این هواپیما حدود 21 متر و طول دو سر بال یا دهنه بال آن حدود 10 متر است. این هواپیما، از لحاظ نسل

در گروه نسل سوم و هم رده هواپیمای فانتوم قرار گرفته و از لحاظ وزن پروازی با حداکثر میزانی برابر با 18 تن در کلاس هواپیمای اف-16 فالکون جای می گیرد. این هواپیما قادر به حمل شش

موشک هوا به هوا در مقرهای زیر بال خود است که این هواپیما اغلب به موشک های آناب آر-98 و آرچر آر-60 مجهز می شود. این هواپیما برای کاهش مسافت مورد نیاز خود برای عملیات نشستن، از

یک سیستم چتر باز شونده که در انتهای هواپیما و زیر سکان عمودی تعبیه شده است، استفاده نموده و در مواقع فرود، با بازشدن این چتر، سرعت هواپیما کاهش می یابد.



در مورد موشک آناب این توضیح لازم است که این موشک، همان موشکی بود که در یکم سپتامبر سال 1983 هواپیمای بوئینگ 747 کره ای را بر فراز جزیره ساخالین و در حالی که ناخواسته وارد

حریم هوایی روسیه شده بود، از یک هواپیمای رهگیر سوخو ۱۵ فلاگون به سرعت خود را به هواپیمای مسافربری رسانده بود، شلیک شده آن را ساقط ساخت و باعث کشته شدن 269 مسافر گردید. این

جنگنده رهگیر از لحاظ شمایل بسیار به اسلاف خود یعنی سوخوهای 9 و 11 شباهت داشته و تنها تفاوت محسوس آن این است که در آن هواپیماها ورودی هوای موتور به طور مشخصی در جلوی هواپیما

قرار گرفته اما در این هواپیما به دلیل حجم زیاد رادار، می بایست فضای موجود در جلوی هواپیما به آن اختصاص داده شود، در نتیجه ورودی موتورها به طرفین هواپیما انتقال یافت. بال های این هواپیما

در سال های ابتدایی تولید، به طور کامل مثلثی شکل بود اما پس چندی این طراحی تغییر داده شده و بال های مثلثی به بال های مثلثی خم شده تبدیل شدند که در نتیجه این بهبود، سرعت برخاست و فرود

کمترحاصل آمد. این هواپیما تا پایان دهه هشتاد میلادی کاملاً از خدمت برکنار شده و هواپیماهای نسل چهارم مانند سوخو فلانکر و میگ های فولکروم با توانایی های بسیار چشمگیر تر، جایگزین این

هواپیماهای افسانه ای شدند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

<-PostRate->

|

امتیاز مطلب : <-PostRateResult->

|

تعداد امتیازدهندگان : <-PostRateCount->

|

مجموع امتیاز : <-PostRateTotal->

به دنبال برنامه های گسترده ی مدرنیزاسیون ارتش خلق چین ، نیاز به هلیکوپتر جدیدی با نقش چند منظوره همانند Mi-8 روسی در نیروی نظامی این کشور ، طراحان چینی را بر آن داشت که  از یک پلتفرم هلیکوپتر تثبیت شده ی اروپایی ، هلیکوپتر چند منظوره ای قدرتمند برای اجرای نقش انتقال محدود نیرو و تهاجمی بیرون آورند . طرح پایه ی این پروژه هلیکوپتر مدلAS365 Daulphin ساخت شرکت نامدار Eurocopter فرانسه انتخاب گردید و شرکت Harbin مسئول پروژه ی بیرون آوردن خفاشی مخوف از دل دلفین اروپایی گردید .

هلیکوپتر Z-9 ، محصول این پروژه در سال 1981 اولین پرواز خود را به عنوان یک هلیکوپتر ترابری تاکتیکی با 70% قطعات ساخته ی چین و حتی برخی قطعات جایگزین شده مانند ملخ ها ، بجای نمونه ی اروپایی بود . این ارتقاها در طرح Z-9W که هدف آن ساخت یک هلیکوپتر تهاجمی/ترابری با وظیفه ی اولیه ی مقابله با تهدیدات زرهی بیشتر هم شد بطوریکه کامپوزیت های بکار رفته در بدنه برای افزایش استحکام بدنه و کاهش سطح مقطع راداری نیز تغییر کرده اند . هرچند تحلیلگران نظامی ، Z-9W را به جهت پر کردن خلا تا تولید هلیکوپترهای تهاجمی Z-10 میدانند . اما توانایی های مدل Z-9W آنرا امروزه به یکی از قدرتمندترین هلیکوپترهای چند منظوره در هنگ هشتم هوانیروز ارتش چین تبدیل کرده است .

آخرین نمونه ی ارتقا یافته ی این هلیکوپتر ها ، مدل Z-9WA است که در سال 2005 معرفی شده و مجهز به تجهیزات الکترواپتیکی برای قابلیت انجام عملیات در شب گردیده . هلیکوپتر سری Z-9 نسبت به مدل پایه ی اروپایی دارای دو بالچه برای حمل تسلیحات ، تجهیزات راداری و الکترواپتیکی در قسمت بالای سقف و زیر دماغه برای شناسایی و هدفگیری اهداف میباشد .



هلیکوپتر Z-9 دارای قابلیت حمل گستره ای از تسلیحات از جمله موشکهای ضدتانک هدایت سیمی HJ-8 و یا پاد های موشک غیر هدایت شونده 57 یا 90 میلیمتری و پادهای تیربار سنگین 12.7 میلیمتری برای نقش پشتیبانی نزدیک و در آخر ، موشکهای هوا به هوای حرارت یاب TY-90 با برد 6 کیلومتر را داراست . موشک سوخت جامد HJ-8 که اصلی ترین سلاح این هلیکوپتر در نقش ضد زره به حساب میاید دارای برد 5.3 کیلومتر بوده و قابل مقایسه با موشکهای TOW و MILAN میباشد . ظرفیت حمل تسلیحات این هلیکوپتر 2 تن میباشد .



هلیکوپتر Z-9 در حال شلیک موشکهای غیرهدایت شونده



موشک HJ-8

علاوه بر این ، گزارشات از نصب موشک جدید و محرمانه ی کد AKD-10 (مدل هوا به زمین موشک جدید HJ-10) روی هلیکوپترهای مدل Z-9WA حکایت دارد . اگرچه در اصل ، توسعه داده شده برای هلیکوپتر تمام تهاجمی Z-10 است اما خبرگزاری های چین از استفاده از این سلاح پیشرفته روی هلیکوپتر Z-9WA خبر میدهند . بنظر میرسد نقش درنظر گرفته شده برای این موشک که آنرا همتای چینی  AGM-114 Hellfire میدانند ، استفاده در مقابل اهداف نرم همچون ساختمان ها و استحکامات که معمولا 70% اهداف در شرایط جنگی را تشکیل میدهند ، میباشد.



عکس خبرگزاری شینهوا از شلیک یک AKD-10 از هلیکوپتر Z-9WA

تجهیزات متمایز کننده ی هلیکوپتر Z-9WA نسبت به مدل سلف خود ، Z-9 ، سیستمهای ردیابی و شناسایی نصب شده در زیر دماغه ، متشکل از یک سیستم نظارت تلویزیونی Low Light و سیستم جستجو و ردیابی حرارتی (IRST) است که به هلیکوپتر امکان عملیات در شرایط مختلف آب و هوایی و امکان عملیات در شب را میدهد . بالچه های حمل تسلیحات این مدل بازطراحی و شبیه به بالچه های هلیکوپتر تهاجمی فرانسوی AS 565 Panther (مدل تهاجمی فرانسوی هلیکوپتر دلفین) طراحی شده اند . همچنین یک سیستم جنگ الکترونیک تدافعی متشکل از سیستم هشدار حرارتی کشف موشک و واکنش دهنده ی خودکار به تهدید (پخش کردن Chaff/Flare) و نمایشگرهای MFD به سامانه ی الکترونیکی هلیکوپتر اضافه گردیده است .

بدنه ی Z-9WA همانند مدل ترابری Z-9B از آلیاژ آلومینیوم سبک و پلاستیک تقویت شده با فایبرگلاس و Nomex برای افزایش استحکام ساختار هلیکوپتر و کاهش وزن استفاده شده است . هلیکوپتر دارای زره سبکی بوده و تدابیری برای کاهش اثرات حرارتی هلیکوپتر دیده نمیشود . این مدل دارای ملخ دم 11 پره ای طراحی فنسترونی بجای ملخ 13 پره ای مدل پایه ی اروپایی است . ارابه ی فرود هلیکوپتر با سیستم هیدرولیکی حرکت میکند و مجهز به ضربه گیر های پنیوماتیکی است .

موتورهای استفاده شده در مدل Z-9WA از نوع توربوشافت و مدل Turbomeca Arriel 2C با قدرت 718 کیلووات است ، ظرفیت حمل سوخت این هلیکوپتر 1140 لیتر با گزینه ی مخزن خارجی با ظرفیت 400 لیتر میباشد .



از دیگر تجهیزات الکترونیکی نصب شده روی این هلیکوپتر میتوان به ارتفاع سنج رادیویی مدل BG-06 ، سامانه ارتباط رادیویی تک بانده Type 150 ، سیستم خلبان خودکار KJ-13 اشاره کرد . سیستم کنترل آتش در مدلهای اولیه ی Z-9W از یک واحد اپتیکی X12 در سقف کاکپیت تشکیل شده بود که وظیفه ی هدایت موشکهای HJ-8 به سمت هدف به روش SACLOS را داشت . اما در مدل Z-9WA ، سیستم کنترل آتش قدیمی با یک واحد ردیابی و شناسایی جدید ساخت مرکز توسعه تکنولوژی الکترواپتیکی Luoyang جایگزین شده که از سامانه تلویزیونی و IRST برای هدایت موشک در هر شرایط آب و هوایی استفاده میکند .

در حال حاضر بجز هنگ هشتم هوانیروز ارتش چین ، دو فروند از این هلیکوپتر نیز به کنیا صادر شده اند .

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

هواپیماهای ایران در مقابل فرانسوی ها

نيروي هوايي عراق در سالهاي آخر دهه 1970 ميلادي قرادادهايي جهت خريد و بكارگيري جنگنده هاي ميراژ اف 1 با فرانسه منعقد كرده بود . با آغاز كار ساخت اين جنگنده ها در فرانسه و نزديك شدن زمان تحويل آنها تعداد 47 متخصص فرانسوي به همراه تعداي جنگنده Mirage F1C در پايگاه هوايي الهوريه (در نزديكي موصل) مستقر شدند تا كار آموزش خلبانان عراقي براي پرواز با Mirage F1EQ را شروع نمايند .
اين تحولات از چشمان تيزبين مسئولان نيروي هوايي كشورمان پنهان نمانده بود و آنان نيز اطلاع دقيقي از ماجرا داشتند . نيروي هوايي بي ميل نبود تا با انجام حمله اي به پايگاه هوايي الهوريه كار آموزش عراقيها بر روي ميراژ را متوقف كند و....
نيروي هوايي عراق در سالهاي آخر دهه 1970 ميلادي قرادادهايي جهت خريد و بكارگيري جنگنده هاي ميراژ اف 1 با فرانسه منعقد كرده بود . با آغاز كار ساخت اين جنگنده ها در فرانسه و نزديك شدن زمان تحويل آنها تعداد 47 متخصص فرانسوي به همراه تعداي جنگنده Mirage F1C در پايگاه هوايي الهوريه (در نزديكي موصل) مستقر شدند تا كار آموزش خلبانان عراقي براي پرواز با Mirage F1EQ را شروع نمايند .
اين تحولات از چشمان تيزبين مسئولان نيروي هوايي كشورمان پنهان نمانده بود و آنان نيز اطلاع دقيقي از ماجرا داشتند . نيروي هوايي بي ميل نبود تا با انجام حمله اي به پايگاه هوايي الهوريه كار آموزش عراقيها بر روي ميراژ را متوقف كند و همچنين خوش آمدي نيز به ورود فرانسوي ها به جنگ گفته باشد . بنابر اين طرحي براي انجام يك عمليات عمقي توسط نيروي هوايي و حمله به پايگاه هوايي الهوريه ريخته شد . در اين طرح كه با نام عمليت سلطان شناخته ميشد قرار بود تا تعداد قابل توجهي جنگنده بمب افكن F-4 فانتوم تا عمق 300 كيلومتري عراق نفوذ كنند و آن پايگاه هوايي را نابود كنند .طراحان اصلي اين عمليات سرهنگ افشار و سرگرد شوقي بودند . مطابق اين طرح، قرار بود 6 فروند جنگنده F-4E ، هر كدام مسلح به 12 بمب MK-82 (متعلق به اسكادران هاي 31 و 32 شكاري تاكتيكي مستقر در پايگاه شهيد نوژه همدان ) به هدف حمله نمايند . براي اين حمله تصميم گرفته شده بود تا جنگنده ها از شمال عراق به هدف نزديك شوند ( بر خلاف معمول هميشه كه جنگنده ها از غرب عراق وارد آسمان اين كشور ميشدند ) . اين تغيير مسير به جنگنده ها اين امكان را ميداد كه از خطر قرار گرفتن در برد 12 سايت از 16 سايت موشكي شناخته شده SA-2 ، SA-3 و SA-6 مستقر در منطقه پرهيز نمايند ، همچنين اين تغيير مسير باعث ميشد تا جنگنده ها در مسير گشت هاي هوايي شناخته شده جنگنده هاي عراقي كه عمدتا با MiG-21 بر روي شهر موصل صورت ميگرفت قرار نگيرند .
با اين وجود ، بارگيري جنگنده هاي فانتوم با بمبهاي 500 پوندي (آن ةم به تعداد 12 تير براي هر جنگنده) باعث ميشد تا وزن هواپيما شديدا افزايش يابد و به تبع آن جنگنده ها نتوانند با تكيه بر سوخت داخلي خود و مخازن سوخت اضافه ماموريت را به سلامت انجام دهند ، از اين رو نياز به سوختگيري هوايي در بين مسير احساس ميشد . بنابر اين قرار شد تا 2 فروند هواپيماي تانكر 707 به همراه گروه پروازي به داخل عراق وارد شوند و كار سوخترساني به فانتومها را انجام دهند . براي محافظت از تانكرها هم قرار شد 2 فروند جنگنده F-14A تامكت (متعلق به گردان 81 شكاري تاكتيكي پايگاه هشتم شكاري اصفهان) در گروه پروازي حضور داشته باشند . اين ماموريت يكي از معدود ماموريتهايي بود كه هواپيماهاي تانكر و جنگنده هاي تامكت به طور رسمي اجازه يافتند تا وارد خاك عراق شوند.
براي حفظ اصل غافلگيري و شوكه كردن عراقيها ، تصميم بر آن شد تا گروه پروازي سلطان (شامل تانكرها ، فانتومها و تامكتها) بعد از عبور از فضاي هوايي تركيه وارد آسمان عراق شوند . اين آخرين باري نبود كه جنگنده هاي نيروي هوايي از آسمان تركيه استفاده ميكردند .
بعد از انجام همه مقدمات ، روز موعود فرا رسيد و نيروي هوايي براي اجراي عمليات سلطان كاملا آماده بود . قبل از شروع عمليات سرهنگ افشار ماموريت را براي خلبانهاي شركت كننده كاملا تشريح كرد. وي ابتدا خلبانان فانتومها را نسبت به ماموريت توجيه كرد و در خلال آن به خلبانان گفت كه آنها بايد بر روي اصول پروازي تمركز كنند ، همديگر را در ديد داشته باشند ، هدف را پيدا كرده و منهدم نمايند و سپس بعد از توجيه كردن خلبانان تامكتها خطاب به آنها تاكيد كرد كه آنها ميبايست به همراه تامكتهايشان در كنار تانكر ها بمانند و از آنها كاملا محافظت كنند، چون اگر تانكر ها از بين بروند همه چيز از بين خواهد رفت . خود سرهنگ افشار قرار بود تا شخصا در عمليات حضور داشته باشد و از درون يكي از تانكرها عمليات را فرماندهي كند .
سحرگاه روز 29 اكتبر 1980 ، پايگاه دوم شكاري تبريز ، شاهد برخاست 3 فروند تانكر 707 (1 فروند ذخيره) ، 8 فروند جنگنده فانتوم (2 فروند ذخيره) و 3 فروند جنگنده تامكت (1 فروند ذخيره) بود . هواپيماها در جنوب اروميه به يكديگر ملحق شدند و با حركت در ارتفاع پايين و در پناه كوهها خود را از ديد رادارهاي عراقي مخفي كردند . قبل از ورود به آسمان تركيه تمام هواپيماهاي ذخيره به پايگاه بازگشتند . سپس بقيه هواپيماها كه اكنون 10 فروند ميشدند گروه پروازي سلطان را تشكيل دادند . اين گروه پروازي شامل 6 فروند جنگنده فانتوم با اسامي سلطان 1 تا سلطان 6 ، 2 فروند جنگنده تامكت با اسامي سلطان 7 و سلطان 8 و 2 فروند هواپيماي تانكر 707 با اسامي سلطان 9 و 10 بود . ليدر دسته فانتومها ، سلطان 1 به خلباني سرگرد شوقي بود ، ليدر تامكتها تامكت سلطان 7 به خلباني كاپيتان صدقي بود و همبال (وينگ من ) او تامكت سلطان 8 به خلباني كاپيتان طيبي بود. سرهنگ افشار نيز درون تانكر سلطان 9 قرار داشت و از آنجا عمليات را فرماندهي ميكرد. هواپيماهاي گروه پروازي سلطان به مسير خود ادامه دادند و وارد آسمان تركيه شدند و دقايقي به طي مسير در آسمان تركيه ادامه دادند ، سپس فضاي هوايي تركيه را ترك كرده و وارد آسمان عراق شدند و در پناه كوههاي جبل سينجار به حركت ادامه دادند ، سپس تمام جنگنده ها يكبار ديگر در آسمان سوختگيري كردند . پس از سوختگيري فانتومها راهي هدف شدند ،در حاليكه تانكرها و تامكتها در همان منطقه شروع به چرخيدن كردند و منتظر آنها ماندند .

جنگنده هاي فانتوم پس از دقايقي توانستند تا بدون مشكل به هدف نزديك شوند و با رها كردن بمب هاي خود آنجا را به جهنمي از آتش بدل نمايند . در همان زماني كه فانتومها مشغول بمباران پايگاه هوايي الهوريه و سپس برگشت به سمت تانكرها بودند، رادار يكي از تامكتها 4 جنگنده عراقي را در 70 كيلومتري تانكرها شناسايي كرد . با استفاده از تجهيزات شناخت دوست از دشمن ، مشخص شد كه جنگنده هاي عراقي از نوع ميگ 23 فلاگر هستند . خبر حضور جنگنده هاي عراقي سريعا به اطلاع سرهنگ افشار رسيد . افشار ميدانست كه اكنون ميگ 23 ها در منطقه اي بين تانكرها و فانتومها پرواز ميكردند و اگر چه تاكنون متوجه حضور هيچ يك از هواپيماهاي ايراني نشده بودند ، اما امكان دارد كه فانتومها در سر راه برگشت به سمت تانكرها به آنها بر بخورند و مشكلاتي برايشان بوجود آيد ، در شرايط عادي جنگنده هاي فانتوم مشكلي در رويارويي با جنگنده هاي عراقي نداشتند اما در چنين ماموريتي سوخت به مانند زندگي بود و رسيدن جنگنده هاي فانتوم به تانكر ها بدون هيچ تغيير مسير يا برخورد به دشمن ضروري مينمود ، همچنين هيچ كدام از فانتمها به موشك هوا به هوا مجهز نبودند . از اين رو سرهنگ افشار به 2 فروند تامكتي كه در معيت تانكرها پرواز ميكردند دستور داد تا ميگ 23 ها را رهگيري كنند و پيش از رسيدن آنها به جنگنده هاي فانتوم ، نابودشان كنند.
از آنجايي كه وقتي براي تلف كردن وجود نداشت ، هر دو تامكت سريعا از تانكر ها فاصله گرفتند و به يكديگر ملحق شدند و در حالي كه ارتفاعشان را به 15000 پا افزايش ميدادند به سمت جنوب(مكان حضور فلاگر ها) حركت كردند . صدقي و طيبي با چك كردن دستگاههاي الكترونيكي هواپيماهايشان متوجه شدند كه عراقيها هنوز متوجه حضور آنها نشده اند ، بنابر اين بازهم افزايش ارتفاع دادند و خود را به ارتفاع 20000 پايي رساندند . در چنين ارتفاعي دست آنها براي حمله بسيار بازتر بود .
در آن ماموريت تامكت سلطان 7 با دو تير موشك AIM-54 فينيكس ، 3 موشك AIM-7 اسپارو و 2 تير موشك AIM-9سايدوايندر مسلح شده بود و تامكت سلطان 8 نيز مجهز به 6 تير موشك AIM-7 اسپارو و 2 تير موشك AIM-9 سايدوايندر بود .به خوبي قابل درك است كه تامكتها موشكهاي دوربردتر و موثرتري نسبت به حريفان خود در اختيار داشتند ، اما هنوز موفقيت آنها منوط به رعايت اصل غافلگيري بود ، تا مبادا نيروي هوايي عراق متوجه حضور آنها شود و جنگنده هاي ديگري را نيز براي مقابله با آنها به آسمان بفرستد . خدمه تامكتها قرار كردند تا ابتدا تامكت سلطان 7 با فلاگرهاي عراقي درگير شود . در حال افزايش ارتفاع به 22000 پايي ، كمك خلبان تامكت سلطان 7 ، رادار AWG-9 جنگنده را در حالت TWS قرار داد و مشغول بررسي دقيق اهداف شد ، در فاصله 56 كيلومتري از فلاگر هاي عراقي ، جنگنده هاي عراقي به وضوح رادار تامكت صدقي قابل مشاهده بودند . 4 فروند ميگ 23 به صورت جفتي پشت سر هم حركت ميكردند . صدقي تصميم گرفت تا ابتدا به ميگ 23هاي جلويي حمله كند . در فاصله 33 كيلومتري از جنگنده هاي عراقي ، صدقي اجازه شليك موشك فينيكس را به كمك خلبان داد . وي موشك را بر روي اولين ميگ 23 كه در جلو حركت ميكرد شليك كرد ، موشك بلافاصله از تامكت جدا شده و به سمت جنگنده عراقي كه در ارتفاع 30000 پايي حركت ميكردند به پرواز در آمد . 8 ثانيه بعد نيز دومين موشك فينيكس به سمت دومين هواپيماي ميگ 23شليك شد . عليرغم شليك 2 موشك ، هنوز ميگ 23 ها به مسير خود ادامه ميدادند ، احتمالا آنها هنوز از حضور تامكتها در منطقه و سرنوشت سياهي كه در انتظارشان بود بيخبر بودند . در حاليكه خدمه تامكتها مسير موشك هاي فينيكس را دنبال ميكردند و منتظر نتيجه بودند ، از سوي سلطان 9 با آنها تماس گرفته شد و به آنها اطلاع داده شد كه عراقيها از حمله به پايگاه الهوريه آگاه شده اند و به ميگ 23 ها دستور داده اند تا به سمت فانتومها پرواز كنند و آنها را رهگيري نمايند . ميگ 23 هاي عراقي قصد گردش و حركت به سمت فانتومها را داشتند اما خوشبختانه فرصتي پيدا نكردند . اولين فينيكس به ميگ 23 جلويي برخورد كرد و آن را به تلي از آتش بدل كرد . كمك خلبان تامكت سلطان 7 فريادي از خوشحالي كشيد . با اين وجود به نظر ميرسيد كه موشك فينيكس دوم به هدف برخورد نكرده اما لحظاتي بعد كمك خلبان متوجه شد كه دومين ميگ 23 نيز در حال سقوط به طرف زمين است . به احتمال زياد موشك به خود هواپيما برخورد نكرده بود اما فيوز مجاورتي آن منفجر شده بوده و سرجنگي قوي موشك فينيكس كار ميگ 23 عراقي را يكسره كرده بود . تا اين لحظه 2 فروند ميگ 23 عراقي نابود شده بودند ، اما خدمه تامكتها فرصتي براي شادماني نداشتند چون هنوز 2 فروند ميگ 23 ديگر در منطقه حضور داشتند كه ممكن بود خطراتي براي فانتومها ايجاد كنند . ميگ 23 هاي باقي مانده كاملا گيج شده بودند و نميدانستند چه بايد بكنند ، آنها ابتدا به سمت جنوب تغيير مسير دادند ولي بعد به سمت غرب تغيير مسير دادند و پس از آن شروع به كاهش ارتفاع نمودند . آنها هنوز هم نميدانستند كه چه چيزي و از چه سمتي آنها را مورد حمله قرار داده است . صدقي و طيبي با دقت فعاليت آنها را بر روي رادارهايشان زير نظر داشتند و منتظر موقعيت مناسبي براي شكار آنها بودند . شوك ناشي از متلاشي شدن 2 فروند ميگ 23 در مقابل چشمان خلبانان ميگ 23هاي باقي مانده باعث شد تا آنها دو اشتباه بزرگ انجام بدهند . يكي اينكه به سمت غرب راه افتادند و پشت خود را به سمت تامكتها نموده بودند (اكنون تامكتها دقيقا در پشت آنها قرار گرفته بودند) و ديگر اينكه كاهش ارتفاع داده بودند و باعث شده بودند تا تامكتها در ارتفاع بالاتري قرار بگيرند كه براي حمله بسيار ايده آل تر بود . تامكتها براي چند لحظه پس سوز موتورهايشان را روشن كردند تا به سرعت مناسبي برسند و فاصله شان با فلاگر ها كمتر شود .


خدمه دو تامكت اكنون خودشان را براي شليك موشكهاي اسپارو به طرف فلاگر هاي عراقي كه فقط 12 كيلومتر جلوتر از تامكتها بودند آماده ميكردند . اينبار نوبت طيبي بود كه وارد عمل شود ، بنابر اين صدقي 2000 پا از او فاصله گرفت تا مواظب اطراف باشد و چنانچه هنوز جنگنده عراقي ناشناخته اي در منطقه باقي مانده بود آن را رهگيري كند . لحظاتي مانده به شليك موشكهاي اسپارو ‏، طيبي با صدقي تماس گرفت و اعلام كرد كه در CSD جنگنده اش مشكلاتي بوجود آمده است . ساختار سيستم تسليحات تامكت بگونه اي است كه بدون داشتن يك CSD فعال و بدون مشكل كار رهگيري دشمن و شليك موشك كاملا غيرممكن است .
طيبي ميتوانست مشكل را حل نمايد ، برنامه ريزي مجدد CSD در حدود 5 دقيقه زمان ميبرد و 6 تا 8 دقيقه نيز نياز بود تا سيستم ناوبري هواپيما اصلاح گردد . اما او در 300 كيلومتري عمق اسمان عراق قرار داشت و فرصت و سوخت كافي براي انجام اينكار ها نداشت . بدون CSD ، طيبي فقط ميتوانست از مسلسل هواپيما استفاده كند و براي برگشت به فضاي امن ايران نيازمند شانس زياد و اسكورت از سوي جنگنده ديگري ميبود . صدقي كه از اين مشكل آگاه شده بود و ميدانست كه طيبي فرصتي براي رفع مشكل ندارد به او دستور داد كه از ادامه مسير خودداري كند و به سمت منطقه اي كه تانكرها در آنجا در حال گردش بودند برگردد و منتظر بماند . و خودش نيز به دنبال ميگ23هاي باقي مانده به راه افتاد . صدقي موشك حرارتي را مسلح كرد و به دنبال ميگ 23 ها به راه افتاد . وي يكبار ديگر نيز از پس سوز استفاده نمود تا به سرعت دست يابد . اكنون صدقي به نزديكي فلاگر ها كه در 10000 پايي پرواز ميكردند رسيده بود . در 1500 متري آنها ، صدقي صداي قفل موشك سايدوايدر را شنيد اما قبل از آنكه بتواند موشك را شليك كند ، فلاگر ها به يكبباره از هم جدا شدند و ليدر به سمت راست گردش كرد و وينگ من هم به سمت چپ . مسلما آنها اكنون از حضور تامكت مطلع شده بودند . صدقي بلافاصله به راست گردش كرد و به دنبال ليدر رفت . فلاگر عراقي سعي در انجام مانورهاي شديد جهت جلوگيري از شليك موشك توسط صدقي داشت اما بالاخره صدقي توانست تا بر روي فلاگر قفل كند و موشك سايدوايندر را به طرفش شليك كند . ثانيه هايي بعد موشك به هدف برخورد كرد و آن را متلاشي كرد . هنوز لحظاتي از متلاشي شدن فلاگر عراقي نگذشته بود كه كمك خلبان صدقي به وي خبر داد كه آخرين ميگ 23 دقيقا در پشت سر آنها قرار دارد و همچنين سوخت چنداني براي آنها باقي نمانده است .
در حال پرواز با سرعت 520 مايل بر ساعت ، با سوخت نه چندان زياد و با يك ميگ 23 دقيقا در پشت سر ، صدقي مانوري شبيه مانور كبرا انجام داد . اين مانور باعث شد تا سرعت وي در چند ثانيه به يكباره از 520 مايل بر ساعت به 150 مايل بر ساعت كاهش پيدا كند . اما خلبان آخرين ميگ 23 كه انتظار چنين مانوري را نداشت غافلگير شد و به يكباره از صدقي جلو افتاد . اكنون صدقي در پشت سر فلاگر عراقي قرار گرفته بود ، وي مجددا پس سوز را روشن كرد تا به سرعت دلخواه برسد سپس يك تير موشك حرارتي سايدوايندر روانه فلاگر عراقي كرد . اين مشوك نيز همانند 3 موشك قبلي به هدف اصابت كرد و باعث شد تا فلاگر عراقي منهدم شود . پس از منهدم كردن آخرين فلاگر عراقي ، صدقي پس سوز را خاموش كرد و با سرعت عادي به سمت تانكرها به راه افتاد . وي در تماس با سلطان 9 وضعيت خود را اطلاع داد و همچنين متوجه شد كه تمام فانتوم ها به سلامت به تانكر ها رسيده اند و پس از سوختگيري راهي آسمان ايران شده اند . پس از لحظاتي صدقي و كمك خلبانش توانستند تانكر سوخترسان را ببيند در حاليكه فانتومهاي سلطان 1 و سلطان 3 آن را اسكورت ميكردند . صدقي توانست همانند ساير پرنده هاي حاضر در عمليات به راحتي سوختگيري نمايد و به سلامت به آسمان ايران اسلامي برگردد .
بعد از عمليات مشخص شد كه فانتومهايي كه به پايگاه هوايي الهوريه حمله كرده بودند ، علاوه بر وارد كردن خسارات جدي توانسته اند تا 2 فروند ميگ 21 و يك فروند Mi-8 را نيز بر روي زمين از بين ببرند . همچنين حداقل يك متخصص فرانسوي در جريان حمله به هلاكت رسيد و يك نفر ديگر نيز زخمي شد . بعد از اين جريان تمامي متخصصان فرانسوي به فرانسه بازگشتند . همچنين بعدا مشخص شد كه 3 خلبان از 4 خلباني كه ميگ 23 هايشان توسط صدقي ساقط شده بود كشته شده اند كه از جمله آنان ميتوان به كاپيتان احمد صباح (شكارچي 2 فروند F-5E ايراني در روز اول جنگ) اشاره كرد

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 2

|

تعداد امتیازدهندگان : 1

|

مجموع امتیاز : 1

رييس ستاد توسعه فناوري هوا فضا خبر داد:

ساخت هواپيماي شش نفره دو زيست/ تكميل ماهوارهبر سيمرغ تا پايان سال
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري

رييس ستاد توسعه فناوري هوا فضا با اعلام ساخت هواپيماي شش نفره دوزيست، همچنين از تكميل ماهوارهبر سيمرغ تا پايان سال خبر داد.

به گزارش خبرنگار فناوري خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، مهندس سيدمهدي فرحي صبح امروز در حاشيهي مراسم رونمايي از تونل باد مادون صوت دانشگاه صنعتي اميركبير در جمع خبرنگاران با بيان اين كه توسعهي زيرساختهاي هوافضايي كشور يكي از برنامههاي ستاد توسعهي هوافضاست گفت: اين برنامه در كليهي دانشگاههاي مهندسي كشور در حال پيگيري است تا بتوان آزمايشگاه هوا فضا را تقويت و تجهيزات آنها را تكميل كرد تا درمجموع زنجيرهي تجهيزات مورد نياز هوافضا كشور كامل شود.

فرحي تونلهاي باد را يكي از مهمترين مولفههاي هوافضايي كشور نام برد و ادامه داد: تونلهاي باد بر اساس ميزان سرعت به تونلهاي زير صوت، گذر صوت، مافوق صوت و ماوراء صوت تقسيمبندي ميشوند كه ستاد توسعه فناوري هوا فضاي معاونت علمي و فناوري رياست جمهوري در دانشگاههاي مختلف پيگير طراحي و ساخت اين تونلها است.

وي با بيان اين كه تونل باد ساخت محققان دانشگاه صنعتي اميركبير كاملا داراي طراحي و ساخت بومي است، تصريح كرد: چندين تونل باد ديگر طي ماههاي آينده در دانشگاههاي مختلف از جمله شيراز و امامحسين(ع) رونمايي خواهند شد.

رييس ستاد توسعه فناوري هوا فضا با بيان اين كه با حمايت اين ستاد هواپيماي شش نفره دو زيست طراحي و ساخته خواهد شد، خاطرنشان كرد: تمامي طرحهاي مورد حمايت ستاد توسعه فناوري هوا فضا تا پايان سال 91 رونمايي خواهند شد.

وي تصريح كرد: همچنين در جهت تكميل تونل باد دانشگاه صنعتي اميركبير از تامين تجهيزات مورد نياز اين تونل، حمايت لازم صورت خواهد گرفت.

فرحي در خصوص آخرين وضعيت ماهوارهبر سيمرغ گفت: تمامي اقدامات لازم براي ساخت ماهوارهبر سيمرغ در حال انجام است كه اميدواريم تا پايان سال جاري به پايان برسد البته در حوزهي هوا فضا و به خصوص بحثهاي فني آن نميتوان زمان مشخصي را اعلام كرد

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

حجم: 9.35 مگابایت

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

حجم: 9.85 مگابایت

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

افسر اطلاعاتی آمریکا با یک پیام کوتاه رمز دار ترتیب فروش اورانیوم برای تسلیحات اتمی را به دولتمردان ایرانی می دهد.
سریال مظنون (person of interest) که از سپتامبر 2011 از شبکه سی بی اس پخش می شود در اپیزود یازدهم خود به موضوع برنامه اتمی ایران پرداخت.
این سریال درمورد یک مامور سابق سازمان سیا و یک متخصص رایانه است که با طراحی نرم افزاری سعی دارند از وقوع جرم در نیویورک پیشگیری کنند.
دولت آمریکا به کمک این نرمافزار کلیه فعالیتها روزانه شهروندان را کنترل و اطلاعات شخصی آنها را بایگانی میکند.این نرم افزار علاوه بر پیدا کردن اقدامات تروریستی و گزارش آن به مقامات آمریکا سایر اقدامات جنایی را نیز مشاهده و پیش بینی می کند با این حال مقامات آمریکا تنها به اقدامات تروریستی علاقه مندند و سایر اقدامات را مهم نمی شمارند. از اینرو آقای فینچ و همکارش تلاش می کنند افرادی را که این نرم افزار مشخص می کند از خطر مرگ نجات دهند.

این جاسوس آمریکایی سومین چهار شنبه هرماه به یک پمپ بنزین می رفتو در سه مورد از این موارد یک ماشین شاسی بلند در این قرار حضور پیدا می کرد. این ماشین به نامزن رئیس یک شرکت نفتی ثبت شده است .کسی که پول بلیط هواپیمایی را داد که توسط یکایرانی که در انفجار مرکز یهودیان در بوینس آیرس در سال 1994 دست داشت ،استفاده شده است. و به این ترتیب این نرم افزار با کشف راین روابط فرد مظنون را پیدا کرده است.



دانلود2
همانطور که در این سریال دیده می شود رسانه های آمریکایی تلاش می کنند تا با ابزار تفریح و سرگرمی موضوعاتی مانند تلاش ایران برای دست یابی به تسلیحات هسته ای و نقش ایران را در انفجار مرکز یهودیان در بوینس آیرس در کشور آرژانتین را واقعی جلوه دهند. ایران هراسی در سالهای گذشته برای بعضی از کمپانی ها و افراد در آمریکا به صنعتی برای کسب درآمد تبدیل شده است.

 

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

افسر اطلاعاتی آمریکا با یک پیام کوتاه رمز دار ترتیب فروش اورانیوم برای تسلیحات اتمی را به دولتمردان ایرانی می دهد.
سریال مظنون (person of interest) که از سپتامبر 2011 از شبکه سی بی اس پخش می شود در اپیزود یازدهم خود به موضوع برنامه اتمی ایران پرداخت.
این سریال درمورد یک مامور سابق سازمان سیا و یک متخصص رایانه است که با طراحی نرم افزاری سعی دارند از وقوع جرم در نیویورک پیشگیری کنند.
دولت آمریکا به کمک این نرمافزار کلیه فعالیتها روزانه شهروندان را کنترل و اطلاعات شخصی آنها را بایگانی میکند.این نرم افزار علاوه بر پیدا کردن اقدامات تروریستی و گزارش آن به مقامات آمریکا سایر اقدامات جنایی را نیز مشاهده و پیش بینی می کند با این حال مقامات آمریکا تنها به اقدامات تروریستی علاقه مندند و سایر اقدامات را مهم نمی شمارند. از اینرو آقای فینچ و همکارش تلاش می کنند افرادی را که این نرم افزار مشخص می کند از خطر مرگ نجات دهند.

این جاسوس آمریکایی سومین چهار شنبه هرماه به یک پمپ بنزین می رفتو در سه مورد از این موارد یک ماشین شاسی بلند در این قرار حضور پیدا می کرد. این ماشین به نامزن رئیس یک شرکت نفتی ثبت شده است .کسی که پول بلیط هواپیمایی را داد که توسط یکایرانی که در انفجار مرکز یهودیان در بوینس آیرس در سال 1994 دست داشت ،استفاده شده است. و به این ترتیب این نرم افزار با کشف راین روابط فرد مظنون را پیدا کرده است.



دانلود2
همانطور که در این سریال دیده می شود رسانه های آمریکایی تلاش می کنند تا با ابزار تفریح و سرگرمی موضوعاتی مانند تلاش ایران برای دست یابی به تسلیحات هسته ای و نقش ایران را در انفجار مرکز یهودیان در بوینس آیرس در کشور آرژانتین را واقعی جلوه دهند. ایران هراسی در سالهای گذشته برای بعضی از کمپانی ها و افراد در آمریکا به صنعتی برای کسب درآمد تبدیل شده است.

 

<-PostRate->

|

امتیاز مطلب : <-PostRateResult->

|

تعداد امتیازدهندگان : <-PostRateCount->

|

مجموع امتیاز : <-PostRateTotal->

پایگاههای شکاری نیروی هوایی ارتش

فهرست پایگاههای شکاری نیروی هوایی ارتش که در دوران حکومت پهلوی و حکومت جمهوری اسلامی ایران تاسیس شدهاند:


تاسیس قبل از انقلاب

TFB.1- پایگاه یکم شکاری مهرآباد (تهران) ‏۴۶″ ۱۸′ ۵۱°شرقی ‏۱۹″ ۴۱′ ۳۵°شمالی

گردان ۱۱ شکاری میگ ۲۹

گردان ۱۲ شکاری اف ۵

گردان ۸۳ شکاری اف ۱۴

گردان؟؟ شکاری سوخو ۲۴

گردان ۱۱ ترابری سی ۱۳۰

گردان ۱۲ ترابری سی ۱۳۰

گردان ۱۳ ترابری بویینگ ۷۰۷

گردان ۱۴ ترابری بویینگ ۷۴۷

TFB.2- پایگاه دوم شکاری تبریز ‏۲۴″ ۱۴′ ۴۶°شرقی ‏۴۴″ ۰۷′ ۳۸°شمالی

گردان ۲۱ شکاری اف ۵

گردان ۲۲ شکاری اف ۵

گردان ۲۳ شکاری میگ ۲۹

گردان150 شکاری صاعقه

TFB.3- پایگاه سوم شکاری همدان ‏۱۲″ ۳۹′ ۴۸°شرقی ‏۳۷″ ۱۲′ ۳۵°شمالی

گردان ۳۱ شکاری اف ۴

گردان ۳۲ شکاری اف ۴

گردان ۳۳ شکاری اف ۴

TFB.4- پایگاه چهارم شکاری دزفول ‏۰۷″ ۲۴′ ۴۸°شرقی ‏۵۷″ ۲۵′ ۳۲°شمالی

گردان ۴۱ شکاری اف ۵

گردان ۴۲ شکاری اف ۵

گردان ۴۳ شکاری اف ۵

TFB.5- پایگاه پنجم شکاری امیدیه ‏۳۵″ ۳۲′ ۴۹°شرقی ‏۵۱″ ۴۹′ ۳۰°شمالی

گردان ۵۱ شکاری اف ۷

گردان ۵۲ شکاری اف ۷

گردان ۵۳ شکاری اف ۷

TFB.6- پایگاه ششم شکاری بوشهر ‏۰۴″ ۵۰′ ۵۰°شرقی ‏۴۱″ ۵۶′ ۲۸°شمالی

گردان ۶۱ شکاری اف ۴

گردان ۶۲ شکاری اف ۴

گردان ۸۲ شکاری اف ۱۴

TFB.7- پایگاه هفتم شکاری شیراز ‏۱۸″ ۳۵′ ۵۲°شرقی ‏۱۱″ ۳۲′ ۲۹°شمالی

گردان ۷۱ شکاری اف ۵

گردان ۷۲ شکاری سوخو ۲۴

گردان ۷۱ ترابری سی ۱۳۰

گردان ۷۲ ترابری سی ۱۳۰

گردان ۷۳ ترابری ایلیوشن ۷۶

گردان ۸۳ شکاری اف ۱۴

گردان هلیکوپتر ترابری ۲۱۲ و شینوک ۴۷

TFB.8- پایگاه هشتم شکاری اصفهان ‏۱۷″ ۵۱′ ۵۱°شرقی ‏۴۹″ ۴۴′ ۳۲°شمالی

گردان ۸۱ شکاری اف ۱۴

گردان ۸۲ شکاری اف ۱۴

TFB.9- پایگاه نهم شکاری بندر عباس ‏۴۰″ ۲۲′ ۵۶°شرقی ‏۵″ ۱۳′ ۲۷°شمالی

گردان ۹۱ شکاری اف ۴

گردان ۹۲ شکاری اف ۴

TFB.10- پایگاه دهم شکاری چابهار ‏۵۵″ ۲۲′ ۶۰°شرقی ‏۴۱″ ۲۶′ ۲۵°شمالی

گردان ۱۰۱ شکاری اف ۴
تاسیس بعد از انقلاب

TFB.13- پایگاه سیزدهم شکاری زاهدان ‏۲۲″ ۵۴′ ۶۰°شرقی ‏۲۹″ ۲۸′ ۲۹°شمالی

گردان شکاری اف ۶

TFB.14- پایگاه چهاردهم شکاری مشهد ‏۳۸″ ۳۸′ ۵۹°شرقی ‏۰۷″ ۱۴′ ۳۶°شمالی

گردان شکاری میراژ اف ۱

TFB.15- پایگاه پانزدهم شکاری کرمانشاه ‏۲۳″ ۰۹′ ۴۷°شرقی ‏۴۷″ ۲۰′ ۳۴°شمالی

رزرو

TFB.16- پایگاه شانزدهم شکاری کرمان ‏۳۴″ ۵۷′ ۵۶°شرقی ‏۵۷″ ۱۵′ ۳۰°شمالی

رزرو

TFB.17- پایگاه هفتدهم شکاری مسجد سلیمان ‏۱۶″ ۱۶′ ۴۹°شرقی ‏۵۸″ ۵۹′ ۳۱°شمالی

رزرو
سایر ایستگاههای هوایی نظامی

میدان نظامی هوایی احمدی - ‏۷″ ۰۲′ ۵۱°شرقی ‏۵۷″ ۰۵′ ۲۹°شمالی
پایگاه هوایی بدر (سپاه پایگاه هوایی) - ‏۴۹″ ۴۱′ ۵۱°شرقی ‏۱۶″ ۳۷′ ۳۲°شمالی
پایگاه هوایی بیشه کلاه - ‏۵۸″ ۲۰′ ۵۲°شرقی ‏۱۸″ ۳۹′ ۳۶°شمالی
پایگاه هوایی هسا - ‏۴۰″ ۳۳′ ۵۱°شرقی ‏۴۴″ ۵۵′ ۳۲°شمالی
میدان هوایی جاسک - ‏۵۱″ ۴۷′ ۵۷°شرقی ‏۱۱″ ۳۹′ ۲۵°شمالی
پایگاه هوایی کاشان - ‏۳۷″ ۳۴′ ۵۱°شرقی ‏۴۳″ ۵۳′ ۳۳°شمالی
فرودگاه کیش (عادی/نظامی) - ‏۵۲″ ۵۸′ ۵۳°شرقی ‏۳۳″ ۳۱′ ۲۶°شمالی
فرودگاه کوشک نصرت (منظریه) - ‏۲۲″ ۴۸′ ۵۰°شرقی ‏۰۲″ ۵۹′ ۳۴°شمالی
پایگاه هوایی مسجد سلیمان - ‏۱۶″ ۱۶′ ۴۹°شرقی ‏۵۸″ ۵۹′ ۳۱°شمالی
پایگاه هوایی نایین - ‏۳۶″ ۰۳′ ۵۳°شرقی ‏۴۶″ ۵۱′ ۳۲°شمالی
پایگاه هوایی ناجا - ‏۵۱″ ۵۲′ ۵۰°شرقی ‏۳۴″ ۴۶′ ۳۵°شمالی
فرودگاه شهید اشرفی اصفهانی (کرمانشاه) (عادی/نظامی) - ‏۲۳″ ۰۹′ ۴۷°شرقی ‏۴۷″ ۲۰′ ۳۴°شمالی
پایگاه هوایی شهید وطنپور - ‏۱۲″ ۴۱′ ۵۱°شرقی ‏۰۹″ ۳۴′ ۳۲°شمالی
شوگا پایگاه هوایی - ‏۲۳″ ۱۰′ ۵۶°شرقی ‏۴۰″ ۳۷′ ۳۷°شمالی
فرودگاه ارومیه (عادی/نظامی) - ‏۱۹″ ۰۴′ ۴۵°شرقی ‏۱۵″ ۴۰′ ۳۷°شمالی

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

با حمله يك دسته پرنده به هواپيماي بوئينگ 737 خطوط هوايي آمريكا حين پرواز، سوراخ بزرگي در قسمت جلوي آن ايجاد شده كه البته با هوشياري خلبانان آن هواپيما به سلامت به زمين نشسته است.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از پايگاه خبري ديلي ميل؛ اين پرنده ها كه گونه آنها شناخته نشده، ظاهرا حريم هوايي خود را در خطر ديده اند كه به هواپيمايي كه از دالاس عازم دنور بوده، حمله كردند.

خلبانان پس از آگاهي از حمله پرنده ها اعلام وضعيت و فرود اضطراري كرده اند.

تخمين مسئولان هواپيمايي آمريكا، نشان مي دهد كه سالانه حدود 600 ميليون دلار به پروازهاي عادي و نظامي آمريكا از اين طريق آسيب وارد مي شود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

سیستمهای ترمز هواپیمایی و تلاشهای پیگیر طراحان

پیشرفتهای بوجود آمده در تکنولوژی مواد، روشهای طراحی و آزمونهای بعد از ساخت موجب گردیده که در کیفیت و کارائی ترمزهای هواپیماهای جت امروزی بطور چشمگیری بهبود حاصل شود و بدون اینکه فضای بیشتری را اشغال کند دارای اوزون کمتری نسبت به ترمزهای قدیمی باشد. بکارگیری مواد مرکب و فلزاتی که نسبت استحکام به وزن آنها بالاست و نیز استفاده از تحلیلهای پیچیدة کامپیوتری از جمله عوامل کلیدی این پیشرفتها بحساب میآید. بهبود کیفی در کارائی ترمزها در آینده با استفاده از مواد پیشرفته عایقدار یا دافع گرما، سازههای کامپوزیتی، سیستمهای کامل کنندة متناوب و سیستم کنترل گرمائی پیشرفته صورت خواهد گرفت.
سیستمهای ترمز هواپیمای امروزی از انواع اولیه که در آن برای بحرکت آوردن هواپیما بر روی باند از چرخهای اتومبیل و برای کند کردن سرعت آن از پایههای کمکدار دم هواپیما استفاده میشد، بمراتب پیشی گرفته است. چرخها و ترمزهای جدید به هم وابستهاند و در ساخت آنها از روشهای پیشرفتة مهندسی استفاده شده و نمونههای چندگانهای از پیشرفت تکنولوژی مواد را به نمایش درآورده است.





اجزای اصلی بکار رفته در سیستم ترمز یک هواپیمای پیشرفتة امروزی بعنوان نمونه بقرار زیر است:

1-ترمزی که در آن سیستم هیدرولیکی با فشار زیاد استفاده شده، قطعات آن از مواد مرکب کربنی، تیتانیوم، فولاد با استحکام زیاد و آلومینیوم ساخته شده تا بتواند گرمای بسیار زیاد را جذب و سپس دفع کند.

2-استفاده از یک سیستم کنترل ترمز یکپارچه و کامپیوتری با بهرهگیری از سنسورهای پیشرفته و تکنولوژی کنترل ارتباط سیستماتیک و عملکردهای خودآزما.

3- استفاده از چرخهائی که دارای شکل پیچیدهای بوده و از آلومینیوم با استحکام زیاد ساخته شده و دارای سپر حرارتی ایمنی بعد از خرابی باشد.

همچون سایر اجزای اصلی هواپیما، طراحی سیستم ترمز نیز با محدودیتها و نیازهای ضد و نقیضی همراه است.
وزن کم، کارائی بالا، تعمیرات اندک، قابلیت اطمینان زیاد، دوام زیاد و هزینة کم ویژگیهایی است که سیستم ترمز باید تواماً بهمراه داشته باشد.
در ادامة این بحث بر طرحهای اصولی بکار رفته در ترمز هواپیمای امروزی مروری کوتاه نموده و بطور خلاصه به پیشبینی پیشرفتهای آینده نیز خواهیم پرداخت.
چرخ هواپیما و سیستم ترمز آن بصورت یکپارچه طراحی میشود، آنچنانکه منطبق با ویژگیهای یک هواپیمای مشخص و مورد نظر باشد. کارآئی چرخ و ترمز آن با استفاده از طراحی کامپیوتری، مدلسازی پیچیده و روشهای شبیهسازی تحلیلی، در مرحله طراحی به حد مطلوب میرسد.
چرخ هواپیما از نوع دو تکه ساخته میشود تا سوار کردن «تایر» آسان باشد. و نیز دارای اندکی انحراف است تا فضای ترمز بیشتری را فراهم آورد. برای حفاظت چرخها در برابر گرمای حاصل از ترمز از پوششهای عایق استفاده میگردد. از طرف دیگر مکانیزمهای ایمنی از قبیل فیوزهای حرارتی و سوپاپهای اطمینان در آن بکار میرود.





سیستم ترمزها از دیسک های ثابت و متحرک (چرخشی) چند لایهای و اصطکاکی تشکیل یافته است . این دیسکهای اصطکاکی که قسمت اعظم گرما را بخود جذب میکند، بوسیله اجراء سازهای چندی از قبیل پیستونهای عمل کنندة فشاری، پوستة تنظیم، قسمت انتقال گشتاور (که گشتاور را به ارابه فرود یا چرخ هواپیما منتقل میسازد) و یک صفحه ترمز ثابت (که بعنوان یک نگهدارندة سازهای در جذب گرما عمل میکند) محصول گردیده است.
ترمز با فشار هیدرولیکی عمل میکند و انرژی جنبشی هواپیما را به گشتاور کندشوندهای بدل میسازد. سیستم کنترل ترمز ، خود سطوح فشار ترمز را تعدیل میکند تا کارآئی آنرا در متوقف ساختن هواپیما به حد دلخواه برساند. ضمناً یک سیستم «ضدسرخوردگی» در آن بکار رفته تا فاصله (یا زمان) متوقف ساختن هواپیما را به حداقل برساند، هدایت سمتی را برای آن تأمین نمایند و از ترکیدن لاستیکها جلوگیری بعمل آورد.
علاوه بر آن یک مکانیزم ترمز خودکار که فرامین مربوط به علمکرد کار پیش ترمز و میزان کاهش سرعت را آماده میسازد، میتواند بخشی از سیستم کنترل ترمز هواپیما باشد. سنسورهای مربوط به سرعت چرخها، دستگاه پردازش علائم یا دستگاه مقایسهگر (کامپیوتری) و سوپاپهای تنظیم، جملگی از اجزای عمدة سیستم کنترل ترمز هواپیما بشمار میرود. تکامل چرخ هواپیما از انواع چرخهای پرهدار اتومبیل آغاز شده، چرخهای ریختهگری آلومینیومی و منیزیمی را پشت سر گذاشته، و عموماً از انواع چرخهای آلومینیومی دو تکه ساخته شده به روش آهنگری (فورج) استفاده میشود.
چشمگیرترین پیشرفت در طراحی چرخهای هواپیما، کاهش وزن و حجم و افزایش کارایی آن است.

!عمدهترین اهداف در طراحی چرخهای هواپیما بشرح زیر خلاصه میشود:

1-افزایش عمر چرخشی
یکی ازآزمایشهائی که برای ارزیابی کیفی چرخهای هواپیما انجام میشود، بررسی میزان عمر چرخشی آن میباشد.(این مقدار اکنون از 25000 مایل در مورد هواپیماهای حمل و نقل ارتشی مانند هواپیمای
C-17 تا 50000 مایل برای هواپیماهای جت مسافربری امروزی متغیر میباشد).

2-تداوم ایمنی بعد از خرابی
چرخهای هواپیماهای امروزی طوری طراحی شده تا در مقابل خرابیهای حاصل از خستگی مقاومت داشته و عیوب مرگبار و انفجارآمیز را در پی نداشته باشد (که البته شامل طراحی چرخهائی میشود که بعد از بوجود آمدن حداکثر خرابی در آن، در لبة حمل چرخها یا در محل قرار گرفتن طوقة داخلی لاستیک در روی رینگ خللی وارد نگردد).

3-افزایش ایمنی در برابر پوسیدگی و فساد
با بکارگیری سیستمهای محافظت در برابر خوردگی و پائین آمدن میزان تنش در سطوح حساس چرخ و انجام عملیات تشخیص خوردگی و زنگزدائی بطور مکرر، از میزان نقیصههائی که در چرخ هواپیما بوجود می آید و منشاء آن خوردگی و زنگزدگی میباشد کاسته و به حداقل رسانده میشود.

4-بکارگیری سیستمهای محافظ گرما
بهبود در تونائیهای ترمز هواپیما بویژه ترمزهای کربنی، با افزایش گرماپذیری آن (در هنگام گرفتن ترمز) حاصل گردیده است. ایجاد حفاظت گرمائی در چرخ، ایجاد محدودیت در مسیر جریان حرارت، خنک کردن چرخ، نصب مهرههای ذوب شونده برای خنک کردن محیط یاد شده لاستیک، از جمله ترفندهای کلیدی در طراحی چرخهای پیشرفتة امروزی است که برای جلوگیری از وقوع فاجعه در نظر گرفته شده است.
علاوه بر اهداف فوق، نوع لاستیک بکار رفته در چرخ نیز در طراحی آن مؤثر است. لاستیکهای رادیال و شعاعی ممکن است «بار»ها را به شکل متفاوتی بر چرخ اعمال نماید. بنابراین هنگام طراحی، میزان این «بار» ها بخصوص اگر تعویضپذیری آن مد نظر باشد باید بوسیلة طراح مراعات شود.
با توجه به این واقعیت، طراحی چرخهایی که بتواند چنین توقعات مشکل و فزایندهای را برآورده سازد و از طرفی در میزان وزن و حجم آن نیز افزایش چندانی حاصل نگردد، در واقع مقدار زیادی مدیون بکارگیری و توسعة روشهای نوین و شبیهسازیهای کامپیوتری میباشد. تکنیکهای تحلیلی که در طراحی چرخها بخدمت گرفته میشود شامل تجزیه محدود سطوح تنش و مدلسازی حرارتی سیستمهای چرخ و ترمز میباشد.
با استفاده از روش کامپیوتری، چرخ هواپیما از موادی ساخته میشود که بتواند «بار»های وارد را تحمل کند، عمر آن زیاد و ویژگیهای حرارتی و وزن آن اندک باشد. با استفاده از این روشهای کامپیوتری، طراحی، ساخت و ارزیابی مدلهای جدید چرخ در زمان کوتاهی صورت میپذیرد.
خلاصه اینکه بکارگیری و توسعه روشهای مدلسازی کامپیوتری و تحلیلی درتعیین قسمتهای حساس و عیوب احتمالی و سطوح حرارتی چرخهای هواپیما، صنایع تولید کننده را قادر ساخته تاآنرا با حداقل وزن، عمر زیاد، نیاز تعمیراتی اندک و ایمنی بیشتر تولید نمایند. میتوانیم انتظار داشته باشیم روند بهبود در کیفیت چرخها با تکامل مواد اصلی سازندة آن همچنان با تداوم همراه باشد.
یکی از عوامل عمده که در توسعه و ساخت چرخهای هواپیماهای فعلی و آتی نقش کلیدی دارد، توجه به مواد تشکیل دهندة سازة چرخ میباشد.

ویژگیهای عمدة مواد فوق بقرار زیر است:
-مقاومت در برابر خستگی و استحکام استاتیکی.
-مقاومت در برابر حرارت زیاد.
-مقاومت در برابر خوردگی.
-قیمت ارزان




گرچه سالهای بسیاری است که صنایع ازآلیاژهای آلومینیوم فورج شده «2014-T6» یا «T-61» بعنوان فلز استاندارد برای ساختن چرخها استفاده میکنند، لیکن همچنان به بررسیهای خود برای جایگزین نمودن مواد جدید ادامه میدهند تا در کیفیت چرخها بهبود بیشتری حاصل شود. با بکارگیری آلیاژهای آلومینیومی پیشرفته، معیارهای جدیدی از لحاظ استحکام و دوام بیشتر درمقابل حرارت زیاد، مقاومت در برابر خستگی و حرارت زیاد ومقاومت در برابر خوردگی و ترکخوردگی، بوجود در میآید.
انجام این بهینهسازیها بطور چشمگیری کیفیت تعمیرپذیری و قابلیت اطمینان چرخها را افزایش خواهد داد. علاوه بر آن، چرخهای ساخته شده از الیاف کامپوزیتی و مواد مرکب از قبیل مواد مرکب کربنی یا گرافیتی و فایبرگلاس، سبکی وزن و میزان خرابی مجاز بیشتری را موجب میشود.
در شاخه ترمز چرخهای هواپیماهای امروزی بود که متخصصان تکنولوژی مواد به یکی از ضروریترین تحقیقات مورد نیاز در رشتة خود پی بردند. ترمز، خود یک موتور گرمائی است که وظیفة آن جذب و مستهلک نمودن انرژی جنبشی است. چرخ هواپیما وسیلهای مطمئن برای حرکت هواپیما در روی زمین میباشد اما وسیلهای اضافی است که از بار مفید هواپیما در پرواز میکاهد، به همین دلیل است که از طراحان خواسته میشود تا آنجا که امکان دارد آنرا کوچک و سبک بسازند.
از روشهای تحلیلی و شبیهسازهای کامپیوتری برای ساخت چرخهای پردوام و سبک استفاده میشود. علاوه بر آن، تداوم این نوآوریها در طراحی موجب شده در میزان تعمیرپذیری و کارآئی قسمتهای متحرک چرخها بهبود حاصل شود. با این همه، بیشترین پیشرفتها حول مسئله اصطکاک و مواد متشکله قطعات بوده است. این بهبودها نه تنها موجب افزایش حجم چرخها و ترمز نشده بلکه تونائی و کارآئی آنرا همگام با نیازهای فزاینده صنایع هوائی افزایش داده است.

بهبودهای عمدهای که در ساخت ترمز هواپیماهای امروزی حاصل شده بقرار زیر است:
عمر طولانی:
تعداد دفعات نشستن هواپیما بعد از هر مرحله تعمیر اساسی از 100 تا 300 بار فرود برای هواپیماهای نظامی و جتهای مسافربری اولیه به 900 تا 2000 بار فرود در هواپیماهای امروزی افزایش یافته است.

وزن سبک:بکارگیری مواد با استحکام زیاد و چگالی کم، موجب کاهش وزن ترمزها تا 50% در مقایسه با ترمزهای فولادی مشابه شده است.

_ایمنی و قابلیت اطمینان_:
روشهای نوین آزمایشگاهی از قبیل شبیهسازی طیفهای ترمز از مراحل فرود کامل هواپیما، بمقدار زیادی موجب ارتقاء کیفی در کارآئی و قابلیت اطمینان سیستمهای ترمز گردیده است. امروزه عواملی همچون شرایط گرمائی و دینامیکی، درخلال عمر کاری ترمز بطور روزمره مورد ارزیابی قرار میگیرد.
هر یک از برنامههای جدید ساخت و ارزشیابی کیفی آزمایشگاهی آن، نیاز به یک یا دو سال وقت دارد، حال آنکه برای ترمزهای نسل پیشین انجام آن فقط یک یا دو ماه طول میکشید. این بهبودها با بکارگیری تکنولوژی پیشرفته مواد صورت گرفته است.
محورهای پیچشی که از جنس تیتانیوم ریختگی و هم فشار میباشد نسبت به فولاد فورج شده سبکتر بوده و از نظر مسائل حرارتی بهتر میباشد. کیفیت خوب آلیاژ، موجب سبکی وزن قسمت پوستة پیستون یکپارچه یا مکانیزم تنظیم کننده یا طبقهای (ترمز چرخ) تنظیم سرخود، از جمله تصمیمات طراحی است که کارائی ترمز را افزایش میدهد.
با این همه، مهمترین عامل در بهبود کیفی ترمز هواپیما، پیشرفت در زمینه مواد اصطکاکی بکار رفته در آن و اتلاف حرارتی ترمز میباشد. ترمز فولادی استاندارد که در آن صفحات اصطکاکی سرامیکی بکار رفته (این ماده اولین بار بعنوان سطوح اصطکاکی در دهه 1940 در ترمزها مورد استفاده قرار گرفته است.) موجب بهبود عمر سایشی و کارائی عمومی ترمزها شده است. اما توسعة بکارگیری مواد مرکب کربنی از چشمگیرترین پیشرفتها در تکنولوژی ساخت ترمز هواپیما از لحاظ حرارتی آن بحساب میآید.
مواد مرکب کربنی دارای ویژگیهای بینظیری است که به طراح اجازه میدهد با استفاده ازآن، همة وظایف سطوح اصطکاکی دیسک ترمز و جذب کنندهها و وظیفة اعضای سازهای آنرا در یک قطعه واحد متمرکز سازد.
وقتی دو قطعه از جنس مواد مرکب کربنی بر روی یکدیگر سایش داشته باشند میتوانند نقش یک ماده پراصطکاک را ایفا نمایند. ذخیرة حرارتی مواد مرکب زیاد است، علاوه بر آن قابلیت هدایت گرمائی آن موجب انتشار سریع حرارت میشود.
مواد مرکب کربنی از استحکام زیادی برخوردارند و میتوان از آن برای ساخت قطعات مقاوم در برابر «بار» زیاد استفاده نمود. این مواد دارای ویژگی خاصی هستند و آن اینکه استحکام آنها بر اثر افزایش حرارت نقصان میباشد. این ویژگی وقتی با انبساط حرارتی اندک در هم میآمیزد خاصیت جذب حرارت آنرا بالا میبرد بطوریکه تنها سازههای مجاور موجب محدودیت آن در این خصوص خواهد بود. برای اینکه ترمز بتواند در درجه حرارت بالاتر کارائی داشته باشد باید در واحد وزن سازة آن ازمواد بیشتری که واحد وزن سازة آن از مواد بشتری که در برابر حرارت مقاوم است استفاده نمائیم.
اصطلاح «مواد مرکب کربنی» برای انواع گستردهای از مواد استفاده میشود؛ همانند لنت (ترمز) ساخته شده از سرمت (مخلوطی از فلز و سرامیک) و مواد آلی. ساخت لنت ترمز از مواد مرکب کربنی خود مستلزم دانش و علم کافی دراین خصوص است. اجزاء تشکیل دهنده مواد و روشهای ساخت را میتوان تغیر داد تا قطعاتی با کارائی متفاوت ساخته شود. در واقع طراحان نشان دادهاند که قطعات ترمز از جنس مواد مرکب کربنی را میتوانند چنان دستخوش تغییر نمایند که به کلیه اهداف مورد نظر خود در ساخت ترمز هواپیما دست یابند. استفاده از الیاف گوناگون روشهای متراکمسازی ، الیاف منقطع در دو یا سه اندازة مختلف، و روش قالبگیری پارچهای تنها معدودی از بیشمار آمیزههائی است که میتوانند برای تولید دیسک ترمز کربنی مورد استفاده قرار دهند. اگر سائیدگی دیسک ترمز (از نوع کربنی) از اندازة مجاز خارج شود میتوان آنرا برای استفادة مجدد نوسازی نمود.
ترمزهای کربنی برای اولین بار سال 1972 ، بعنوان یک وسیله استاندارد در هواپیمای F-15 مورد استفاده قرار گرفت و بسرعت بعنوان یکی از انواع اصلی ترمز بر روی دیگر هواپیماهای نظامی مورد استفاده قرار گرفت. اولین هواپیمای مسافربری که در آن از این نوع ترمز استفاده شده هواپیمای کنکورد بود ولی گرانی قیمت آن موجب گردید استفادة تجاری آن به کندی صورت پذیرد. امروزه در تمام برنامههای هواپیماهای نظامی و مسافربری استفاده از ترمزهای کربنی گنجانده شده است.

همچون سایر سیستمهای هواپیما، تکنولوژی سیستم ترمز آن نیز با نوآوری و پویائی همراه بوده و هدف آن بهبود در کارائی و قیمت تمام شده میباشد تلاشهای جاری در زمینههای گوناگون توسعه، ساخت و کاربرد آن بقرار زیر است:

-استفاده از مواد مرکب پیشرفته و مقاوم در برابر حرارت به منظور افزایش تراکمپذیری و عمر ترمز و ارتقاء مقاومت آن در برابر سایش (چنین بهبودهائی میتواند منتج به کاهش تعداد دیسکهای اصطکاکی در یک ترمز گردد).

-استفاده از مواد مرکب قالبگیری شده و سازههای کامپوزیتی از نوع رشته پیچی در بسیاری از قطعات عمدة هواپیما از قبیل چرخها، پوستههای پیستون و قسمت انتقال گشتاور با هدف کاهش وزن و آسیبپذیری آن.

-بکارگیری سیستمهای هیدرولیکی با فشار زیاد و استفاده از روغن هیدرولیک مرغوبتر که موجب عملکرد بهتر ترمزها شده ، اشتعالپذیری و وزن آنرا کاهش میدهد.

-استفاده از سیستمهای جداگانه عمل کنندههای الکترومکانیکی و الکتروهیدرواستاتیکی که با نیروی الکتریکی کنترل میگردد، کارائی ترمزها را بهبود بخشیده و موجب کاهش وزن سیستمهای ترمز هواپیما میگردد.

-بکارگیری روشهای پیشرفتة کنترل گرما، از قبیل سیستمهای خنککننده فعال و غیرفعال.

-استفاده از تکنولوژی پیشرفتة کنترل ترمز از قبیل دستگاههای کنترل الکترونیکی چند منظوره و سیستم انتقال سیگنال از طریق سیم (کابل) نوری (سیستمهای کنترل ارابة فرود یکپارچه برای هواپیماها در حال ساخت میباشد که در آن مکانیزم ترمز خودکار، عمل هدایت فرمان و مکانیزم ضدسرخوردن، تماماً در کنترل کنندة واحدی ادغام شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

ایران همکنون دارای سیزده پایگاه هوایی نظامی است. از این تعداد، یازده پایگاه هوایی پیش از انقلاب و عمدتاً به کمک مستشاران نظامی آمریکایی ساخته شدند. این پایگاهها عبارتند از:

۱- پایگاه یکم شکاری – مهر آباد تهران

این پایگاه در اصل برای حفاظت شهر تهران و تاسیسات صنعتی و نظامی آن و همچنین ماموریتهای آموزشی و آزمایشی مورد استفاده قرار میگرد. در ضمن این پایگاه به عنوان سرفرماندهی هواپیماهای ترابری ارتش و دورههای اورهال و سرویس برخی از جنگنده و هواپیماهای ارتش مورد استفادهاست. در این پایگاه عموما اکثر جنگندهها و هواپیماهای ارتش در حال تردد هستند. در این پایگاه عمدتا از حدود ۱۸ میگ ۲۹ و حدود ۵ اف ۱۴ تامکت برای گشتهای هوایی و رهگیری هواپیماهای متخاصم استفاده میشود. این ترکیب یعنی استفاده از دو رهگیر با قابلیتهای متفاوت اما ماثر باعث شده در کنار پدافندهای سنگین اطراف تهران که عمدتا اس۲۰۰ و هاگ و البته سام میباشند آسمانی امنی برای تهران و حومه ان رقم بخورد. در این پایگاه سوخو۲۴ هم عملیاتی است و پرواز میکند و احتمالا این بمب افکنها در شرایط اضطراری و جنگ ماموریتها خود را از این پایگاه شروع خواهند کرد. همچنین وجود اف ۵ها هم به دلیل آموزش میباشد. پایگاه مهر آباد در جریان جنگ چندان مورد هجوم هواپیماهای عراقی قرار نگرفت ولی در چنیدن بار میگها و سوخوهای بمب افک عراقی این پایگاه را مورد هجوم خود قرار دادند.



۲-پایگاه دوم شکاری ـ تبریز

این پایگاه به مامن اصلی انواع اف ۵ شهیر است و احتمالا حدود ۳۰ فروند از این شکاری در این پایگاه عملیاتهای پروازی و آموزشی و گذراندن دوره اورهال را پشت سر میگذرانند. چند سالی هم هست که تعدادی میگ ۲۹ هم به این پایگاه اضافه شده و قدرت رهگیری آسمان اذربایجان شرقی و غربی و اردبیل را بهبود بخشیدهاست. اصولا اف ۵ها قدرت رهگیری در شب را ندارند به بنا براین یکی از ضعفها بزرگ منطقه شمال غرب کشور عدم رهگیری در شب در مواجه با هواپیماهای متخاصم بود که در جنگ این موضوع بارها موجب حضور جنگندههای عراقی در شب بخصوص در ارومیه و شهرهای مرزی میشد که البته آن موقع سعی میشد بیشتر از سیستم پدافند هوایی هاگ بهره برده شود و یا گاهی اوقات جنگندههای گشت پایگاه نوژه همدان و یا اف ۱۴های گشت تهران به کمک میا آمدند که البته به خاطر عدم پوشش کامل راداری این مهم به درستی انجام نمیپذیرفت. اما در حال حاضر وجود میگهای ۲۹ این عیب را هم تا حدی زیادی پوشاندهاست و حتی گفته میشود. اما در کل این پایگاه نقش زیادی در جریان جنگ ایفا نمود و تعدادی زیادی از عملیاتهای هوایی با محوریت اف ۵ها از این پایگاه صورت میگرفت. این پایگاه همچنین در حال حاضر دوره اورهال و اموزش تکمیلی اف ۵ را برگذار مینماید.


۳-یگاه سوم شکاری – شهید نوژه همدان

پایگاه نوژه در ۶۵ کیلومتری شهر همدان در میان کوههای بلند الوند قرار گرفته. موقعیت این پایگاه مشهور به به دلیل قرار گرفتن در غرب کشور بسیار مهم است همچنین مکان این پایگاه به علت قرار گرفتن در موقعیتی مناسب ار دید راداری بسیار حائز اهمیت است. این پایگاه مشهور که شهرتش به دلیل وجود تعداد زیادی اف ۴ فانتوم است در جریان جنگ نقش بسیار گسترده و مهمی را ایفا نمودهاست بطوری که حدود ۳۵٪عملیاتهای مهم برخاسته از این پایگاه بودهاست. این پایگاه بارها و بارها مورد هجوم جنگندههای عراقی قرار گرفت ولی به دلیلها بسیاری منجمله موقیعت مکانی مناسب و واکنش سریع پدافند هوایی و رهگیری هوایی از صدمات زیاد مصمون ماند. در زمانی هم کودتای در این پایگاه صورت گرفت که به کودتای نوژه مشهور است و تعداد300نفر از خلبانان نیروی هوایی در سال 59 در آن اعدام شدند. این پایگاه بیشترین اف ۴های نیروی هوایی را در خود جای داده و به طبع دورههای اروهال و اموزش این جنگنده باوفا در این پایگاه برقرار است.



۴- پایگاه چهارم شکاری – دزفول - وحدتی

پایگاه دزفول به دلیل قرار گیری در نزدیک مرز و عراق و وجود تاسیسات عمرانی مهم کشور از جمله سد دز که در حال حاضر کنترل کننده برق کل کشور است اهمیتی زیادی دارد. این پایگاه به عنوان یک پایگاه ضربتی و وا کنش سریع عمل میکند و وجود اف ۵های ضربتی دلیل بر این است که این پایگاه عمدتا به عنوان اولین واکنش دهنده به تهاجمات هوایی دشمن محسوب میشود.



۵- پایگاه پنجم شکاری – امیدیه

این پایگاه در کنار شهرهای آغاجاری و امیدیه و در ۸۵ کیلومتری شهر اهواز واقع شده این پایگاه در قبل از انقلاب یک پایگاه رزرو محسوب میشد ولی بعد از انقلاب و با توجه به تهاجمات وسیع بمب افکهای عراقی کم کم حالت عملیاتی به خود گرفت هر چند که هم اکنون نیز کاملا یک پایگاه مستقل و کاملا عملیاتی نیست این پایگاه اف ۷ها یا همان میگهای ۲۱ چینی را درون خود جای داده و احتمالا علاوه بر تامین اسمان امنی برای تاسیسات نفتی و پالایشگاهی اهواز و اغاجاری (که بعید این مهم را بتوان یا اف ۷ انجام داد) بیشتر فعالیت آموزشی جنگنده اف ۷ را پیش میبرد.



۶- پایگاه ششم شکاری بوشهر

این پایگاه شهرتی خاص درکل منطقه دارد. این پایگاه بسیار مهم و حیاتی ایران به دلیل قرار گرفتن در کنار دریا و همچنین موقعیت بسیار استراتژیک در منطقه همیشه مورد نگاها بوده و هست. وجود گردانی از اف ۱۴ها و اف۴ها که از قدیم تا به حال اصلی پایگاه را به وجود اورده اند. تعدای بسیار زیادی از عملیاتهای جنگ از این پایگاه شروع میشد و در طول جنگ این پایگاه که بیشتر به عنوان پشتیبان هوایی تاسیسات شریانی و مهم نفتی و گازی ایران عمل میکند بارها مود هجوم جنگندههای بعثی قرار گرفت و نبردهای هوایی بیشماری را به خود اختصاص دادهاست. درحال حاضر علاوه بر حفاظت تاسیسات نفتی جنوب که شریان اصلی اقتصاد کشور هست حفاظت از تاسیسات اتمی بوشهر و تاسیسات گازی عسلویه و پارس جنوبی در دستو کار این پایگاه است.



۷- پایگاه هفتم شکاری شیراز شهید دوران

این پایگاه به عنوان سر فرماندهی بمب افکنهای نیروی هوایی خدمت میکند. وجود سوخو ۲۴ – سوخو ۲۵ و احتمالا سوخو۲۲ ثابت میکند این پایگاه مکانی برای بمب افکنهای سبک نیروی هوایی است. البته در این پایگاه همیشه تعداد کمی در حدود ۴ فروند جنگنده اف۱۴ وجود دارد که احتمالا برای گشتهای هوایی منطقه در نظر گرفته شدهاست. همچنین پایگاه شیراز از هواپیماهای دوربرد دریایی مشهور به اوریون نگهداری میکند که احتمالا ۳ فروند میباشت. این هواپیماها گشتهای دریایی را انجام میدهند و به عنوان پشتیبان نیروی دریایی عمل میکنند. در پایگاه شیراز با انواع هواپیماهای ترابری نیروی هوایی هم مواجه میشویم بطوری میتوان گفت از این پایگاه پروازهای زیاد ترابری انجام میشود.



۸- پایگاه هشتم شکاری ـ اصفهان – شهید بابایی

پایگاه هشتم را شاید بتوان یکی از مشهورترین پایگاههای ایران و منطقه دانست و دلیل این شهرت وجود تعداد قابل توجهی از جنگندهای اف ۱۴ نیروی هوایی است. این پایگاه از قدیم هم به عنوان سرفرماندهی اف ۱۴ها مشهور بوده همینطور شهر اصفهان و تاسیسات عظیم دفاعی و موشکی و هستهای آن بسیار حائز اهمیت است و میباست آسمان امن برای آْن تدارک دیده شود. عمده این تامین امنیت بر عهده پایگاه هشتم و جنگندهای اف ۱۴ و پدافند موشکی موسوم به s-۳۰۰ است. در چند سال گذشته چند فروند جنگنده اف ۵ هم در پایگاه وجود داشته که احتمالا به عنوان آموزش پرواز از آناه بهره بردای میشود.



۹- پایگاه نهم شکاری بندر عباس

این پایگاه به دلیل موقیعت خاص و استراتژیک تنگه هرمز و همچنین پشتیبانی هوایی از نیروی دریایی و ناوهای جنگی ایران که عمدتا در بندر عباس پهلو میگرند شکل گرفتهاست. البته باید گفت این پایگاه به عظمت و وسعت پایگاههای دیگر نیروی هوایی نیست و تعداد اندکی از جنگندهای نیروی هوایی که عمدتا اف ۴ باشند در این پایگاه حضور دارند. اما به دلیل موقیعت خاص منطقه این پایگاه میتواند نقشهای زیاد و گوناگونی را ایفا کند. برخی گفتهها از حضور حداقل ۲ فروند اف ۱۴ در این پایگاه خبر میدهند که البته باید گفت زیاد هم دور از نظر نیست چرا که با توجه با وجود ناوهای هواپیما بر آمریکایی و گشتهای هوایی مدام جنگندهای آن و برخی اوقات شکستن حریم هوایی ایران اینکه ایران اف ۱۴ها را به مقابله بیندازد چندان هم بعید نیست.



۱۰- پایگاه دهم شکاری – بندر چابهار

این پایگاه هم نقش مشابهای که پایگاه بندر عباس ایفا میکند را انجام میدهد یعنی دفاع هوایی ار منقطه جنوب شرقی ایران و پشتیبانی نیروی دریایی منقطه و احتمالا گشتهای هوایی در مرز پاکستان. در این پایگاه هم تعدادی از جنگندههای اف ۴ وجود دارد واین وظابف بر عهده این جنگندهای میباشت.



۱۱- پایگاه یازدهم شکاری – زاهدان

نمیتوان گفت این پایگاه مانند دیگر پایگاههای نیروی هوایی نقش ماثری را دارد.زیرا هنوز به درستی وظابف این پایگاه مشخص نیست. هرچند که وظیفه عمومی حفاظت از آسمان سیستان و گشت هوایی در اطراف مرز را میتوان به طور عمده گفت ولی نبود جنگندهای کافی در این پایگاه و سایر موارد دیگر این پایگاه را در زمره پایگاههای مهم قرار ندادهاست.



۱۲- پایگاه دوازدهم شکاری مشهد

پایگاه مشهد در ظلع شمالی فرودگاه مشهد واقع شده به عنوان جدید ترین پایگاه ایران از آن یاد میشود در گذشته همیشه خلا یک پایگاه هوایی در منطقه شمال شرق و شرق کشور احساس مشد با اینکه در آن منطقه معمولا تحرکاتهای مهمی صورت نمیگرید و لی عدم پوشش هوایی میتونست خطراتی را به دنبال داشته باشد که این مهم با شکل گیری این پایگاه تا حدی رفع شد.

این پایگاه از میرازهای فرانسوی پذایرایی میکند همان جنگندهای که در دوران جنگ بسیار خلبانان ایران را آزار دادند. میرازها جنگندهای ضربتی به شمار میایند. و میتواند عکس العمل سریعی نسبت به هجومهای هوایی دشمن داشه باشند. گفته میوشد این میرازها همانهای هستند که عراق در سالهای ۱۹۹۱ و ۲۰۰۳ یعنی جنگ این کشور با امریکا به ایران به امانت گذاشت تا انها ار حملات جنگندهای آمریکایی در امان باشند. نکته جالب در مورد این پایگاه این است که چند فروند سوخو ۲۷ در این پایگاه حین پرواز دیده شدهاند همان جنگندههای که ایران بیشتر اوقات وجود انها را درنیروی هوایی خود تکذیب میکند.

۱۳-پایگاه سیزدهم ترابری زنجان: این پایگاه در ۱۰ کیلومتری غرب زنجان قرار دارد و از آن هم جهت پروازهای غیر نظامی و هم نظامی استفاده میشود فرود هواپیماهای ترابری c-۱۳۰ و ایولوشین ارتش و سپاه بارها در آن مشاهده شدهاست البته چندین بار هواپیماهای نظامی میگ ۲۹ و فانتوم نیز در آن مبادرت به فرود و برخواست کردهاند.

دانشگاه نیروی هوایی


دانشگاه علوم و فنون هوایی شهید ستاری یا به اختصار «دانشگاه هوایی» دانشجویان داوطلب را در رشتههای خلبانی، مراقبت پرواز، نگهداری، کنترل، برق، رایانه، و... آموزش میدهد. از آنجا که دانش آموختگان این دانشگاه، افسران نیروی هوایی ایران خواهند بود، در زمان دانشجویی، علاوه بر آموزشهای علمی، دورههای دشوار آموزش نظامی را نیز طی میکنند.

«دانشگاه هوایی شهید ستاری» در منطقه مهرآباد جنوبی، خ دانشگاه هوایی، واقع است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

حجم: 24.67 مگابایت

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3